Health - Een beetje verwaterd
Ancienne Belgique, 4 maart 2019
We waren niet echt uit op een eerbetoon aan Keith Flint, maar een potje snoeiharde gitaren en elektro leek wel een gepaste troost bij het heengaan van The Prodigy's punkclown.
Bij de dood staan ook darkwave en industriële rock niet mis. En zo was het Brusselse Thot welkom op de ongeplande herdenkingsdienst. Vorig jaar zagen we maar één band twee keer op dezelfde dag. Thot speelde 's middags op Dour en 's nachts in de Gentse Kinky Star. Op één af andere manier verzeilden we op beide concerten. Om maar te zeggen dat we uitkeken naar het concert in de AB Club. En Thot stelde niet teleur.
De band rond Grégoire Fray plukte vooral uit het recentste album 'Fleuve', inderdaad opgebouwd rond Europese rivieren, maar stak ook een paar oudere songs in de set (Traces, Rhymes.Hope.Answers). Het optreden was geen kabbelend beekje, maar een donderende rivier waarin je zelfs als goede zwemmer naar een tak op de oever als houvast zou grijpen. Vet uitgesmeerde keyboards en nog vetter bewerkte drumkits - inderdaad: meervoud! - stuwden ons muzikale rafting-uitje dat helaas amper een half uurtje mocht duren.
Als we het hebben over muzikaal geweld dat alle grenzen van het geluidsfatsoen wil tarten, dan denken we spontaan aan de Amerikaanse band HEALTH. Vorige passages van de band klonken als een snoeiharde oorveeg waarbij we gewillig ons andere oor ook meteen aanboden. In de AB Club werden we minder omver geblazen en hadden we het gevoel te kijken naar een band die de pijnlijkste stekels kwijtraakte. Hoe hard B.J. Miller ook op zijn vellen mepte - hij blijft een fenomeen - en hoe krachtig John Famiglietti ook met de bas of met de haardos stond te molenwieken, de sound gleed af van noiserock naar donkere synthpop. Niet dat we iets tegen goeie synthpop hebben, maar bij HEALTH rekenen we op een ongezonde geluidschiropractie. En die behandeling draaide flinterdun uit.
Het trio uit Los Angeles tapte vooral uit het vorige album 'Death Magic' en het recent verschenen 'Vol. 4: Slaves Of Fear' maar vroeg in de set zat ook Die Slow. Op de setlist telden we zestien songs in nauwelijks vijftig minuten. Een hoog tempo, maar ook een vroegtijdig fnuiken van elke opbouw in de songs.
Net voor HEALTH aan het optreden begon, galmde Fad Gadgets Coitus Interruptus door de luidsprekers van de AB. Het waren haast profetische woorden in aanloop naar de gemiste climaxen bij de hoofdact. De band kwam na afsluiter We Are Water terug voor een toegift (nogal lui aangekondigd als: "This is what they call an encore").
Na Crusher konden we besluiten dat het een aangename avond was geweest. Maar misschien was aangenaam net niet genoeg? Na een optreden van HEALTH willen we immers helemaal niets kunnen besluiten of nabespreken, omdat onze hersenen nog in de keel zitten en de stembanden nog van de plakkerige vloer moeten worden geschraapt.