Indigo Sparke - Hysteria

Sacred Bones Records

Het debuutalbum van deze Australische werd geproducet door Adrianne Lenker, één van onze absolute heldinnen. En toch vonden we daarna niet de inspiratie om er iets over te schrijven.

Lagen onze verwachtingen te hoog? Kwam het uit op een moment dat we het te druk hadden? Of was er gewoonweg geen plaats meer op de cd-plank met vrouwelijke singer-songwriters? We weten het zelf ook niet meer, maar we waren wel blij toen Indigo Sparke, die ondertussen terug naar New York was verhuisd vanuit Australië, waar ze vastzat tijdens de pandemie, middenin vorige zomer een nieuwe plaat aankondigde met Pressure In My Chest.

Dit keer met Aaron Dessner als producer, die ze een jaar eerder ontmoette in Eau Claire. Die was naar eigen zeggen meteen overtuigd van de kracht van de songs en wat hij met enkele nummers deed, was erg slim. Hij pakte de krachtige, maar soms etherische stem van Sparke in in groots klinkende gitaren en vele laagjes instrumentatie. Een groot verschil met de aanpak van Lenker die vaak kiest voor een vederlicht, minimalistisch geluid.

Met een naam als Indigo Sparke, verwacht je je niet aan metal of gabber, maar toch komt deze plaat een paar keer potig uit de hoek. En dat is helemaal niet erg. Integendeel, het razende gitaarvuur in bijvoorbeeld God Is A Woman’s Name, Set Your Fire On Me en Hold On houdt de spanning brandend en zal toch de oude fans niet wegjagen, want ook zij komen nog ruimschoots aan hun trekken. In Pluto bijvoorbeeld, een trage song die drijft op warme Rhodes-klanken, waarin de stem van Sparke alle ruimte krijgt. Of in Real met de voorzichtige gitaarplukken.

Sparke schrijft erg emotionele songs over traumatische ervaringen uit het verleden. De herinneringen daaraan kwamen sterk naar voor in de afzondering ten gevolge van de pandemie en behelzen drugs, seksueel misbruik, de liefde met al haar mooie en afschuwelijke gezichten, reizen naar Indië en Bali en worstelingen met de mentale gezondheid.

Zaken die volgens Sparke – gelukkig – achter haar liggen, maar waar ze nu veilig uit kan putten, nu ze gegroeid is als mens. Ze heeft zichzelf aanvaard en heeft er zich bij neergelegd dat ze de chaos van het leven moet ondergaan, eerder dan controleren. Of zoals ze het zelf zegt: “I accept the wild inner landscape of myself and my history and it gives me a different kind of strength to work from.”

Met veertien nummers is ‘Hysteria’ een lange zit, maar dat compenseert dan weer de debuutplaat die met negen nummers en slechts een dik half uurtje amper meer was dan een ep. Bovendien vliegt het eerste kwartier voorbij met de drie ijzersterke singles (Blue, Hysteria en Pressure In My Chest) en is de variatie en diepgang daarna groot genoeg om te blijven boeien. Wat ons betreft: een bank vooruit en een kus van de juffrouw.