Ef, Insect Ark, Turpentine Valley - Seminaal postrockseminarie
HA Concerts, 5 september 2024
Met concerten van Mono en Godspeed You! Black Emperor is oktober een beetje de postrockmaand van het najaar. Maar Dunk! en de Handelsbeurs sloegen de handen in elkaar om ons niet zolang te laten wachten. In Gent traden drie oudgedienden van het Dunk!-festival (of de Dunk-perserij) aan, die een mooie staalkaart van die muzikale vijver brachten.
Onder het motto "Proef eens een streekproduct", werd het uit Zulte afkomstige Turpentine Valley als eerste voorgeschoteld. Terwijl het eigen Veeleer II (de ingetogen afsluiter van laatste plaat 'Alder') door de luidsprekers klonk, kwam het trio het podium opgestapt. Het moet een beetje als een triomf gevoeld hebben om in een mooie zaal als de Handelsbeurs te mogen aantreden, daar waar we bands als Turpentine Valley meestal in achterkoten als de Kinky Star zien. Helaas had het publiek gemakkelijk in zo'n etablissement gepast. Geen al te grote opkomst dus voor deze op papier erg lekkere triple bill.
Zelfs al was het een beetje "preaching to the converted", Turpentine Valley kreeg een half uur om zich te bewijzen. Dat deden ze met een feilloze set die met vaste hand toch buiten de lijntjes van het postmetal-straatje kleurde. We hoorden achteraf maar één iemand klagen: onze fotograaf ter plaatse die aan de uiterst sfeervolle lichtjes op het podium te weinig licht kon onttrekken (maar we offerden gaarne 's mans arbeidssatisfactie op). Straffe opener! Binnenkort speelt Turpentine Valley nog in JH Asgaard in Gentbrugge (21 september, tickets aan de deur) en in Maarkedal (met Briqueville en Pothamus, 5 oktober, uitverkocht).
De laatste keer dat Insect Ark in Gent passeerde, was in 2021 voor het 24 Hours Deep Listening-weekend van Consouling Sounds. Toen stond Dana Schechter alleen in het Lakenmetershuis, maar intussen werd met drummer en NYC-expat-stadsgenoot Tim Wiskyda een volwaardig tweede bandlid ingelijfd. De nu in Berlijn residerende band werd in de Handelsbeurs live bijgestaan door een Bjorn Soenens-lookalike op lapsteel. Insect Ark bracht schijnbaar stuurloze songs die als een kaatsbal elke zone van je hersenpan verkenden. Toen onze buurman opmerkte dat hij Turkse invloeden hoorde, dachten wij toch in de eerste plaats aan een nachtelijke pita die de volgende ochtend zwaar op de maag ligt. Geen licht verteerbaar voorgerecht dus. Zelfs een uitnodigend pianoriedeltje aan het begin van Youth Body Swayed mondde al gauw uit in een logge geluidsmuur. Het is geen toeval dat onze vorige ontmoetingen met Dana Schechter plaastsvonden van achter veilige oordoppen: de dame maakt namelijk ook al vijf jaar deel uit van... Swans.
De hele set werd geplukt uit het voor de zomer verschenen album 'Raw Blood Singing', maar voor de afsluiter werd teruggegrepen naar het titelnummer van de vorige plaat 'The Vanishing' (het samenraapsel 'Future Fossils', dat tussendoor op Consouling Sounds verscheen, niet meegerekend). De op hol geslagen lapsteel tijdens die song voelde alsof we in ons rechteroor Wovenhand hoorden en in ons linkeroor Neurosis. We waren nochtans al overgeschakeld van La Chouffe naar eenvoudige pilsjes. Het zal aan die kaatsbal gelegen hebben die nog steeds in ons hoofd aan het stuiteren was.
EF stond tien jaar geleden al eens in de Handelsbeurs tijdens het Boomtown-festival, maar de Zweedse band is vooral kind aan huis bij Dunk! en groeide zelfs organisch mee met dat wereldvermaarde Belgische postrockfestival. In de beginjaren van het festival mocht EF een aantal keer headlinen, maar ook in 2018 en 2023 stonden ze op de affiche (zij het intussen in kleinere letters tussen grotere namen), dat laatste concert werd zelfs als live plaat uitgebracht. Met zessen - toetsen, cello, drums en vooral veel gitaren - trakteerden ze ons aanvankelijk op een potje postrockbandsbingo. "He, daar is dat marchingbandje van Explosions In The Sky. Of hoor daar: een orkestraal streepje Godspeed of een Mogwai-sausje". Maar net als de meubels van landgenoten IKEA, is ook de PÖSTRÖK van EF van oerdegelijke makelij. Meer nog, halfweg in de set beseften we tijdens Wolves, Obey - met de mooie stiltes waarbij enkel de zang overbleef - dat we in een masterclass postrock verzeild waren. Die song was één van de drie songs uit recentste plaat 'We Salute You, You And You!'. Verder kregen we een mooie greep uit de vorige platen. Zelfs een song uit demotapes, die ze zelf op cassette releaseten nog voor ze een debuutalbum opnamen, 11 Shots And A Sudden Death, haalde de setlist.
De wervelende finale van de avond was een trip doorheen de geschiedenis van EF, met eerst Final Touch / Hidden Agenda uit debuut 'Give Me Beauty... Or Give Me Death! (2006), waarbij drummer Niklas Åström even de kit inruilde voor een melodika. Met Hymn Of ... keerden we terug naar 2022 met het voorlopig laatste studio-album van de band om uiteindelijk te eindigen in de armen van Alp Lugens And Beyond, toevallig onze favoriete track uit 'Mourrning Golden Morning' (2013). Perfect drieluik aan het einde van drie uur en evenveel puike concerten. De (vele) afwezigen hadden alweer eens ongelijk. Het flauwe grapje "We salute you, you, you and a paardenkop", laten we misschien beter in de kast.
