Maximo Park - Nog steeds in ons hart
Botanique, 23 september 2017
Er zijn verschillende manieren denkbaar om je zaterdagavond zinvol door te brengen. Wij kozen er ditmaal voor om naar de hoofdstad te gaan om daar met eigen ogen te gaan controleren of één van de tofste, Britse indierockgroepjes, die sinds de eeuwwisseling de kop opstaken, het live nog altijd kan waarmaken. Het antwoord op deze vraag was gelukkig positief; we hadden dan ook geen spijt van onze keuze achteraf.
Maar vooraf is er natuurlijk - meestal toch - een support act en die luisterde vanavond naar de naam Mango Moon. Een beginnende Belgische groep die er, vooral door de overtuigingskracht van de jonge zangeres, opvallend snel in slaagde om de eerste handjes op elkaar te krijgen in de gezellige Rotonde. De groovy muziek, een soort mengvorm van alternatieve pop en funk gedragen door een knappe, soulvolle stem, leende er zich overigens prima toe om de eerste voorzichtige danspasjes te wagen.
En toen was het wachten op Maxïmo Park. Geleidelijk vulde het kleinste zaaltje van de Botanique zich volledig; het concert was dan ook uitverkocht. De band uit Newcastle onderneemt momenteel een Europese tournee ter promotie van het eerder dit jaar verschenen, zesde studioalbum ‘Risk To Exist’, een plaat die ons eerlijk gezegd enigszins ontgaan was. En ook de groep zelf waren we al een tijdje uit het oog verloren. Maar uit het oog is niet uit het hart, zo bleek zaterdag. Vanaf het moment dat zanger Paul Smith en zijn vier kompanen het podium bestegen, ging ons meest vitale orgaan weer wat sneller kloppen.
Smith is dan ook het type frontman met het natuurlijk charisma dat je wel moet hebben, zeker in het Verenigd Koninkrijk, om als indieband het verschil te maken. De altijd goed geklede dandy was in uitstekende doen en wist ogenblikkelijk het ijs te breken (voor zover dat nog nodig mocht zijn), ook al door de zelfrelativerende humor tussen de nummers. Wanneer de keyboards van Lukas Wooller het even begaven, stelde hij voor om dan maar zelf de toetsenpartijen voor zijn rekening te nemen (bij wijze van tweede stem). Iets later stak hij de draak met het stereotiepe verwachtingspatroon van (een deel van) het publiek, dat vaak uitbundiger reageerde bij het aankondigen van oude nummers dan bij het spelen van nieuw materiaal.
Dat was natuurlijk ook in Brussel het geval, al dient gezegd dat de geserveerde nummers uit ‘Risk to exist’ de livetoets met glans doorstonden. Vooral het titelnummer, I’ll Be Around, The Hero, Alchemy, de poppy single What Equals Love? en het tweede bisnummer Get high (No, I don’t) konden op meer dan een goedkeurend knikje rekenen onzentwege. Ook van het op elektronica drijvende Brain Cells uit voorganger ‘Too Much Information’ (2013) hoorden we een knappe versie, terwijl het mooie B-kantje-dat-nooit-een-B-kantje-was” My Sharp Tongue hier dan weer voor de allereerste keer ooit live gebracht werd!
Het werd dus een behoorlijk gevarieerd optreden met ook flink wat aandacht voor bekender (lees: ouder) werk uit het oeuvre van Smith en de zijnen. Het springerige Books From Boxes ontlokte het eerste herkenningsapplaus in de Rotonde; tien jaar oud inmiddels, want net als Girls Who Play Guitars, By The Monument en het punky Our Velocity afkomstig uit ‘Our Earthly Pleasures’ (2007). Maar de echte hoogtepunten waren vanavond de pure opwinding van The National Health (2012) en de enthousiast onthaalde postpunk-achtige singles uit debuut ‘A Certain Trigger’ (2005): Graffiti, The Coast Is Always Changing, Going Missing en laatste bis Apply Some Pressure.
Nostalgie? Welzeker, maar dan wel van het goede soort. Maxïmo Park mag dan in de loop der jaren muzikaal wat bezadigder zijn gaan klinken op plaat dan in de beginperiode, live zijn ze anno 2017 nog altijd een energieke groep die er blijft in slagen een volgepakte zaal te begeesteren en uiteindelijk ook tot een kookpunt te brengen. Waarvoor hulde.