Live/ S Live - Easy did it

Middenvijver, 24 juni 2023 - 25 juni 2023

Van het strand van Zeebrugge naar het strand van Sint-Anneke. Het bleek maar een kleine stap voor het nog jonge festival Live /s Live. En ook wij waren al voor de tweede keer van de partij.

Johannes Genard en de zijnen moesten al niet vroeg uit de veren. School is Cool mocht dan wel openen, maar via de voetgangerstunnel of het veer over de Schelde was het maar een kwartiertje tot aan het festivalterrein. En bovendien liep er een en ander fout, want de deuren van Live /s Live zwaaiden maar met veel moeite open. En zo moest presentator van dienst Bent van Looy tweemaal de openingsspeech houden voor alles echt kon beginnen.

En het begon zoals het zou eindigen: met gitaren die breed uitwaaierden over caleidoscopische toetspartijen en diep galmende drums. Maar anders dan voor de headliner was het voor de thuisband "werkendag". De gigantische, bijna lege VIP-zone voor het podium zette de echte fans op tientallen meters afstand van het podium en het nochtans wederzijdse enthousiasme sprong dan ook maar met moeite over. Pas toen de band Warpaint aanbracht, sloeg de vlam echt over. Toch kon Live /s Live moeilijk beter starten.

Uit Chicago kwam Whitney aangewaaid. Het duo (op het podium uitgebreid tot een kwintet) wist de weg, want amper een paar maand geleden stonden ze al in De Roma. Op meest recente plaat 'Spark' bewandelden ze meer met synths geplaveide paden, maar het nieuwe, nog niet uitgebrachte materiaal knoopt schijnbaar meer aan bij het zalige debuut uit 2016, een plaat waaruit de band met zingende drummer-toetsenist Julien Ehrlich ook vandaag gul tapte. En zo dompelde Whitney Linkeroever onder in een honingzoet bad waarin warm koper en slidegitaar bijdroegen tot een zomers loom sfeertje. Heel wat bezoekers genoten ervan in de schaduw van de tenten en de bomen of waar ze maar verkoeling konden vinden.

Wij trokken naar De Dageraad op zoek naar wat meer opwinding. Daar mocht Indigo Sparke (haar echte naam, niet haar "Burning Man-naam") openen. 'Hysteria' kon ons erg bekoren. Daarop kwam de in Australië, maar naar de VS uitgeweken singer-songwriter een paar keer stevig uit de hoek, maar hier hield ze het aanvankelijk erg klein, net zoals in de Bourla eerder dit jaar. Pas vanaf het titelnummer van het album leek ze een versnelling hoger te schakelen om met afsluiter The Day I Drove The Car Around The Block terug in de schulp te kruipen. We hadden hier iets meer van verwacht, maar Sparke heeft het in zich en met een stem als de hare komt het succes ooit echt aan deur kloppen. Zeker weten.

Voor meer opwinding en de eerste echte show van de dag konden we rekenen op de altijd flamboyante Sylvie Kreusch, ditmaal - net als op Best Kept Secret - getooid in een knalrode jurk met eindeloze split die haar deed lijken op een anjer. De reeds op barsten staande thermometers gingen er nu echt aan, zeker toen la diva de front insprong en de ondertussen talrijk aanwezige VIP's deed twijfelen tussen angst en lust. Het repertoire van Kreusch is ondertussen bekend, maar dit blijft goed. Keep on running wild, Sylvie!

Jasmine Jethwa, de folkpopster van morgen, komt eind november naar de Witloof Bar van de Botanique. Kom op tijd, als je erheen gaat, want dit is een mensje van pocketformaat. Maar wat een stem ! En voor iemand die voor de allereerste keer op een festival speelde, wist ze zeker te charmeren. De kwikzilveren nummers, in duo gebracht met gitariste en achtergrondzangeres Nora, raakten meermaals de juiste snaar en met elegante armbewegingen (ze heeft Indische roots) leek ze de buigzame stem als een marionet te bespelen. Na een tijdje zakte onze aandacht een beetje weg, maar met het iets potigere, nog niet uitgegeven Go And Cry Wolf en de hit Have I Ever Been zette ze een mooie kers op de taart. Te volgen!

