Hamish Hawk - Literaire kunstwerkjes verpakt in muziek

Scala, 5 februari 2023

Op het Left Of The Dial-festival 2021 na kon het Europese vasteland nog niet aan den lijve kennismaken met de Schotse zanger Hamish Hawk. Iets zegt ons dat dit in de nabije toekomst wel eens zou kunnen veranderen. Wat de man in de Londense Scala tentoonspreidde, getuigde van klasse. Grote klasse.

De eveneens Schotse Lizzie Reid mocht opwarmen voor al het moois dat op ons zou afkomen en deed dit met verve. Het werd meteen duidelijk waarom deze dame reeds het voorprogramma van Paolo Nutini mocht verzorgen. Gewapend met gitaar en engelenstem pakte ze ons moeiteloos in met liedjes als How Do I Show My Love en Love Of My Life die - u raadt het al - over de liefde gaan. Eén keer nam ze plaats achter een keyboard voor het aan Regina Spektor opgedragen Regina, altijd zong ze recht uit het hart en kreeg ze probleemloos de zaal stil. Iets waar ze het publiek ook voor bedankte. Het was immers zo dat de liedjes ten volle tot hun recht komen. Lizzie Reid, onthouden die naam.

Over namen onthouden gesproken. Zeg niet dat u niet verwittigd was. Al een paar jaar staat hij immers op de radar van daMusic, Hamish Hawk! Stipt kwart voor negen begon een muzikale trip van een vijftal dat verdomd goed op elkaar is ingespeeld. Een band, waarin gitarist Andrew Pearson bijna het ganse optreden met een glimlach om de lippen stond, Hamish Hawk het publiek ontelbare keren bedankte en de drie andere bandleden lichtelijk overdonderd waren door de respons van de zo goed als uitverkochte zaal. Het leek wel alsof de groep besefte dat ze aan het begin staan van iets dat wel eens heel groot zou kunnen worden.

Wat Hamish Hawk brengt zijn niet zomaar liedjes. Het zijn kleine, literaire kustwerkjes, verpakt in muziek. Van het croonerachtige Dog Eared August tot en met het hyperkinetische Caterpillar, je wordt steeds weer meegezogen in één of ander verhaal. Wat dacht u bijvoorbeeld van het schitterende Elvis Lookalike Shadows, waarbij we in een flits dachten aan een jongere versie van The Smiths? Of de laatste single Money, waarvan het refrein luidkeels werd meegezongen door het publiek? Een single, die trouwens niet zou misstaan op de playlist van Radio 1. Het nieuwbakken, pas geschreven en dus ook niet terug te vinden You Can Film Me stuurde de band richting rock, terwijl de Talking Heads-cover Thank You For Sending Me An Angel in een serieuze "post punk" versie werd gegoten.

Het hoogtepunt van de avond was het prachtige The Mauritian Badminton Doubles Champion, 1973 waarbij de zaal de tekstlijn "And I call out, isn't this living?", uit volle borst meezong. Mooi was ook de manier waarop Hawk deze laatste nummers aankondigde en daarbij meteen liet weten dat er geen bisnummers waren. "We have a handful of songs for you", het literaire beestje dook niet alleen in de songs op, maar ook in 's mans bindteksten, die de ganse avond doorspekt waren van grappige citaten.

Afsluiten deden ze met het al eerder vernoemde Caterpillar, waarvoor gitarist Andrew Pearson een laatste keer zijn duivels ontbond en de protagonist in trance de zaal in keek, een zaal die besefte getuige te zijn geweest van een schitterende muzikale avond.