Lush - Superblast from the past

The Roundhouse, Londen, 8 mei 2016

"Ah, back in Camden!" De eerste woorden van Miki Berenyi verklapten dat dit concert in The Roundhouse ook Lush zelf een kwarteeuw terugflitste in de tijd. Fans hadden niet voor niets hun versleten Lush-T-shirt van onder de mottenballen gehaald voor een speciale avond.

De aankondiging van deze twee concerten in Londen waren een dik half jaar geleden het eerste teken van leven sinds de band bijna twintig jaar geleden, na de zelfmoord van drummer Chris Acland, uiteenviel. Wereldwijd boekten bejaarde shoegazers tickets en vluchten om erbij te zijn. Voor ons was het twee uur sporen en een goed excuus voor een paar dagjes Londen. Berenyi grapte dan ook dat velen van ver gereisd waren: "Een beetje zoals de verre tante uit Australië op een trouwfeest".

In de loop van de avond volgde nog meer ontspannen gekeuvel. Ze drong erop aan voorzichtig te zijn met de camera's ("Er staat altijd iemand achter je die de hele avond naar je schermpje moet staren") of gaf mee dat de leraar van haar zoon in het publiek stond ("Hello, Mr. Reid"). Samen met Mr. Reid genoten wij anderhalf uur van een tamelijk lukrake greep uit het oeuvre van Lush. Enkel laatste album 'Lovelife' bleef in de kast, op Ladykillers na ("a Britpop anthem").

Al vanaf opener De-Luxe bleek dat de zweverige stem van Miki Berenyi de tand des tijds goed had doorstaan. Vroeg in de set mocht de door veertigers ingepalmde zaal beginnen springen op Kiss Chase en Hypocrite (aanvankelijk zette vervangdrummer Justin Welch - vroeger van Elastica - per abuis een andere song in: "We zijn allemaal een beetje zenuwachtig").

De avond balanceerde mooi tussen ingetogen en uitbundiger werk uit plots niet meer zo ver vervlogen tijden. Meer zelfs, halfweg het concert verwende Lush ons met een nieuwe song. In tegenstelling tot hun tijds- en geestesgenoten Slowdive en Ride - de reüniebands van respectievelijk 2014 en 2015 - bracht Lush onlangs wel een nieuw plaatje uit. En het mag gezegd, het nagelnieuwe Out Of Control misstond niet tussen de songs die al twee decennia lang door ons hoofd spoken. Een strak rockend Downer en publieksfavoriet Sweetness And Light brachten het wederzien met Lush al na een uurtje naar het eind maar nog voor we om meer konden vragen, was de band al terug voor een bisronde.

"Dit is voor de enige die vanavond ontbreekt", zo droegen de overblijvende bandleden Stray uit het album 'Spooky' op aan hun betreurde vriend en drummer. Even later mocht Emma Anderson schitteren in het immer bloedmooie Desire Lines, een droom die na zeven minuten uiteenspatte in een vervaarlijk Leaves Me Cold. Voor deze uitverkochte thuismatch kwam Lush een tweede keer terug om ons met Monochrome het nachtelijke Camden in te sturen.

Hopelijk zien we Lush deze zomer op een Belgisch festival of in het najaar in een zaal! Om voorprogramma Pixx terug te zien, moesten we alvast niet lang wachten. Toen we na middernacht voor een laatste drankje stopten in de bar van The Roundhouse, stond het jongste veulen uit de 4AD-stal er te shaken op Chaka Khan en Fleetwood Mac.

Christophe Demunter