Soms moet je de pauzeknop indrukken. Wat het milieu betreft niet, maar om als band een nieuwe adem te vinden, kan het wonderen doen. Dat bewees Warpaint dat na een pauze van vijf jaar onlangs terugkeerde met 'Radiate Like This', een plaat waar het spelplezier en de levensvreugde vanaf spatten. Ooit maakten ze Bent Van Looy in bij een partijtje pool en vandaag veroverden ze Antwerpen. Een meer perfecte aftrap als met het nieuwe Champion en oudje Undertow kon het kwartet niet maken. Wie al richting eetstandjes trok, hield halt en de mix van oude hits en nieuwe, frisse nummers hield hen voor het podium. Zelfs bij tragere nummers als het prachtig gezongen Hard To tell You. Ook de fans werden verwend. Zij ontdekten Beetles, een nummer uit de luxe-editie van debuut 'The Fool' in de set. Afsluiten deden de geroutineerde dames al even sterk als ze begonnen: met New Song en Disco/Very.

Net zoals bij hun goede vriendin Sylvie Kreusch - ze werd bezongen in Leaving Antwerp - is het al even geleden dat Balthazar nog eens nieuw werk uitbracht, maar dat betekent niet dat de band aan populariteit inboette. Geen enkele act kreeg vandaag zo'n warm welkom als deze. Dat werd beantwoord met een set strak als een Speedo zwembroek, die eerder deze week werd uitgetest in Luxemburg (de set, niet de zwembroek). Met dit verschil dat er drie nummers werden geschrapt.

Fever kreeg zo een prominente plaats in de set. Het nummer werd lang uitgesponnen en één na één verdwenen de leden van het podium, terwijl de synths in loop alleen verder speelden. De wei werd gek. De vijf kwamen terug en breiden er een geweldige finale aan. Met Entertainment, Bunkers en Losers kwam één van de weinige shows van Balthazar deze zomers aan zijn einde. De leden zijn zoals steeds met vanalles bezig. Op de Lokerse Feesten kan je hen nog eens aan het werk zien.

Restte nog The War On Drugs. Het zevenkoppige monster is aan de laatste shows toe van de Europese tournee rond 'I Don't Live Here Anymore'. Het was de derde show in een jaar tijd in ons land met een passage in het Sportpaleis en Rock Werchter vorig jaar, maar toen was het album nog niet uit. Vandaag begonnen ze met een single uit 'A Deeper Understanding', de vorige studioplaat. In Chains mocht ook al het ijs breken gisteren in Parijs en ogenschijnlijk zou de band van Adam Granduciel dezelfde setlist afwerken, maar Antwerpen kreeg maar dertien nummers en geen achttien, ook al stond de band een uur en drie kwartier op het podium.

De set werd mooi opgebouwd en stilaan gekruid met de ingrediënten die later op de avond het publiek tot euforie zouden drijven. Zo dook de sax van Jon Natchez pas voor het eerst op in het vierde nummer (I Don't Wanna Wait), werd Victim het eerste nummer dat echt lang uitgesponnen werd met een wall of sound dikker en even lang als de Muur van Hadrianus. Robbie Bennett mocht hier voor het eerst ook echt zijn kunnen tonen.

Bij Strangest Thing zakte de zon echt onder de horizon en kwam de lichtshow helemaal tot zijn recht. Was het daardoor dat dit het eerste echte hoogtepunt van de set werd? De prijs van de gekste (en langste) intro ging naar Harmonia's Dream. Het publiek lustte er wel pap van en reageerde goed, maar niet zo fel als op de intro van Red Eyes en Thinking Of A Place, die pas echt tot extase leidden.

Naar adem happen was er niet bij, want na Holding On volgde het ondertussen klassieke Under The Preasure, hier in een door synths gedreven versie die op een echt anthem begon te lijken. Toch namen de gitaren over toen Granduciel, Anthony LaMarca en anker David Hartley een driehoek vormden en de leiding van Bennett overnamen. Granduciel dankte de Antwerpenaren voor alle liefde met I Don't Live Here Anymore en nog één bezoekje aan topplaat 'Lost In The Dream' met Eyes To The Wind.

Zo kwam aan de eerste dag van Live /s Live editie twee, een zacht einde. De nacht was nog jong, de temperaturen heel aangenaam. Een mooie, rustige festivaldag.