daFestival - Deel 3: Doorgaan ondanks de doorligwonden

Ons eigen kot, 12 april 2020

In tijden dat alles zogezegd stil staat, raasde daFestival in sneltreinvaart door de affiche. Halfacht 's avonds, veertien artiesten achter de kiezen, zeven te gaan. Dat kon, want zonder wachtrijen aan de Dixi-toiletten of aan de drank- of hamburgerstands kon je achteruit leunend alles zonder stress consumeren. De laatste rechte lijn naar het (heel erg imaginaire) slotvuurwerk was zo mogelijk nog interessanter dan wat we tot dusver al hadden mogen smaken.

Jonas Winterland daalde neer in ons kot met Adelaar uit laatste album ‘Berichten Uit De Schemerzone’, maar verraste vooral met een cover van Saint Claude. Nee, niet dat titelnummer uit de laatste plaat van Waxahatchee, maar wel dat “oudje” van Christine & The Queens. Winterland zong het uiteraard in het Nederlands en op de eigen, ingetogen manier waarop het plots hét lockdownlied werd waarop alle mensen die het nu wat moeilijk hebben, zaten te wachten. Afsluiten deed hij met recente single Overal Mist. Het trolletje uit de prachtige videoclip keek heel die tijd goedkeurend toe op de achtergrond. En zagen we daar geen traantje in zijn grote ogen opbollen? Of was het onze blik die even troebel werd?

Het West-Vlaamse trio The RG’s verraste met een akoestische sessie, helemaal buiten de comfortzone. Zanger-gitarist Wouter, bassist Jens en drummer Stijn hadden de lat wel heel videoclip-hoog gelegd met drie nummers van het laatste album ‘The Cricket Sound’. Waar in Keep Your Secrets drummer Stijn nog mocht uitblinken in het koffie slurpen, moesten ze in de volgende nummers alle drie aan de bak. We hoorden een machtige cover passeren van Nirvana’s Dumb. De fascinatie voor Nirvana blijft een rode draad in het bestaan van The RG’s. Uiteraard mocht ook Willy Radio-lieveling Smack Your Neighbours niet ontbreken in een vijf minuten durende, stomende unplugged-versie.

Met BARST kwamen we in een geheel ander kot terecht. Niet buiten zijn comfortzone, maar wel de zintuigen aftastend van het nieuwsgierige online publiek. Ontluikend, traag en mooi. Vanuit de eenzaamheid van gitaardrones via vervormings- en distortionpedalen tot een overweldiging van sound. Met een kadans van trage tribaldrums of technobeats, repetitief aanzwellend tot één lang klankorgasme. Met de ups en downs van een huisjesslak op LSD dan. Soms psychedelisch gestoord, soms loom en moe. Of met een sample van een Franse instructrice: "Si l'attention monte, restez calme."

Niet op een bankje in het park zitten tijdens de corona crisis? Dan timmert The Monotrol Kid toch gewoon een bankje met wat pallethout in de eigen tuin, zeker! Met de hulp van gitarist Dries Vanhove, maar op veilige afstand, timmerde hij ook een leuke set in elkaar. Alleen al de manier waarop Tuscan Moon en Good Enough naadloos in elkaar overliepen, toonde aan hoezeer beide vrienden op elkaar zijn ingespeeld. Het eerste is eentje van op ‘My Talk My Song’ (2014) en het tweede komt van de nieuwe plaat ‘Exhale’, maar hier leek het alsof het zustersongs waren. Twee mannen die zo broederlijk zustersongs speelden, meer moest dat voor ons niet zijn.

De set van Birds That Change Colour werd opgenomen in het bos. Hoe kan het ook anders? Weet dat Koen Kohlbacher immers ook leerkracht is in de bioklas in het Fort van Edegem. En daarom verrijkten winterkoning, zwartkop en tjiftjaf de akoestische soloset van Birds That Change Colour (geen enkele van deze vogels verandert overigens van kleur). Verder krijg je ook een gloednieuwe, nog ongetitelde, heerlijke psychedelische bluessong cadeau, waarbij de bard - of bird - zijn vingervlugge spel met verve toonde.

Intussen was het buiten pikdonker geworden. Een goed moment om bij Styrofoam aan te kloppen. Even tellen: drie klavieren (waarvan niet één toets aangeraakt wordt), zeven vervormings- en beatapparaten, meer dan honderd draaiknoppen, tientallen verbindingssnoeren, ... De muzikale huiscockpit van Styrofoam was minstens even indrukwekkend als de breakbeat-disco-krautrock-tunes die eruit voortvloeiden. In een constante loop van synthmelodieën, na een intro met bewust gerommel van song, stem en Aphex Twin-samples. Een indrukwekkende live jam, die helaas onverwachts abrupt afgebroken werd (de volledige sessie staat intussen online, nvdr). Too good to be true!

The Antler King mocht (een beetje naar eigen verrassing) deze geweldige dag afsluiten. De laatste plaat van het duo, ‘Ten For A Bird’ dateert van twee jaar geleden, maar dat gaf Esther en Maarten net de gelegenheid om wat nieuw materiaal op ons los te laten. Eén nummer had zelfs nog geen naam! Wat wel een naam had, was de cover die ze speelden. Wat een geweldige versie van Thirteen van Big Star kregen we voorgeschoteld met Maarten op gitaar en Esther die liet horen waarom zij ooit de eerste keuze was van ene Alex C. Met afsluiter Siberian Times werd uiteindelijk toch ‘Ten For A Bird’ nog eens bezocht. Een nummer met een passender titel in deze tijden is er niet voor artiesten, ook al gaat het eigenlijk vooral over de klimaatopwarming, en zorgde The Antler King voor een wel erg warmhartig slot van deze dag. “We’ll remind, we’ll recall”, zong Esther ergens in dat naamloze, nieuwe lied van haar. Wij zullen deze dag ook niet licht vergeten. Hopelijk u ook niet, en en hopelijk vergat u niet een paar artiesten te steunen.