Filter Festival - De voordeelverpakking van Filter 2018

Trix, 2 november 2018

Onder de naam Filter lanceerde Muziekcentrum Trix vrijdag een nieuw eendaags mini-festival en kon het trots het bordje uitverkocht buiten hangen. Aan het concept kan wellicht nog wat gesleuteld worden; niet alle concerten kwamen even goed uit de verf en het waren vooral de usual suspects die de avond uiteindelijk deden slagen.

Negen bands op één avond aan 27 euro. Dat is niet veel geld om zowel aankomend talent als gearriveerde acts te zien. Het ruime aanbod aan toerende bands in het najaar deed Trix eerder dit jaar besluiten om begin november een voordeelverpakking te programmeren. Dat is even logisch als gewiekst van het Antwerpse poppodium en het was mooi te zien hoe een gemengd publiek en masse de weg naar de Noordersingel had gevonden.

Bij de openingsband Jaguar Jaguar, die net na etenstijd af mocht trappen in de Club, stond immers al een man of driehonderd aandachtig te luisteren. De nieuwe Antwerpse band met enkele leden van Lohaus kan in potentie groter worden dan het moederschip. maar wist ons maar matig te bekoren. Akkoord: Tricks en So Long zijn op zichzelf helemaal geen verkeerde, zij het wat eenvormige songs. Maar het weidse en melodieuze geluid ten spijt; daarvoor bleek de groep live simpelweg een stel mindere goden.

Naar beneden dan maar, om in het Café wat mee te pikken van Yuno. Ook dat viel tegen. De vierkoppige band rond de twintiger uit Florida bracht eerder dit jaar op Subpop het debuut uit en speelde daarop een hele rits shows als support van Superorganism. Waar laatstgenoemde gezelschap met supervrolijke popsongs en een aanstekelijke performance van het podium stuit, wist Yuno’s muziek de zaal maar niet te overmeesteren. Wellicht juíst door het eclectische hak-op-de-tak-karakter ervan – we noteerden Animal Collective, Twin Shadow, Cut/Copy en Wavves in ons boekje. Het positivisme van de overdreven aimabele zanger, die tijdens de bindpraatjes welhaast alles ‘fun’ en ‘cool’ vond, kon tenslotte gelukkig een handvol fans vooraan bewegen tot bewegen.Toch zouden we Yuno op het hart willen drukken nog wat meer tijd in de slaapkamer door te brengen. Niet om nog meer inwisselbaars op te nemen, maar eens te overdenken welke richting hij nu echt uit wil.

Dat Trevor Powers een andere weg is ingeslagen, bleek eens te meer. Het was al hoorbaar op zijn glitchpopplaat ‘Mulberry Violence’, die hij in augustus op zijn eigen label Baby Halo uitbracht, en werd in de Club nog duidelijker. Youth Lagoon, het langzaam tot volwaardige band uitgegroeide puberproject, is verleden tijd. Het angstzweet droogde op – het is hem gegund – maar wij konden na de show onder zijn nieuwe alias niet zeggen of we daar als muziekliefhebber nu blij mee moesten zijn.

Wat er voor in de plaats kwam, bleek namelijk blinde woede en haat. Jawel, Powers moet onlangs Xiu Xiu ontdekt hebben. Een gerafeld wit shirt, armen vol niet te ontcijferen tattoeages, militair kapsel en een blik die smeekte om een exorcist in de zaal. Dat was fascinerend om te bekijken en beluisteren, maar ging er nu en dan ook wel wat over. Eeuwig zonde toch, overpeinsden we tijdens Playwright, dat Powers’ muziek nog even desolaat en unheimisch klonk, maar er van die mooie timide stem en sprankelende liedjes nauwelijks iets is overgebleven.

Het contrast met Stephen Malkmus kon haast niet groter zijn. In het uur, dat hen was gegeven, speelden The Jicks een prima, nogal stevige set waarin de hoofdmoot was weggelegd voor de goede, laatste worp ‘Sparkle Hard’. Daarbij leek het erop dat er flink wat nieuwe zieltjes gewonnen werden. Malkmus toonde zich een eeuwig kind van de jaren negentig en de bijbehorende, postmoderne pastiche. Het was dan ook moeilijk om niet als een blok te vallen voor zijn ironische maniertjes, voortdurend heen en weer hupsend op zijn benen, vrijend met zijn Stratocaster. "I come from the underground", zong hij pathetisch aan het begin van Shiggy. Van Stick Figures In Love, met die slepende riff, konden wij al vroeg in de set zeer genieten. Dat Middle America één van de mooiste liedjes is die hij ooit schreef, wisten we natuurlijk al. Een oudje van Pavement om mee af te sluiten dan maar? In The Mouth A Desert was een onverwachte, maar gedroomde afsluiter.

Door een late verschuiving in het programma mocht het kwieke Rolling Blackouts Coastal Fever dan gelukkig toch in de Club spelen, en ze bewezen dubbel en dwars dat ze die grotere zaal waard waren. De Australiërs namen afgelopen zomer een hoge vlucht met ‘Hope Downs’, onder meer door op Coachella te spelen. Gelukkige bleken ze mentaal nog niet uit het jasje gegroeid: met het mes tussen de tanden joeg het vijftal er nagenoeg het hele oeuvre doorheen. Wat een bravoure! Wat een songs! Ze passeerden allemaal in hoog tempo de revue: Talking Straight, An Air Conditioned Man, French Press, en een oorstrelend Sister’s Jeans. Wie in 2018 nog moet verdedigen dat gitaarpop niet dood is, werd andermaal herinnerd aan het juiste antwoord.

Seks en eten, elementaire zaken die de levenskwaliteit flink kunnen verfraaien. ‘Sex & Food’ is dan misschien een minder album van Unknown Mortal Orchestra, maar wat de onbetwiste afsluiter het publiek voorschotelde was de kers op de taart van Filter. Een mierzoete, weliswaar, maar daarom niet minder appetijtelijk.

Er kwam bovendien genoeg oud werk voorbij, dat bijzonder fier overeind bleef: nog altijd prijkte Ffunny Ffrends op de setlist. Het kwam voorbij in een geweldig bezielde soulversie – Ruban Nielson selecteerde weer eens door in zijn band, waardoor nu zijn broer drumde en vader meedeed op trompet. Op zijn dode akkertje maakte de frontman al solerend een ommetje door de zaal. En dat was dan al na tien minuten, tijdens het tweede nummer. In een uur tijd kwamen al UMO’s hits voorbij, inclusief de beste tracks van ‘Sex & Food’ (We’re Not In Love en Hunnybee) en bleef de vorige week uitgebrachte jamsessie ‘Hanoi’ wijselijk achterwege.

Zo eindigde Filter dus in feestelijk majeur door de bands waar we al langer op bouwden. Dat sommige nieuwere acts tegenvielen is eerst en vooral die artiesten zelf te verwijten, maar wellicht mag de zeef de volgende keer nog iets fijner. Wij kijken er alvast naar uit!