Leffingeleuren - Sophia, Girls In Hawaii, Nordmann - Het begin van het einde

De Zwerver, 19 september 2021

Net toen we een streep wilden trekken onder alweer een gemiste festivalzomer, redde Leffingeleuren ons seizoen met een even gevarieerde als geslaagde affiche. Hoe heerlijk voelde het om iets na tweeën met het eerste drankje van de dag het openingsnummer van The Haunted Youth tegemoet te stappen? U mag het een flauwe woordspeling vinden, maar het voelde als Coming Home.

Wie al eens naar StuBru luistert, kon dit jaar niet ontkomen aan de Limburgse band die het schopte tot laureaten van de huistalentenjacht 'De Nieuwe Lichting'. Wij waren niet de enigen die vroeg naar Leffinge waren afgezakt om Joachim Liebens en zijn vier kompanen van The Haunted Youth te checken. Het was veertig minuten lang genieten van zweverige, ietwat aan DIIV schatplichtige songs die vaak de landsgrenzen doorbraken. Aangename kennismaking!

Na hét bandje van 2021 was het de beurt aan hét bandje van 2020. Het Leuvense High Hi domineerde vorig jaar zowat 'De Afrekening'. Hun set begon en eindigde met een nummer één uit die hitlijst en tussen 94A9 en Daggers in hoorden we indiepop zonder al te veel weerhaakjes. Er passeerde al eens een echo van Slowdive, buiten en binnen de tent werd het warmer en warmer, en zangeres Anne-Sophie en drummer Didi wisselden tijdig van zang zodat we alert bleven. Meer hoefde dat niet te zijn. Terwijl we vorig jaar op DOK maar matig enthousiast werden van High Hi, vinkten we in Leffinge het tweede geslaagde optreden van de dag af.

Zeiden we al dat de affiche gevarieerd was? Na twee Belgische gitaarbandjes, wandelde een Duitser het podium op in een pak dat wel erg veel weg had van een pyjama. Een jongeman uit Berlijn die, omringd door synthesizers en een piano, ietwat verlegen maar toch guitig zijn songs uitlegt. Het was moeilijk om niet aan diens stadsgenoot Nils Frahm te denken. Toch kunnen we Niklas Paschburg niet afschrijven als de “Frahm-van-een-niet-nader-genoemde-Duitse-supermarkt”. Hij mag dan wel minder speelgoed meenemen op tour, we zagen hem zowaar een accordeon aan de songs toevoegen.

Ook hij kon niet om corona heen, en verwerkte zijn lockdown-gevoelens in Synchronised Valve. Minder strak dan de vorige twee bands, maar zowel voor ons als voor de schapen op de wei net buiten de festivaltent een aardig rustpunt. Hij werd er zelf ook rustig van, want terwijl hij gezapig een song uit laatste plaat ‘Svalbard’ aan het inleiden was, werd Paschburg er vanuit de coulissen op attent gemaakt dat hij over tien minuten mocht afronden. “OK, die schrap ik dan maar”, waarna hij afsloot met een herwerking van een prelude van J.S. Bach. Dat we dat nog mogen meemaken, een cover van Bach op een festival. Zo werd die festivalzomer van 2021 alsnog memorabel.

Al evenmin "your average rock band": Nordmann. “Wij zijn een instrumentale band van weinig woorden, maar toch een dikke merci aan iedereen, ook en vooral de man aan het hotdogkraam”. Het was de enige woordelijke interactie van Mattias De Craene met het publiek. Hijzelf en zijn bandleden lieten vooral de instrumenten voor zich spreken. Op jazz-leest geschoeid, maar meanderend langs een rijk universum aan genres. Wij zaten op het puntje van de stoel te genieten. Het doet wat met een mens, zo’n zalig optreden, want op een festival in de polders zijn er helemaal geen stoeltjes!

