MGMT - Overtuigende voorstelling
Ancienne Belgique, 3 februari 2018
“Let's make some music make some money” en “This is our decision to live fast and die young”, zong MGMT tien jaar geleden in Time To Pretend. Woorden die de voorbije jaren akelig profetisch klonken. Tot vanavond, want in de AB was het hemelsbreed genieten van een concert waarbij we, eerlijk toegegeven, geen al te hoge verwachtingen hadden.
In 2008 veroverde MGMT uit het niets de wereld. Andrew VanWyngarden en Ben Goldwasser mochten op Rock Werchter zelfs aan de voeten van Neil Young de frietjes opeten tijdens ’s mans optreden. Maar dat succes werd daarna nooit meer geëvenaard. Beide heren passeerden onlangs de kaap van de vijfendertig jaar en lijken dat verleden van zich te hebben afgeschud. Op basis van de acht songs uit het heel binnenkort te verschijnen, vierde album 'Little Dark Age' die we in de AB hoorden, doet het duo vandaag vooral waar het zin in heeft. En dat plezier straalde op het podium van de band af.
De onlangs geloste titeltrack Little Dark Ages werd al meteen op een braaf herkenningsapplausje onthaald en klonk als een Hawaiiaanse variant op het Cure-album “Seventeen Seconds” (toch in onze wereld). Voor het volgende nieuwe nummer She Works Out werd voor VanWyngarden een hometrainer het podium opgesleurd; de gimmick hielp om de matigheid van het nummer te verdoezelen.
MGMT is niet meer vies van de oude hits en serveerde met de regelmaat van de klok een klassieker uit het debuut 'Oracular Spectacular'; Time To Pretend als eerste crowdpleaser. De weekendconcertgangers, die voor ons stonden, stopten eindelijk met keuvelen en gingen op in hun moment. Wie verder keek dan de lucratieve hitjes en de moeite deed om MGMT te snappen, mocht wegdromen bij parels als het nieuwe When You Die of Alien Days (de enige song uit de vorige plaat 'MGMT' die in Brussel nog de setlist haalde). Net in die lang uitgesponnen stukken schuilt de genialiteit van de band: een verslavende symbiose van pop en psychedelica.
Na het kampvuurmomentje When You’re Small (VanWyngarden en Goldwasser knus vooraan op het podium), kreeg Electric Feel een heerlijk diep, uitgegroefd jasje aan. MGMT besefte dat een volle AB die hitjes verwacht, maar hield de meesterwerkjes spelenderwijs spannend voor henzelf. De nieuwe songs die daarna volgden - inclusief een cover van de vergeten new romantic Zaine Griff (Ashes & Diamonds, een song ouder dan de heren van MGMT) deden het optreden even ter plaatse trappelen. Heel even maar, want Congratulations (titeltrack van het tweede album) en vooral het nieuwe Me & Michael - wat een prachtige instant oorworm! - stuwden ons wolkje weer verder.
Onze mondhoeken waren stilaan prettig uitgerokken en met het ultieme MGMT-anthem Kids mochten ze de migratie richting onze oren nog wat verderzetten. Ook deze hit slaagde erin dankzij een nieuw likje verf nog steeds spannend te klinken. Spanning vonden we dan weer niet terug in Hand It Over - nog een song uit 'Little Dark Age' - dat ons alleen maar heel mooi in slaap wou wiegen aan het eind van het concert.
De rit leek rond en een bis hoefde eigenlijk niet meer. Wij stonden in gedachten al in pyjama zodat bisnummer The Youth eerder als een droom dan als een toegift klonk. Een duidelijke revanche van een band die we onterecht al aan het afschrijven waren. Over een aantal maanden mag MGMT de zomer op gang trappen op Down The Rabbit Hole (29 juni), Siren’s Call in Luxemburg (30 juni, met Eels!) en natuurlijk op Rock Werchter (5 juli).