Mark Lanegan Band - Meer crooner dan wolf

Trix, 24 november 2017

Als we ons stapeltje cd’s van Mark Lanegan en al diens zijprojecten of samenwerkingen op elkaar leggen, hebben we al een serieus torentje. Het kan dan ook niet anders of Mark Lanegan is een werkpaard, dat dan ook nog eens altijd op tournee lijkt te zijn. We zijn het eens nagegaan: het is van 2005 geleden dat je Mark Lanegan niet minstens één keer in ons land aan het werk kon zien. Nu zit hij al diep in zijn ‘Gargoyle’-tournee en mocht hij twee keer de grote zaal van Trix laten vollopen. 

Aan de essentie is er weinig veranderd: Mark Lanegan heeft nog altijd een speciale band met België, komt hier graag en speelt ook nog steeds samen met Aldo Struyf, zijn partner in crime. Was er deze keer ook bij: Shelley Brien, de vriendin van Lanegan. Na het optreden signeerden ze trouwens samen; liefde bij een rockkoppel.

Het fijne aan de aanwezigheid van Shelley is dat ze aan Hit The City die vrouwelijke touch kan toevoegen, die van PJ Harvey gewoon zijn op ‘Bubblegum’. Maar ook in dat prachtige kleinood Bombed is het een meerwaarde en Come To Me heeft nooit eerder zo verleidelijk geklonken.

Als stelregel kunnen we zeggen dat Mark Lanegan, sinds hij een bril draagt, een ander soort zanger lijkt te zijn geworden; een meer veelzijdige. In 2013 bracht hij ‘Imitations’ uit, een onderschatte coverplaat waarop hij menig croonersong onder handen nam. Uit die plaat pikte Lanegan Deepest Shade, een nummer dat eigenlijk van The Twilight Singers is, die andere groep van hemzelf en Greg Dulli.

Wat we willen zeggen: meer dan een wolf is Mark Lanegan tegenwoordig een crooner, iets dat in Trix het sterkst tot zijn recht kwam in het bloedmooie (en nieuwe) Goodbye To Beauty, maar ook in Deepest Shade en in One Hundred Days dat met een extra nijdige gitaarsolo werd opgeluisterd.

Verder werd er – nog steeds – opvallend vaak teruggegrepen naar ‘Blues Funeral’ uit 2012 toen Harborview Hospital ervoor zorgde dat Mark Lanegan zijn "fifteen seconds of fame" kreeg op Studio Brussel en zelfs een Club 69 mocht spelen. Of het nu uithalen was op Riot In My House  of dansen op Ode To Sad Disco: Mark Lanegan kwam met alles even gemakkelijk weg.

Tijdens Ode To Sad Disco dachten we zelfs dat hij even bewoog; iets dat op een dansje begon te lijken, maar verder was Lanegan zijn onbewogen zelf, al leek hij wel iets minder gespannen op het podium te staan dan weleer. Misschien voelt Lanegan zich gewoon beter in zijn vel tegenwoordig en is dat wel de reden waarom die laatste plaat ‘Gargoyle’ zo lichtvoetig lijkt. Het lijkt bijvoorbeeld ondenkbaar dat Death Head’s Tattoo (dat we al vergeten waren terwijl het nog bezig was) binnen vijf jaar nog in de setlist zal zitten.

Afsluiten doet Mark Lanegan tijdens deze tournee met een cover van Joy Division. De eerste avond in Trix kregen ze Dead Souls, voor de tweede avond koos Lanegan voor Atmosphere (daar heb je die crooner weer) en Love Will Tear Us Apart. En ook daar kwam hij moeiteloos mee weg.

Lanegan neemt ondertussen bijna dertig jaar platen op, wat het ergens jammer maakte dat er in de gehele setlist geen enkel nummer te vinden was dat ouder is dan 2011, op de covers na. Niets mis met die laatste vier platen, maar misschien willen we ook wel eens iets uit ‘Whiskey For The Holy Ghost’ (1994) horen bijvoorbeeld. Volgende keer, Mark? 

Klik hier voor meer foto's!