LupaGangGang - De kracht van de jeugd

Amor, 5 april 2023

Heel even, toen we dat jonge geweld zo bezig zagen op het podium van Amor, voelden we een steek van jaloezie op dat jeugdige enthousiasme. Maar algauw verdween dat gevoel voor eentje van mateloze uitbundigheid. Want dit was wel LupaGangGang.

En LupaGangGang, dat is een vat vol contrasten. Dat geldt niet alleen voor de platen – 'Dopamine Overdose' is een bescheiden meesterwerkje - die overlopen van allerlei invloeden, die langs alle spleten en kieren uit die ton weg willen en zich een weg zoeken doorheen de wispelturige songs van dit kwartet, maar ook voor de mensen die daarachter zitten. Ook daarin zitten tegenstellingen.

Er is de spring-in-'t-veld, gitarist-zanger Anton Robberechts, die geen seconde blijft stilstaan, als hij niet achter de microfoon staat (en dan nog). Daartegenover staat übercoole bassiste-zangeres Lena Thijs, van wie er een opmerkelijke kalmte uitgaat. Het moet een rustgevend gevoel zijn om te weten dat je zo iemand in de rangen hebt. Drummer Rob Swennen houdt de boel bij elkaar en toetsenist Miel De Koninck is met de tong tussen de tanden de concentratie zelve.

Dat die combinatie wonderwel werkt, hadden wij al eens meegemaakt op Absolutely Free Festival, toen ze ons uit de sokloze sandalen bliezen. En eigenlijk deden ze dat hier helemaal opnieuw (zij het niet uit sandalen). Vanaf opener Out The Light tot onze absolute favoriet Candy (hier nog opgefokter dan op de plaat) was het een feest voor het oor, terwijl het oog ook voldoende te verwerken kreeg. Want Robberechts is niet alleen een vindingrijk en virtuoos gitarist, hij trekt daar ook de gekste bekken bij en de interactie tussen het viertal – Thijs leek bijvoorbeeld voortdurend De Koninck uit te dagen – maakte dit optreden tot een aangenaam schouwspel.

En dat alles werd dan opgestookt met een vuurtje van jazz, soul, rock en zelfs een snuifje disco (in Mobile, LupaGangGangs interpretatie van het gelijknamige gedicht van Paul Van Ostaijen), dat soms fijntjes knetterde zoals bij het inzetten van de “ballad” Kienda, maar evengoed en vaak zelfs in hetzelfde nummer woekerden de vlammen tot aan het plafond en brandden wij vingers en oren aan de gloeiende uitvoering van de songs.

Uiteindelijk werd een instrumentaal Pollpunt achter dit optreden gezet met een bisnummer, waarin flarden (Portugees?) als sample de funk extrème onderstreepten. Het was pas daarna dat we de botten opnieuw voelden kraken. Maar heel even weer was de kracht van de jeugd in ons. Waarvoor dank.