Dour 2018 - Dag 4: Dag en nacht

Dour, 10 juli 2018 - 14 juli 2018

Dour is eigenlijk meer een nachtfestijn dan een dagactiviteit. Tegen de tijd dat we bekomen waren van dag 3 en ons terug richting windmolenpark hadden gesleept, was opener Onmens al door haar set geraasd. Jammer, maar voor spijt is op Dour nooit tijd, want er staan altijd wel in vier hoeken bands te spelen.

Richting La Caverne dus voor het Brusselse Thot, een vijfkoppig ensemble dat zich met twee drummers aan golvende, industriële rock overgeeft. Boeiend en erg veelbelovend, maar wij trokken na een kwartiertje richting een andere hoek van het festivalterrein. Zowel Thot als wijzelf kregen tien uur later nog een herkansing want om twee uur ’s nachts trad de band nogmaals aan in de Gentse Kinky Star.

“They only come out at night”, zongen Hall & Oates ergens midden jaren tachtig in Maneater. Het is een waarheid als een koe in Dour, behalve vandaag. De camping leek voortijdig naar het terrein afgezakt om op groot scherm de match België-Engeland te zien. Wij pikten de een stuk van de tweede helft mee en zagen dat Vlamingen en Walen tous ensemble elkaars spelers toejuichten (terwijl ze elkaars bands op de affiche dan weer nauwelijks lijken te kennen) terwijl Alderweireld een wereldsave deed en het net-niet-schot van Meunier het mooiste doelpunt van het WK had kunnen worden.

Tijdens de rust passeerden we toch maar even bij Baxter Dury. De dandy speelde voor een paar honderd fans en toen hij bij Picnic On The Edge zijn colbert in de coulissen gooide, wandelden we toch maar terug richting Het Grote Scherm.

Of toch niet, want vanuit Le Labo verleidde Altin Gün ons met oriëntaalse klanken. Het Nederlandse gezelschap swingde als tien WK-ploegen uit vier verschillende continenten. Maar toen de zangeres ons bedankte met een “Cool that you are skipping the game”, viel ons opeens tebinnen dat we eigenlijk maar 22n of twee keer in een leven de Rode Duivels brons kunnen zien winnen. Terug naar buiten dus, Altin Gün hopen we wel gauw terug te zien.

Ook Pallbearer lieten we schieten. Of toch niet, want Kompany, De Bruyne, Hazard en Meunier waren toch ook een beetje de pallbearers van het Engelse team vanmiddag.

Geen juichkreet voor de Belgen kon er af bij Tsar B. Gewoon een “Bonjour Dour”, en dat waren meteen ook de laatste woorden die Tsar B in één van de landstalen van deze streek uitte. De rest van de communicatie verliep in het Engels. Ze brengt een nieuwe plaat uit in september. Daar werd een nummer uit voorgesteld en een paaldanseres kwam de sensuele kant van Tsar B’s muziek accentueren. Volstrekt overbodig was dat, maar de fotografen gingen wel in overdrive. Het duurde tot Golddigger, het laatste nummer, voor ook de muziek kon beklijven. Justine Bourgeus smeet zich in het publiek en de paaldanseres toonde zich nog eens van haar beste kant.

Porches brengt het soort poprock dat zo op elke radio kan, op elk moment van de dag. Laat Aaron Maine wel zijn nummers niet zelf aankondigen, want hij mompelde als had hij een vod in de mond. Verder niks dan lof voor de aanstekelijke gitaarmuziek. Tegen Goodbye waren de gitaren opgeborgen en bleven enkel nog keyboards over. We trakteerden onszelf op een pintje, parkeerden achteraan de bijna lege tent en keken naar mensen die nog fris genoeg waren om te dansen. Soms moet het niet meer zijn dan dat.

Ondertussen ging het hardere feestje in La Caverne ook verder. Zeal & Ardor verrast je, net als je denkt dat alle muzikale genres wel al eens geprobeerd zijn. De band rond Manuel Gagneux mengt duistere metal met - godbetert - negro-spirituals en hield ons in Dour zowaar aan de plankenvloer genageld. Gagneux in het midden met naast hem twee zangers die nog dieper graafden in je zielenroerselen. Het zorgde voor één van de indrukwekkendste momenten van de dag (sorry, Eden Hazard).

Onze Belgische Chelsea wolfe knikkerde een paar uur eerder de 2-0 in de netten, in La Caverne kwam de Amerikaanse Chelsea Wolfe haar recentste plaat ‘Hiss Spun’ voorstellen met ongeveer de hele setlist opgebouwd rond dat album. Ze verlengde het sacrale sfeertje dat al bij Zeal & Ardor in de tent hing en gebruikte, net als haar voorgangers, haar stem als onmiskenbaar extra instrument. Mooi, maar we vroegen ons toch af hoe gemakkelijk het is om met die enorme plateauschoenen en dito hakken de effectpedaaltjes te bedienen?

