Nuits19: Lambchop, The Colorist ft. Howe Gelb - Slow techno

Botanique, 28 april 2019

Je moet geduldig zijn als fan van Lambchop, want zanger en bezieler Kurt Wagner gaat door een moeilijke periode. Hij is verliefd op zijn vocoder en haalt elke toon van zijn warme, gebroken stem door die electronische stemvervormer. "Eigenzinnig artiest maakt rare plaat", dachten we, toen we 'Flotus' hoorden, en "Oh nee, hij volhardt in de boosheid!", bij de meest recente 'This (Is What I Wanted to Tell You)'. Of het live wel zou kunnen overtuigen, was dus de vraag waarmee we naar de Botanique trokken.

Vera Sola mocht openen en had daarvoor een mooie baljurk en haar mooiste ketting uit de kast gehaald. Moederziel alleen met elektrische gitaar bracht ze countrymuziek, ontsproten aan tooggesprekken in Tennessee, waar willekeurige mensen bij een glas dubbele whiskey nog spontaan hun miserie met je delen.

Ze had een mooie stem, soulvol en donker, en het tokkelende gitaarspel was voortreffelijk, maar het geheel mankeerde aan doorleefdheid. Niet dat je op je dertigste geen miserie kan meegemaakt hebben, maar de trauma's leken nog niet genoeg bezonken om er ook een geloofwaardige performance aan op te hangen.

The Colorist Orchestra is een gezelschap opgericht door de Belgen Aarich Jespers en Kobe Proesmans. Ze nemen het goes-classic-concept en draaien het om: waar een artiest hen normaliter zou contacteren om zijn werk in een nieuw jasje te steken, herwerken zij de nummers van een artiest naar eigen believen. Die persoon mag dan live ook mee komen zingen. En zo kwam het dat Howe Gelb te gast was bij The Colorist Orchestra en niet omgekeerd. Al was het vast de naam "Gelb" die de kaartjes had doen verkopen voor dit deel van de affiche.

Hij had zijn beste pak aangetrokken en een cowboyhoed opgezet - vast voor de herkenbaarheid - en croonde zich door oud en nieuw werk en een enkele cover. Counting On, een nummer dat voor dit project werd geschreven, viel op doordat het geïnspireerd leek door een bezoekje aan Flanders Fields.

The Colorist Orchestra bleek geen doordeweeks gezelschap te zijn: naast vibrafoon, contrabas, drums en violen was er ook een uit glazen buizen gebouwde installatie te bespeuren. Een ander instrument bestond uit enkele velgen van een autowiel. En sommige geluiden bleken voortgebracht door vervormde blokken hout. Het leek Einstürzende Neubauten wel, maar dan in salonfähige versie.

Op zijn best werd het als Howe Gelb de gitaar omgordde, bijvoorbeeld voor Inner Flame, waarbij de violen hysterisch tekeer gingen en het geheel als een hechte rockband klonk. Tijdens het instrumentale Dreamland pakte het orkest uit met elektronica en zware bassen en werd Howe Gelb helemaal naar de coulissen verwezen. Ook zonder gastzanger kon dit gezelschap overtuigen.

Met een slap handje zwaaide Kurt Wagner naar het publiek toen hij opkwom, alsof hij wist dat dit optreden een beproeving voor het publiek zou worden. Dat hij geen toegankelijke popsongs schrijft, hielp de zaak niet. We waren het dan ook eens met de toeschouwer die in midden in de set riep dat hij Kurts stem wilde horen. Wagner antwoordde met het leeggooien van een half flesje water in diens richting. Hij was het duidelijk beu om die opmerking te horen.

Bestaat er al zoiets als slow techno? Misschien probeert Lambchop het uit te vinden. De twee drummers en de basgitaar hielden het tempo strak, maar traag, en af en toe neigde de muziek naar dansbaar. De accenten van de saxofoon zorgden dan weer voor een jazzy kantje. En uiteindelijk gingen we aan het twijfelen of we ons niet te gemakkelijk lieten afschrikken door die stermvervormer of te nostalgisch zijn naar de ingetogen muziek van de tijd van pakweg 'Is A Woman'.

Na het volledige, nieuwe album gespeeld te hebben, uitte Wagner een droog "hello" en stapte van het podium af. Zeiden we al dat hij een tegendraads karakter heeft? Hij liet de drummers alleen op het podium achter en die zetten met ritmeboxen The Hustle in, een achttien minuten durend, fantastisch nummer dat helemaal techno en toch helemaal Lambchop is. In Care Of 8675309 volgde. En het viel op hoe goed dit nummer gerijpt is. Stond die vocoder nog aan of waren we ondertussen vergeten hoe Wagners stem echt klonk?

Als uitsmijter kregen we nog de "hit" Up With People. Allicht was dat om zeker te zijn dat ook die ene ontevreden toeschouwer overtuigd naar huis zou vertrekken.