Thot - Fleuve

Weyrd Son Records

“Vegetal Noise Music”, zo omschrijft Grégoire Fray zijn multidisciplinaire project Thot. En dat plaatst toch wel een stempel: iets met metal, industrial, avantgarde en eigenwijsheid. Die elementen komen in elk geval zeker samen in dit erg bizarre album.

Misschien ook alvast even meegeven dat Fray remixen van ondermeer Nine Inch Nails, Depeche Mode en Amenra op zijn CV heeft staan. Dan weet u meteen of u verder hoeft te lezen of niet. Thot situeert zich dus in het universum van het duistere, morbide sfeer en ongebreidelde creativiteit. Wie de man met zijn gevolg doorheen hun dertienjarig bestaan al eens live mocht aanschouwen, mag daar adjectieven als excentriek, explosief en exceptioneel aan toevoegen.

‘Fleuve’ is dan ook een belevenis, een constante vloed van impressies, melodieën en genres die niet altijd in even logische volgorde in elkaar overvloeien. Een industriële noise van zwaar overstuurde gitaren en synthesizers doorklieft een zwartgallig, neoromantisch moment van Fray en zijn muze Arielle Moens. Speedmetal meets doom meets neoklassiek. Zang met overdreven veel intonatie en dramatiek, die snel mag verdwijnen in een dikke draaikolk van loeiende versterkers en logge drones. Zoiets.

Misschien de enige constanten zijn de haast apocalyptische explosies die in elk van de negen tracks op dit album aanwezig zijn, zelfs in een trage, smartvolle liefdesballade Rhein. Gedurende drie minuten houdt Thot zich hier vast aan een slepende, sfeervolle mystiek om erna met veel grandeur het dak eraf te blazen. En daar draagt gastklarinettist Samuel Theze graag regelmatig zijn steentje aan bij, net als knoppendraaier Magnus Lindberg van Cult Of Luna overigens.

Dit plaatje speelt overigens ook voortdurend met esthetiek en voelt voortdurend ongemakkelijk – tot zelfs ontoegankelijk – aan door zijn grote melodieuze en structurele kronkels.  Maar tegelijkertijd weet de band ook op de juiste momenten de op zijn stoel heen en weer schuivende luisteraar terug bij de les te halen, door die extra uppercuts, langere headbangintermezzo’s of zelfs Bulgaarse koorzangen.

Doe er dus mee wat je wilt. Vegetal noise music? Pure anarchomuziek ja. Dit grillige, onstuimige en ontsporende album botst voortdurend tegen de kanten, prikkelt en stoot af. Als is het maar omwille van die suggestieve tekeningen van dames met ontblote borsten die het mes tegen de keel krijgen en het eigenwijze lettertype dat zijdelings en achterstevoren moet gelezen worden om de songtitels te kunnen ontdekken. Inderdaad bizar.