Donker bleef het in La Caverne, maar het sacrale werd in één seconde de kop ingedrukt toen Ho99o9 eraan begon. Minutenlang stroboscoopgeflikker en rapper Eaddy, die vanuit de coulissen al meteen het publiek in dook, het kon tellen als wake-up call. Ademen was geen optie bij Ho99o9; pas na twintig minuten kregen we even rust terwijl Sinatra’s My Way luid door de tent schalde. Heel even maar, want daar pakten No Witness en Dope Dealerz ons alweer bij het nekvel. Nu eens gitzwart dreigend, dan weer pur sang hardcore. De roadie (in hoodie met opschrift “Ho99o9 Mutant Response Team”) sloofde zich uit om Eaddy van voldoende kabel te voorzien, toen hij nog maar eens het publiek in dook.

Wie dacht dat publiek en band dit geen vol uur konden volhouden, had het mis. “We zitten al een beetje over de tijd, maar ik wil jullie op deze laatste nog eens volledig zien doordraaien”, zei Eaddy (slangenmens TheOGM onderbrak hem even om ons een gelukkige verjaardag te laten wensen aan zijn vriendin Virginia in de coulissen; het zijn ook maar mensen, hé). Attitude van Bad Brains werd de soundtrack voor de wildste verlengingen, die we de laatste tijd zagen. Wow!

Iets rustiger ging het eraan toe in de Boombox. Robert Glasper is een pianist maar had toch gewoon een elektronisch orgel meegebracht naar Dour; en nog wat keyboards en synthesizers, een trompettist, een saxofonist-zanger, een drummer en een bassist. Hiermee maakte R+R=Now muziek door en voor mensen met drumsolo’s die verrasten, trompetpartijen die van instrumentbeheersing en virtuositeit getuigden en melodielijnen die kwamen en gingen. Misschien geen rechtlijnige muziek, maar gelukkig dat er nog plaats is voor deze niet-voorgeprogrammeerde muziek. En bij deze: het is geen doen om je drummers (of andere muzikanten) tot decorstuk van je ritmes te degraderen (ja, jullie, Soulwax).

Al van bij de eerste aanblik maakte Mick Jenkins een betere, eerste indruk dan de meeste van zijn collega-rappers. Hij had een verzorgd voorkomen met gestreepte pull, een pet met Schotse ruiten en een korte broek met mooie print en maakte ook met zijn muziek meteen duidelijk dat hij niet de zoveelste kopie van de stereotypen van het genre wou zijn. In Jazz werd grootstedelijke armoede aan de kaak gesteld en werd de slogan geïntroduceerd die het verdere optreden zou blijven terugkeren: “Drink more water”, als metafoor voor de waarheid zoeken, je niet laten beïnvloeden door om het even wat. Wat een taalbeheersing toonde de man! Het ging zo een optreden lang door met beats die varieerden tussen jazzy en zwaar gebonk zonder ooit plat te worden. De laatste tien minuten van zijn slot liet hij aan zijn dj. Spijtig, het had gerust nog meer mogen zijn!

Wie dacht dat Soulwax veel speelgoed meeneemt op reis… Nils Frahm verhuisde in zijn eentje een volledige piano- en orgelgroothandel naar Dour. Hij deed zijn triomftocht van Dour 2015 nog eens over, zij het iets meer ingetogen. Het leek erop alsof het La Petite Maison Dans La Prairie integraal opsteeg om ermee door de ruimte te reizen. Door ons raampje zagen we ver beneden het festival flikkeren en de windmolens draaien; in de foyer zorgde Nils Frahm voor de sublieme soundtrack bij onze trip.

We waren elk besef van tijd volledig kwijt - Duurde dit een uur, een dag, een jaar? - totdat Nils Frahm ons terug attent maakte op de aarde door te zeggen dat de beats van de buren (Matrixxman in La Caverne) nogal luid waren. “Kunnen jullie allemaal luidkeels gillen als je de volgende herkent?”. Afsluiter Says kreeg het gevraagde herkenningsgegil. Een prachtslot aan een prachtoptreden. Enkel de zweetdruppels, die van Frahms voorhoofd druipten, verraadden dat hij toch geen halfgod is maar gewoon een pianist van vlees en bloed.

Minder fortuinelijke reizigers waren Mount Kimbie. Ze misten eerder op dag het vliegtuig en konden pas rond middernacht aantreden in Le Labo. We pikten na Nils Frahm nog het slotkwartier mee en konden allemaal vaststellen dat ze met Blue Train Lines, Delta en Made To Stray in zeer goede doen waren. Verdorie, hier hadden we wel meer willen van zien!

Onze Nederlandse collega Atze De Vrieze retweette nog maar net iemand die zei dat een goede back to back dj-set in het beste geval een echte out of body experience is. Wij konden na twee uur‘s nachts enkel nog hopen op een dubbele out of body experience om nog ergens in een dansend lijf zonder zere knieën of zere rug te belanden. Meestal is Lefto de heler die zo’n wonderen verricht. Maar de tent bleef quasi leeg, wat de sfeer niet ten goede kwam. Was iedereen bij Boys Noize? En Lefto varieerde minder dan we van hem gewoon zijn. Geen hiphop of dubstep in het eerste deel van die dubbele set. Misschien was zijn BBC-collega Benji van minder markten thuis? Een gentleman past zich aan aan minder bedeelden, dat is zeker, maar deze gentlemen gingen naar huis.