De tocht naar Leffinge had wat voeten in de aarde voor Girls In Hawaii: de tourmanager had eventjes vergeten dat het in Brussel autoloze zondag was. De band nam ons met opener Organeum meteen terug naar de begindagen. Antoine Wielemans mijmerde even later over die prille dagen, toen hij ons meenam naar een tournee van Sophia in 2004. Hij bedankte Robin Proper-Sheppard - die een paar meter verderop in de coulissen zijn eigen set aan het voorbereiden was - voor de kans die hij Girls In Hawaii destijds gaf door hen op sleeptouw te nemen doorheen een aantal Europese landen. “Zes man meenemen als support act, het was een nachtmerrie voor de productie!”.

Door een trieste speling van het lot, het fatale auto-ongeval van drummer en broer Denis Wielemans in 2010, zou de Waalse band ongewild in het vaarwater van Sophia terechtkomen. "I try to close my eyes / but I'm afraid of the dark / I see you everywhere" of "There is always the sound / are you hearing it too?". Of hoe verlies universeel weerklinkt in prachtige songs. Ook na tien jaar sneed Misses nog steeds door merg en been.

Uit het recentste album 'Nocturne' kregen we maar twee songs te horen, maar Lionel Vancauwenberghe stak met Life Is So Fucked Up een nagelnieuw nummer in de set. Hopelijk de aanloop naar een nieuw album? Aan het eind van de set knipoogde Girls In Hawaii met Flavor nog eens naar de debuutplaat. Toen de dj van dienst na het concert Grandaddy door de tent liet schallen, betrapten we onszelf erop dat de vergelijkingen met die Amerikaanse band allang voltooid verleden tijd zijn.

Na de show in de Botanique een week eerder, wisten we al dat Sophia dezer dagen rockt zoals de band nog maar zelden rockte. In Leffinge was het niet anders. Of misschien nog een tikkeltje meer, want all time publieksfavoriet The River Song haalde dit keer wel opnieuw de setlist (Robin Proper-Sheppard gaf mee dat ze het nummer amper hadden gerepeteerd). Het was een louterende afsluiter voor band en publiek. "Die hele shit is nog lang niet voorbij, maar dit voelde toch een beetje als het begin van het einde", overpeinsde Proper-Sheppard na afloop. Gelijk had hij.

Daarvoor kregen we een set die nieuw werk uit 'Holding On / Letting Go' afwisselde met Sophia-classics die de tent met gesloten ogen ingetogen meelipte. Naar verluidt, ging Proper-Sheppard in tegenstelling tot Bowie niet te rade bij Serge Simonart voor de setlist, maar bedisselde hij de opbouw van de show met zijn halftijdse stadsgenoot Barry Burns (van Mogwai).

Ergens halfweg de set dacht Proper-Sheppard na If Only luidop dat hij "na vijfentwintig jaar eindelijk kan zingen". Die stem, die naar eigen zeggen beter dan ooit klonk, ging tijdens So Slow toch wat haperen: een verstillende metafoor voor de wereld die evenmin perfect is. Ook voor artiesten doet het onbeschrijfelijk deugd om terug te kunnen optreden, want toen het voorziene eindtijdstip van de show naderde, zie Robin Proper-Sheppard dat ze gewoon nog even zouden doorspelen. Tegen een bisronde met pareltjes als Ship In The Sand en It’s Easy To Be Lonely zeggen we geen neen. En afsluiter We See You (Taking Aim) bewees nog maar eens een verpletterende eindsprint te zijn.

Een dag met vrienden en heerlijke muziek in een zonnig polderdorp; het begin van het einde van die pandemie voelde misschien inderdaad nog nooit zo reëel. "Musical healing is good for me", zeggen we met een knipoog naar de man die veertig jaar geleden op een boogscheut van Leffinge de legendarische soul-klassieker schreef.

Zelf ook nood aan muzikale therapie? Op zondag 26 september mag Goose deze langgerekte editie van Leffingeleuren afsluiten. Wordt ongetwijeld een gezonde overdosis!