Mitski - Zakdoek te weinig

Trix, 28 september 2018

Mitski - Zakdoek te weinig

Eén van de meest getalenteerde dames binnen de indiescene is Mitski Miyawaki. Niet voor niets werd de Japans-Amerikaanse vorig jaar mee op tournee genomen door Pixies. Nu ze haar nieuwe plaat kwam voorstellen in Trix, waren wij er dan ook graag bij.

Iemand moet een beetje DNA van Sharon Van Etten, van PJ Harvey en van Natasha Kahn gestolen en gecombineerd hebben tot Eera. De vanuit Engeland opererende, Noorse zangeres-gitariste deed immers afzonderlijk en vaak tegelijk aan die drie artiesten denken.

In songs als Christine, Trust en Watching You zitten immers gelijke delen singer-songwriter en gothic, opgesmukt met postrockrockelementen. Ondanks de openhartige teksten maakte dit van Eera een bijna ongrijpbare, maar ook intrigerende act die we graag wat beter zouden leren kennen. Misschien hadden we ons toch wat beter moeten voorbereiden en al eens naar het album ‘Reflection Of Youth’ moeten luisteren.

Voor Mitski waren we wel voorbereid. Haar album ‘Be The Cowboy’ was onderdeel van onze zomersoundtrack en ook haar vorige, ‘Puberty 2’ staat in de platenkast. En toch werden we koud gepakt door de net achtentwintig jaar geworden artieste. We hadden immers maar één zakdoek bij.

Mitski begon nochtans stoïcijns aan haar show. Met de handen op de rug en de blik op oneindig bracht ze Remember My Name, één van de songs op de nieuwe plaat. Bij de tweede song, I Don’t Smoke, uit ‘Bury Me At Makeout Street’ kwam er leven in haar rechterarm en bij nummer drie, Washing Machine Heart, deed ook haar linkerarm mee in de vreemde choreografie.

En dan ijsbeerde ze steeds sneller heen en weer tijdens First Love/ Late Spring en zette ze de microfoonstandaard uit de weg. Toen merkten we de dansschoentjes aan haar voeten en de knievullingen op haar broek. Die kwamen van pas tijdens de steeds wildere dansen en mimesessies die de zangeres uitvoerde.

Ondertussen bleef ze kristalhelder zingen en joeg ze haar songs in een rotvaart doorheen de set. Vierentwintig songs passeerden de revue op iets meer dan een uur tijd; allemaal uit de laatste drie platen, op I Want You na (uit ‘Retired From Sad, New Career In Business’).

In één van de zeldzame bindteksten had ze het over haar parfum (Room 237 van Bruno Fazzolari), geïnspireerd door de behekste kamer uit ‘The Shining’. We konden het niet ruiken, maar werden wel betoverd door deze jongedame die bij tijden klonk als een jonge Debbie Harry, maar dan wel één die, geruggesteund door een stevig rockende band, donkere teksten zingt over liefde, dood en eenzaamheid.

En net zoals op haar platen, wisselden de songs van klankkleur tussen rauwe rock over new wave-disco tot naakte singer-songwriterliedjes, die ze enkel op akoestische gitaar brengt. Dat laatste spaarde ze echter wijselijk op voor de bisronde waarin de bloedstollende versie van A Burning Hill alles perfect samenvatte: “Today I will wear my white button-down / I'm tired of wanting more / I think I'm finally worn / For you have a way of promising things / And I've been a forest fire.”

Mitski droeg inderdaad een witte, geknoopte blouse, gaf alles en putte zichzelf en ons uit met fantastische, maar emotioneel zwaar beladen songs en zette Trix in vuur en vlam, heersend als een tovenares vanop het podium.

Tranen liepen ons over de wangen bij knallers als A Pearl en Your Best American Girl. Hoe intensief de show voor Mitski zelf was, merkte je aan de diepe zucht die ze slaakte toen ze na de twee solo gebrachte songs nog eens terug werd geroepen voor een naakte, enkel door piano ondersteunde versie van Two Slow Dancers.

Toen de lichten aangingen, was het duidelijk: we waren niet de enigen die een zakdoek te weinig hadden meegebracht.

30 september 2018
Marc Alenus