Maxïmo Park - Risk To Exist

Daylighting

Ah, Maxïmo Park, dat was dat bandje dat de aandacht trok met de frisse Britpop van Books From Boxes en het stevige, meer postpunkgerichte Apply Some Pressure. Ze hebben nu een nieuwe plaat met … euh, Britpop en (gelukkig ook een paar) stevige nummers.

Om maar te zeggen: er is weinig veranderd voor Maxïmo Park. En de solo-uitstap van zanger Paul Smith heeft ook niet meteen iets nieuws toegevoegd aan de muziek van de band. Ze blijven met andere woorden steken waar ze al een tijdje vastzitten: in de smurrie, die Britpop geworden is.

Even worden we wakker geschud. Als Get High (No, I Don’t) een versnelling hoger schakelt. Vanaf het moment dat de bas je door elkaar schudt, laait even de hoop op dat het nog goedkomt met dit ‘Risk To Exist’. Maar helaas, met single What Equals Love? vervallen we weer in dezelfde, saaie boel, waar we al voor vreesden toen What Did We Do To You To Deserve This? de plaat opende.

Ja, ze kunnen best leuke liedjes schrijven. Jammer genoeg dienen die liedjes hoogst nog tot muzikaal behang bij een middelmatig feestje. En dan best niet te luid zetten; anders gaat het nog irriteren ook. Om ze helemaal te beluisteren, vraagt het al de nodige inspanning. En dat kan toch niet de bedoeling zijn.

Intussen zijn we aanbeland bij Work And Then Wait en nog steeds is enkel het eerder genoemde Get High blijven hangen. En het wordt er niet echt beter op. Geen wonder dat die plaat hier zo lang is blijven liggen, voor we onszelf ertoe verplichtten om aan deze recensie te beginnen.

De moeilijkste platen om te bespreken, zijn immers zij die uitblinken in middelmatigheid. Maxïmo Park heeft er eentje gemaakt, die ongetwijfeld past in hun rijtje, maar die daar waarschijnlijk niet meer uit zal komen. Jammer.