Miki Berenyi Trio, Troy Von Balthazar - Kiezen tussen oude liefdes

Aeronef, 25 april 2024

Hartverscheurend! Dat was donderdagavond de aartsmoeilijke keuze tussen Kirstin Hersh (ja, die van Throwing Muses) en Miki Berenyi (ja, die van Lush). Terwijl eerstgenoemde heldin uit onze rijpere jeugd (de periode na de Joepie-posters van Luv en Kim Wilde) in Brugge speelde, trad die andere jeugdheldin Miki Berenyi net over de grens aan in Lille. We kozen alsnog voor Miki Berenyi Trio en kregen met Troy Von Balthazar een mooie double bill.

Op het eerste gezicht een rare combinatie met als enig raakpunt dat beide artiesten in de jaren negentig in gitaarbandjes speelden. De ex-frontman van Chokebore begroette het publiek in vlekkeloos Frans en trapte af met een gedicht dat hij deels in het Engels en deels in (iets minder vlekkeloos) Frans bracht. We vermoeden dat het publiek, dat in de eerste plaats voor Miki Berenyi kwam, geen idee had wie Troy Von Balthazar was, maar hij had wel meteen de aandacht te pakken.

Met gebroken, uit het leven gegrepen songs (en bindteksten) onderhield hij de Aeronef. "Ik schreef eens een song voor mijn lief, maar ze was er niet blij mee. Je zal wel horen waarom", leidde hij het bittere Very Very Famous in. Maar later in de set was er toch een hoopvol lichtpuntje, toen hij de enige song over de liefde aankondigde ("Wat wil zeggen dat alle andere over haat gingen"). De euforie van Real Strong Love werd al meteen dichtgeknepen, toen hij aangaf dat Tigers over zijn twee favoriete dingen gaat: alcohol en tijgers ("I drink to keep the tigers away"). Die song bracht hij theatraal vanop een sokkel met in de ene hand castagnetten en in de andere een kleine radio-cassetterecorder. Innemende set, waarvan we ook graag de Chokebore-song One Easy Pieces en de mooie Big Star-cover Thirteen onthouden.

Miki Berenyi kennen we vooral van Lush, de band die in 1996 uit elkaar viel na de zelfmoord van drummer Chris Acland en die in 2016 kort terugkeerde voor een paar reunieshows, maar in een tweede muzikale leven pikte Berenyi de draad terug op onder de naam Piroshka. Als Miki Berenyi Trio bracht ze samen met partner Kevin McKillop (ja, die van het ninetiesbandje Moose) en bassist Oliver Cherer een selectie songs uit die twee periodes, aangevuld met nieuw werk. Hoewel het meeste enthousiasme in de zaal voorspelbaar opborrelde bij de liedjes van Lush, waren de nieuwe songs zeker geen overbodige opvullertjes van de setlist. De typerende stem van Berenyi, half drijvend op en half verdrinkend in een deining van gitaren, maakte van Hurricane en 8th Deadly Sin aardige openers. Kiss Chase (uit het dertig jaar oude album 'Split') was daarna het eerste oudje van de avond. Fonkelende oogjes in het publiek en smartphones in de aanslag, dat ook.

Er liep al iets fout - de bandleden die alledrie de verkeerde song inzetten of Berenyi die al eens minder stemvast uit de hoek kwam - maar Miki Berenyi bedekte dat allemaal charmant met de mantel der liefde. Nu eens hoorden we dat ze een "trop grand diner" had gegeten (bij Covert) en dus propvol op het podium stond, dan weer (of heel vaak) was het de leeftijd die haar naar eigen zeggen parten speelde (Berenyi is amper zevenenvijftig; we zien tegenwoordig wel oudere popsterrren).

Om het Franse publiek te plezieren, had ze Love At First Sight in het Frans vertaald ("Dank aan Google Translate"), maar moest het wel van een tekstvel op een pupiter aflezen. Nu, had ze die vertaalde versie niet aangekondigd, het had wellicht enkele coupletjes geduurd eer we doorhadden dat de verzonken stem geen Engels zong. We kijken alvast uit naar de West-Vlaamse versie, wanneer Miki Berenyi Trio eens halt houdt in pakweg Diksmuide of Leffinge.

Op het podium stond een trio met een virtuele percussionist die uit een doosje kwam. Het gaf soms een klinisch tintje aan de anders wel spontane set, maar het drietal maakte dat ruimschoots goed. Cherer mocht schitteren op bas tijdens Gango, Berenyi klonk dan weer hemels tijdens Kinch (allebei recente songs). En McKillop... hij stond discreet de gitaar te beminnen linksachter zijn levensgezellin. Toch was het niet enkel haar muziek, die in de spotlight mocht. Na de nostalgische rillingen die For Love bij ons teweegbracht, volgde verrassend een song van Moose. Destijds hadden we in onze wildste muzikale dromen niet durven denken dat Miki Berenyi de vocals van oer-Moose song Suzanne zou overnemen, maar in Lille was het dus wel van dat. Mooie kruisbestuiving binnen het gezin McKillop-Berenyi!

Afsluiten deed de band met Ladykillers, maar er werd toch nog een toegift uitgeperst. Babytalk stuurde ons de nacht in. Een baanbrekend optreden hadden we niet verwacht, maar we kregen een waardig eerbetoon aan de muzikale carriere van Miki Berenyi en een tijdsreisje naar de jaren negentig. En bovenal: vijf kwartier lang dachten we niet eens aan Kirstin Hersh!