Mark Lanegan & Duke Garwood - Kiezen is verliezen

De Roma, 10 oktober 2018

Als het klikt tussen twee mensen, zoeken ze elkaar op. Als het een relatie betreft tussen twee muzikanten, starten ze ofwel samen een groepje op ofwel nemen ze samen een plaat op. Dat laatste hebben Mark Lanegan en Duke Garwood nu al twee keer samen gedaan, wat recent nog het album ‘With Animals’ opgeleverd heeft. Nu zijn de twee ook samen mee op tournee, wat hen naar De Roma bracht. 

Het is onvoorstelbaar wat voor een werkpaard Mark Lanegan is. Hij is op een soort oneindige tournee in verschillende constellaties, wat hem heel regelmatig naar België brengt. In november van vorig jaar stond hij nog twee keer in Trix, de voorbije zomer speelde hij op Rock Herk en nu is hij weer hier aanbeland, samen met Garwood en twee Belgische kompanen: Aldo Struyf en Frederic Lyenn Jacques, die ook al het voorprogramma had verzorgd.

Omdat kiezen verliezen is, werden de twee albums die Lanegan en Duke Garwood samen opnamen integraal gebracht in een show in twee delen. Eerst werd ‘Black Pudding’ in volgorde gespeeld, dan volgde een pauze van een kwartiertje waarna de heren ‘With Animals’ van voor naar achter speelden.

Voor wie die platen goed kende, was de show dus zeer voorspelbaar: Garwood opende de show solo met Black Pudding en sloot eveneens het eerste deel alleen af met Manchester Special. Het waren deze twee momenten die hij uitkoos om in de spotlights te staan; voor de andere nummers hield hij zich vooral op de achtergrond en liet hij de stem van Lanegan het werk doen.

Veel spotlights waren er overigens niet te bekennen, op enkele donker gekleurde spots na, die stilletjes bleven staan. Een nummer lang waren er geen lichteffecten te bekennen. Hier stond een viertal dat vooral genoot van de duisternis en de stilte. Twee keer wierp Lanegan de zaal een “Thank you” toe, de muzikanten werden een keer voorgesteld, maar bindteksten waren er niet.

Lanegan stond er minder krampachtig bij in vergelijking met wat we eerder al van hem zagen, maar al bij al misten we toch wat leven op het podium. De nummers werden één voor één netjes afgewerkt. Klaar en naar het volgende. Eén van de mooiste momenten was dan ook Lonesome Infadel, dat Lanegan en Garwood tweestemmig brachten en zachtjes naar de uitgang toe floten. Toen iemand in het publiek nadien antwoordde met een andere fluittoon, begon Lanegan zowaar te lachen; een lach die het publiek met opluchting en plezier ontving.

Want ja, het was best een moeilijk concert. De meeste nummers van ‘With Animals’ hebben iets meer body dan die uit het eerste album en gingen er iets gemakkelijker in, maar feit blijft dat er weinig ruimte tot ontlading was. De Roma bestond dan ook uit een publiek dat twee uur lang muisstil op de stoel bleef zitten en beleefd, maar niet te luid applaudisseerde na elk nummer.

Een drummer was er niet. Als ze nodig waren, kwamen ze uit een bakje. Het was een opmerkelijke keuze die niet altijd even gelukkig uitpakte. Dan ademde Garwood, die klarinet speelde tijdens War Memorial, of Lanegan, die één keer de gitaar ter hand nam en die met een strijkstok bespeelde (tijdens het indrukwekkende Thank You), veel meer ziel uit.

Mooie momenten waren er zeker: Feast To Famine is een absolute topper en de stem van Lanegan blijft indrukwekkend, maar het was pas tijdens de bis I Am The Wolf dat we het gevoel hadden een schim te zien van wat dit concert had kunnen zijn. Dit concert was uniek – mede door de setting – en op sommige momenten zeer genietbaar, maar op andere momenten evengoed vergeetbaar.