24 Hours Deep Listening - Dag 1 - I want to drone again

Lakenmetershuis, 1 oktober 2021 - 2 oktober 2021

Twee dagen smullen van uithoeken van het muziekspectrum waarvan je soms niet weet dat ze bestaan. Doe daar nog een handvol randactiviteiten bij en je komt uit bij 24 Hours Of Deep Listening, het jaarlijkse indoor adventure-weekend van Consouling Sounds. Hoe het ons verging op dag één, lees je hier.

Siem Reap! Dju, doe ons maar wegdromen naar Angkor Wat. Goed, verre reizen blijven nog even moeilijk, maar ongemaskerde live muziek kan wel weer. Gilles Demolder liet Wiegedood en Oathbreaker even links liggen om zich toe te leggen op dit project. Beetje slowcore, dun laagje emo, heel af en toe een streepje noise. We hoorden echo’s van Hood of Mount Eerie en van een band waarvan we na bijna vierentwintig uur deep kopbreken nog steeds niet kunnen opkomen (Hints welkom. De redactie dankt u). Wij konden met de ogen dicht genieten. Normaal sluit duyster het weekend op zondag om middernacht af, dit keer drong de "tomeloze weemoed en oorverdovende zoetheid" al op vrijdagavond onze oren binnen. In november komt het debuut van Siem Reap uit, eentje om naar uit te kijken.

Iemand met een beetje wiskundige achtergrond weet dat er bij Sum Of R iets mankeert. Een tweede argument, bijvoorbeeld. In ieder geval waren we hier bij de cliché’s aanbeland. En dat liet wat te wensen over. Een basgitaarriff op repeat en daar een beetje over schreeuwen bleek niet voldoende om lang interessant te blijven. De outfit van de zanger, een designercape (Raf Simons?), gecombineerd met gescheurde Primark-jeans, was origineel te noemen, vooral ook omdat uit de kap van de cape enkel haar bleek te komen. Het leek de bedoeling dat dit angstaanjagend overkwam, maar wie al eens op de kermis in een spookhuis is geweest, is meer gewoon dan dat.

Tachtig kilometer verderop stond het Sportpaleis vrijdagavond in het teken van “I want to dance again”. Wij hadden eerder iets van “I want to drone again”, en daarvoor kun je altijd rekenen op BARST. Bart Desmet, begeleid door Charles Bernard, stelde in Gent de gloednieuwe plaat ‘REAL’ voor. De ondertitel “An audiovisual experience” werd belichaamd door de simultane projectie van een bijhorende film van Niels Verwijk. We zien een man, Igor, die zich lijkt te hebben teruggetrokken in een Ardens bos. Op zoek naar zingeving of helemaal naar niets op zoek. Raadselachtig dus. BARST bouwde laagje na laagje op, maar de beproefde uitbarstingen bleven achterwege. We bleven dan misschien een beetje op onze honger zitten, maar wellicht haakt de plaat zich na een paar luisterbeurten wel vast. ‘Real’ (cd + dvd) ligt vanaf dit weekend in de rekken bij Consouling.

Zomaar wat Romeinse tekens na elkaar zetten levert nog geen correct wiskundig getal op. IIVII mag dus ook nog even terug naar de schoolbanken. Maar de muziek zat wel helemaal snor. Simpele, maar heel doeltreffende drumroffels zaten vooraan in de set en de lagen gitaar en elektronica, die daaronder werden geschoven door Josh Graham, resulteerden in vernuftige composities en bovenal mooie muziek. Ook de beelden, die werden geprojecteerd, pasten goed bij de muziek. We zagen nachtbeelden van Aziatische grootsteden passeren of van twee meisjes op het strand die in de zee een atoombom zien ontploffen.

Op plaat is Insect Ark een duo, in Gent deed Dana Schechter het in haar eentje (maar dat is grotendeels ook het geval op de recent verschenen ep 'Future Fossils'). Met de lapsteel als centraal instrument bouwde Schechter drie kwartier lang een schemerdonker ambient landschap op. Zonder weerhaakjes, zonder explosies, maar gewoon onderhuids elk hoekje van je lichaam rakend. De perfecte epiloog voor de buitenaardse set van IIVII een uurtje eerder.

In de Vooruit, enkele honderden meters verderop, vieren new wave-nachtraven het einde van corona met een retro-feest. Hier mocht surprise act Wolvennest voor een beetje zwarte magie zorgen. Doodskoppen met wierookstokjes stonden vooraan op het podium. Daar net achter een in zwarte gewaden geklede zangeres, die zich van een theremin en zang bediende om het beukend geweld van de vier gitaristen en de drummer achter haar van accenten te voorzien. Op het scherm beelden van occulte nachttaferelen. Het was duidelijk dat we weer in de cliché’s waren beland, maar op dit uur van de nacht waren we al blij dat we niet riskeerden van in slaap te vallen in ons theaterstoeltje. Het meest impostant waren de nummers op het einde van de set, waarin zangeres Marthynna de theremin achterwege liet en zich concentreerde op  het zingen, terwijl de muzikanten (allemaal mannen die de sporen ruim hebben verdiend in de Belgische rockgeschiedenis bij onder andere La Muerte) bonkende riffs uit de gitaar haalden.

Vandaag kun je in het Lakenmetershuis en Tinnenpot nog terecht voor dag 2 van 24 Hours Deep Listening. Een goed antidotum voor een druilerige herfstdag.

Christophe Demunter - Kristof Van Landschoot