Lambchop - Intimistische vertellementen
Botanique, 29 november 2023
De affiche had ons een "intimate piano performance" beloofd en dat was exact wat we woensdag in de Botanique kregen. Amper drie spots schenen op respectievelijk een pianist, Kurt Wagner aan de microfoon en een tafeltje, waarop een kegelvormig karafje stond. Die zorgden voor het minimalistische decor waartegen Lambchop de Orangerie stil aan zich gekluisterd hield.
Het was intussen vierenhalf jaar geleden sinds Lambchops laatste passage, op Les Nuits Botanique. We hoopten een beetje dat de man in deze intieme setting de eerder irritante vocoder zou thuisgelaten hebben. En zo geschiedde. Als een meesterverteller gidste Wagner ons door een selectie van zijn songs, de woorden (én pauzes) perfect placerend en doserend. Soms klonk het zo intiem dichtbij, dat je vergat dat het concert versterkt werd. Elke knik of krak in de stem kwam haarscherp binnen. Intussen zorgde pianist Andrew Broder, die ook al meewerkte aan de recentste albums 'The Bible' en 'Showtunes', links op het podium voor de nu eens vrolijke, dan weer dissonante toon. Aanvankelijk vonden we de piano niet altijd een meerwaarde voor de show of soms zelfs ietwat storend, maar gaandeweg kreeg Broder een meer prominente rol en versmolt het pianospel steeds mooier met de teksten die Wagner voordroeg - of met de stiltes tussen elke tekstflard.
Het duo reeg de songs zonder onderbreking aaneen en pas na vijfendertig minuten en een handvol songs uit 'The Bible' (met er tussenin Give It met de gebruikelijke flard Once In A Lifetime), werd er voor het eerst tijd gemaakt om een applausje in ontvangst te nemen. Wagner richtte zich enkel middels de teksten tot de zaal. Nooit sprak hij tussen de songs in. Of toch niet met woorden, maar aan het eind van A Chef's Kiss blies hij wel toepasselijk een kus naar het publiek. Het ijs was gebroken. En toen even later Broder het refrein van de ironische cover Listening (To Lambchop By Myself Again), een song die het Texaanse dreampopbandje Sun June vorig jaar uitbracht, mocht meezingen, viel uiteindelijk ook de zaal in. Plots voelde het alsof we met zijn allen rond Lambchop aan het kampvuur zaten.
Na een tweede applausje, sneed Wagner met The Man Who Loved Beer en Up With People twee publieksfavorietjes aan. Intussen had de pianist al eens zwaar vocaal mogen uithalen vooraleer hij tijdens slotsong Police Dog Blues de volwaardige tweede stem werd. "Dat was het dan", besloot Wagner de avond. Maar omdat Brussel hem naar eigen zeggen in de dertig jaar dat hij er al komt nog nooit teleurstelde, kregen we met Theöne nog een mooie toegift. Intussen leek het alsof we met Lambchop aan de toog zaten en we nog uren naar de vertellementen konden luisteren, maar Wagner had intussen de laatste druppel uit het flesje in zijn glas gegoten en dat na het laatste slokje ostentatief omgekeerd neergezet. Een laatste kushandje vormde het lieflijke slotakkoord van een echt wel intimistisch avondje met Lambchop.