Lambchop - The Bible
City Slang
Enige excuses zijn hier geboden, want deze bijbelse boodschap van Lambchop is al uit van in oktober van vorig jaar, maar we hebben de lamskoteletjes van het kerstmenu extreem laat verteerd en zien pas nu kans voor een beschouwing van het laatste werkstuk, 'The Bible' van Kurt Wagner en de zijnen.
Maar niet getreurd, want uitstel is geen afstel. ‘The Bible’ is ongeveer de zeventiende studioworp van voormalig houtvloerder Kurt Wagner uit Nashville, Tennessee. In tegenstelling tot de rest van de catalogus deelde hij deze keer de creatieve visie met een partner in crime, Andrew Broder, die mee instond voor de muzikale invulling, terwijl Wagner zich volledig concentreerde op het grootste deel van de teksten. Hij verdeelde zijn tijd tussen de plaat en het verzorgen van zijn vader, die een gevecht leverde met een karrevracht lichamelijke onhebbelijkheden.
Onheilszwangere lappen alternatieve soul, gebracht met die diepe Wagnerstem, zijn het resultaat. Zoals op de single Police Dog Blues, een lichte discosoul, die het gevolg was van toen hij tijdens de onlusten in Minneapolis 2020 botste op de gelijknamige song van Blind Blake, een bluessong uit 1929, het geboortejaar van zijn vader. Daarvan was hij te weten gekomen dat ook John Peel het nummer reeds speelde in zijn show in 1968. Broeierige dreigsong.
De albumtitel is niet letterlijk te nemen, aangezien hij zich niet tot als gelovig ziet, hoewel een hang naar spiritualiteit hem niet geheel vreemd is: “You don’t have to be religious to be a spiritual person, right?”. De vraag stellen is het antwoord geven. Hij nam de plaat op in een oude verffabriek met voornoemde Andrew Broder en productieassistent Ryan Olson. Wagner beschouwt de twee als de twee kanten van zijn persoonlijkheid en, als je ze samen zet, maken ze hem compleet.
Ondanks de obligate Lambchop-elementen - lichtslepende ritmes met altijd wel een briljante slidepartij binnen gehoorafstand - is dit toch een iets andere Lambchopplaat: een meer upbeatversie, maar dan upbeat op een Lambchop-manier, die altijd een aangeboren ingetogenheid met zich mee brengt. Luister maar naar Little Black Boxes, dat zelfs serieus knipoogt naar de dansvloer, Jammer van de dolle autotune-stemeffecten, die hij wat ons betreft achterwege had mogen laten. Het doet afbreuk aan die mooie bariton, waardoor het bijwijlen aan een parodie doet denken.
Dan liever de mooie pianoballade Daisy die met een Spartaanse piano en louter de stem prachtig de nacht in glijdt. En we houden ook nogal van de feestelijke blazerssectie op Whatever, Mortal, die af en toe de hoofdstraat van een carnvalesk Rio De Janeiro lijkt in te zullen slaan, maar dan op het laatste moment toch niet.
De levensloop van Lambchop, die aanving in 1993, heeft geen drastische wijzigingen vertoond sindsdien, maar leverde wel een consistente stroom aan statige kwaliteitsplaten op, waar met 'The Bible' er een mooie plaat wordt aan toegevoegd. Andermaal een boeiend meanderende parel, waarvoor je best de tijd neemt en dan nog best in de wee wee hours van de dag.