LupaGangGang - Dopamine Overdose
Sdban Records
Flabbergasted. Met dat mooie Engelse woord – verbijsterd klinkt zo gewoontjes – kunnen we het best omschrijven hoe we ons voelden, toen we LũpḁGangGang (inclusief rare accentjes in die bandnaam, die ons systeem steevast overhoop halen) aan het werk zagen op Absolutely Free Festival in 2022. Maar dat gevoel leek enigszins weg te sijpelen, toen we deze plaat te horen kregen. Of dat dachten we toch.
Na een aantal ep's en singles is het tijd voor het grote werk voor deze merkwaardige band, die elke keer weer in je hoofd ontploft. Waarmee we meteen al aangeven dat het aanvankelijke, ontnuchterende gevoel bij de debuutplaat van LũpḁGangGang helemaal is weggesmolten. Intussen is het genieten van de tentakels die door deze muzikale octopus worden uitgestoken richting de meest uiteenlopende genres. Moeten we ze echt opnoemen? Want we zullen er ongetwijfeld wel een paar vergeten. Maar goed: jazz is ontegensprekelijk aanwezig en dat al vanaf de Intro, maar dat evolueert dan algauw richting rauwe funk in Dada Data (die stekelige gitaar), stipt ongetwijfeld de blues en soul aan en kan uiteindelijk niet om rock heen. En dat alles vaak gewoon in hetzelfde nummer. Je zou dan kunnen ingaan op welke subgenres dat dan zijn, maar dat zou ons ongetwijfeld te ver voeren.
Opvallend en net de sterkte van deze band is dat de onderlinge leden elk van zich af bijten. Twee zangers met haar op de tanden, avontuurlijke jazzy toetsen, speelse gedurfde drumroffels (Out The Light) en een bas, die alles bij elkaar probeert te houden. Terwijl elk van de bandleden meer dan voldoende ruimte krijgt, valt alles toch telkens weer mooi in de plooi.
Naast gitarist Anton Robberechts neemt ook bassiste Lena Thijs regelmatig plaats aan de microfoon, hetgeen ontegensprekelijk een meerwaarde is. In Wanderer toont ze haar kunnen, terwijl toetsenis Miel De Koninck zich niet laat intomen en Rob Swennen voor een stevige bodem zorgt waarop dit op het eerste gehoor misschien zwaarlijvige geheel met merkwaardig veel souplesse rondtolt.
Er wordt niet altijd gezongen en dat hoeft ook duidelijk niet. In instrumentals als Metaphor wordt aangetoond dat elk van de bandleden er prat op gaat het eigen instrument prima te beheersen. En dan mag je al eens een solo uit je mouwen schudden. Die solo's worden trouwens nooit topzwaar, maar passen zich aan de omstandigheden aan, waardoor het geheel zwierig en frivool blijft.
Candy smeekt onze vingers tenslotte nog om ook vermeld te worden. Zelf groot geworden met rock-'n-roll en wat dies meer zij, stoot je hier op een nummer, waarmee dat originele genre alle hoeken van de kamer getoond wordt. Thijs zingt poeslief, terwijl je onderhuids de spanning voelt opgebouwd worden aan de hand van de steeds nijdiger klinkende gitaar. Uiteraard volgt er dan een explosie, maar de schade wordt nog beperkt en Thijs neemt terug de teugels in handen. Maar uiteraard loopt het terug uit de hand. Fantastisch nummer en meteen onze favoriet.
Kortom: de plaattitel 'Dopamine Overdose' kon niet beter gekozen worden. Nu enkel nog die ledematen in bedwang zien te houden.