Nuits19: Piroshka, Mooneye - The scene that re-invents itself

Botanique, 1 mei 2019

Les Nuits Botanique zijn ongeveer halfweg en dus op kruissnelheid. Een gezellige drukte in en rond de botanische tuin en natuurlijk een affiche om vingers en duimen af te likken. Wij stonden gisteren met één voet in het verleden en met één voet in het heden bij het concert van Piroshka in de Rotonde.

Nieuwe Lichting-laureaten Mooneye mochten de avond openen. De jonge band is afkomstig uit Zwevegem en - eerlijk gezegd - ze hadden net zo goed de naam van die gemeente als bandnaam kunnen kiezen. De catchy, rijk gearrangeerde songs zweefden heerlijk weids door de sfeervolle, ronde koepelzaal van de Botanique. De klasse van radiohitje Time To Move Away From Here of liedjes als Black River of Nothing Ever Happens In This Town staken een beetje af tegen het amateuristische school-Frans van spilfiguur Michiel Libberecht. Iemand van de Botanique had hem toch feilloos “un tongue twister” aangeleerd: seize chaises sèchent. Prima prestatie!

Is shoegaze en britpop voltooid verleden tijd? Neen, want behalve recente geslaagde (en ook een paar minder geslaagde) reünieshows en -platen van grootheden uit de jaren negentig, wagen sommigen zich ook aan een echt tweede leven. Miki Berenyi blies in 2016 kortstondig Lush nieuw leven in maar kwam eind vorig jaar op de proppen met een geheel nieuw project: Piroshka. Ze noemt het niet graag een supergroep, maar behalve de zangeres van Lush, zagen we op het podium ook nog Justin Welch (ex-drummer van Elastica en Suede), KJ McKillop (ex-Moose en levensgezel van Berenyi), Mick Conroy (Modern English - baslijnen als precisiebommen!), aangevuld met Meg Welch op toetsen (inderdaad, de levensgezel van Justin - effectknopjes als clusterbommen!) en Sukie Smith op percussie en backing vocals. 

Met hun zessen brachten ze het hele debuutalbum 'Brickbat'. Waar de plaat ons soms toch moeilijk bij de les kan houden, zogen de songs ons live wel mee in het verhaal. Dat verhaal is trouwens vaak politiek getint, met de Brexit een beetje als rode draad. Opener This Must Be Bedlam zette de toon, maar eigenlijk lieten we ons vooral inpakken door de sound van Piroshka. Dat geluid echode invloeden uit het verleden van de bandleden. En met de stem van Berenyi was Lush natuurlijk nooit veraf. Een gebalde powerpopsong Run For Your Life had evengoed op een plaat van Lush of Elastica kunnen staan, maar hey, dit is gewoon 2019 en dit is gewoon Piroshka. 

Nieuwe zieltjes lijkt Piroshka niet te hebben gewonnen: de enige twintigers, die we zagen, waren de bandleden van Mooneye. Maar de (niet zo talrijke) aanwezigen zagen een leuke show die de nostalgie toch ietsje oversteeg. Na vijftig minuten zat de band door de elf nieuwe songs, maar met It’s Obvious van The Au Pairs kregen we nog een erg leuke toegift.