Lucy Dacus - Mignonne, maar soms ook vervaarlijk

Botanique, 29 maart 2022

Twee maand al was het concert van Lucy Dacus uitverkocht. Ook wij spoorden graag naar Brussel, want in het voorprogramma stond ook nog Fenne Lilly, die ons jaren geleden in Gent al een keer inpakte. Helaas besliste een onverlaat op de sporen te lopen, waardoor het treinverkeer danig in de knoei raakte.

We waren nog net op tijd in de Rotonde om Fenne Lilly afscheid te horen nemen met de laatste twee nummers. Jammer, maar helaas en gelukkig was er nog de hoofdact om ons te troosten met droevige liedjes en ons uit de bol te laten gaan met een paar zeldzame, onvervalste dotten van songs over zoenlessen en lang vervlogen kalverliefdes.

Lucy Dacus begon bijna aarzelend, bijna akoestisch aan de set met Triple Dog Dare dat echter al snel gruizig werd om dan weer terug te keren naar subtiliteit. Het was de perfecte samenvatting van de set, want ook daarin wisselde de Amerikaanse stiltemomenten af met meer potige songs. De deur van de Rotonde werd helemaal ingetrapt met First Time en het daarop volgende Addictions had alles in zich om onze adoratie te verantwoorden: die heldere stem, soepel gehouden door liters thee uit een grote drinkbus, een hemelse melodie en net genoeg peper in het gat om niet melig te klinken.

Met Hot & Heavy deed ze de Rotonde helemaal spinnen, maar Christine - over de toxische relatie van een vriendin - maakte iedereen daarna weer meteen muisstil. Voor even maar, want toen Dacus in het Frans vertelde over de vorige passage, toen ze een taart kreeg, konden maar weinigen een glimlach onderdrukken vanwege dat schattige accent. Dat oefende ze later trouwens nog met een cover van La Vie En Rose. Leuk, maar het waren toch songs als VBS en Thumbs die ons naar de zevende hemel katapulteerden. Hiervoor waren we naar Brussel afgezakt!

In Partners In Crime legde Dacus voor het eerst de gitaar af en koos de band voor een ietwat andere sound met een vocodereffect op Dacus’ stem, een echt stoere gitaarriff een meer synths. Die sound werd nog even een beetje doorgetrokken in publiekslieveling Brando, maar gaandeweg keerde ze daarin toch terug naar het vertrouwde geluid.

Na Thumbs koos ze zelfs voor haar meest lieflijke liedje Going Going Done, waarvoor zelfs de drummer een akoestische gitaar omgordde en de toetseniste van achter dat instrument kwam om vooraan de tweede stem te zingen. Een heuse singalong was het gevolg.

“Nous sommes mignons”, zei Dacus. Ze bedoelde ons waarschijnlijk, maar zo was ze het toch zelf ook. Daarna was het weer tijd voor enige tristesse met Please Stay. Er volgden nog een stevige uithaal met I Don’t Wanna Be Funny Anymore uit de debuutplaat, een beetje vrolijkheid met recente single Kissing Lessons en dan was het tijd om ons uit te wuiven met het ingetogen Night Shift uit ‘Historian’, wat toch voor velen haar beste album blijft.

Daaruit speelde ze een drietal songs, maar uiteraard stond ‘Home Video', de meest recente plaat centraal. Wie na vanavond nog beweert dat die toch iets minder is, dwaalt of is het spoor kwijt, zoals die onverlaat van eerder op de avond die over de sporen liep.