daFestival - Deel 2: het wow-effect

Ons eigen kot, 12 april 2020

Waar we bij de eerste paar acts al met open mond zaten toe te kijken, werd de onderkaak helemaal ontwricht bij het vervolg van het festival.

“Heb je tijdens de lockdown al iets zots gedaan?”, was één van de standaardvragen in de interviews die we met elke daFestival-act deden. Wel, het zotste, dat wij al zagen de voorbije weken, was zonder enige twijfel de set van de portables. Tegenwoordig is de band een vijftal en we kregen een quintofonische set. De enige onderlinge afspraken waren de toonaard en het aantal beats per minute, voor de rest deed elk bandlid in zijn eigen kot zijn ding. Maar wonderwel klitten de vijf sporen geniaal in elkaar tot een soort ambient paasei. Ondertussen zagen we Jurgen De Blonde zijn webcam ontsmetten en hoorden we ten huize de drummer ook extra keelpercussie van de kroost, alles mooi in driehonderdzestiggradenvideo en audiosurround. De kans is reëel dat wij nog een aantal weken elke dag gemoedelijk starten met deze track van de portables!

Dries Emmerechts van de Boomse band De Delvers was afgezakt naar de kelder om daar, tegen een toepasselijke, ongetwijfeld met Boomse baksteen gebouwde muur, enkele nummers te spelen. Het decor paste al zeker bij de eerder donkere songs, die het kwintet maakt. Met de sampler gaf Emmerechts songs als Onrust en Alles Zwart extra diepgang, terwijl hij meteen bewees over een uitstekende stem te beschikken. Het was alleszins een mooie introductie tot een unieke band.

In deze elk-in-zijn-eigen-kot tijden bellen geen vrienden meer aan met een fles aperitief in de hand. Gelukkig hebben we wel nog een band als Cargo Mas die ons muzikaal verleidde om de shaker ter hand te nemen. Zelf mixte het tienkoppige (!) combo een kwartier lang paasvriendelijke jazz en aanstekelijke funk, elk in de eigen biotoop en in een mooie collage geplakt. Puik! Jazz Cats - Corona: 1 - 0!

Na die apero was het tijd om even wat gas terug te nemen met de engelachtige set van Lili Grace. De zusjes zaten elk in hun kot, maar voelden onwaarschijnlijk dichtbij. Dienne (toetsen, hobo) en Nelle (cello, toetsen) brachten drie nummers. Opener Traveller voerde ons ongemerkt uit de wereld weg en bewees dat live muziek je ook vanop afstand in vervoering kan brengen. De volgers van daFestival kregen van de meisjes ook een primeur want Fishing Spot werd voor de allereerste keer "voor mensen" gespeeld. Afsluiten deden ze met Nothing New, elk in de eigen stek, maar toch harmonieus gebracht. Of hoe virtuele meerstemmigheid toch tot echt kippenvel kan leiden. Lili Grace sloot af met de mededeling dat ze ons in het najaar "in real life" hopen terug te zien. Wij hopen hetzelfde. De paaszegen van de paus moesten we vandaag missen, maar Dienne’s boodschap - “Blijf lekker binnen en geniet van elkaars gezelschap” - vonden we minstens even inspirerend!

Het Utrechtse trio met de verwarrende naam Rhinorhino wist het moment (zondagnamiddag, allemaal met de voeten omhoog in de zetel, de maag de paasbrunch nog aan het verwerken) perfect aan te pakken: in je kot maar uit die luie zetel en dansen maar. Hop met de benen, stonerrock gebracht door schone mensen, dat klinkt als een stoomtrein. Na het laatste nummer vroegen ze zich gedrieën nog af of er om een bisnummer zou gevraagd worden, maar ze hoorden spijtig genoeg onze kreten niet.

Aan onze affiche kon je het al merken: wij kennen geen grenzen, als het op muziek aankomt. En wat hadden we vandaag tot hiertoe nog niet? Blues! Daarvoor zorgde Bai Kamara Jr. die vanuit zijn zonovergoten Brusselse stadstuin vol kleurrijke bloempotten trakteerde op enkele tracks uit laatste album ‘Salone’. De vogelgeluiden en de spelende kinderen op de achtergrond creëerden mee de illusie dat we ergens aan de oevers van de Mississippi-delta vertoefden, al is ‘Salone’ zeker geen album vol Amerikaanse blues, zoals hij ons eerder al vertelde in dit interview. Toeval of niet, ook hier brak even de zon door tijdens deze set. Bai Kamara jr heeft de stem en de songs. En aan het aantal likes te zien, dat u uitdeelde, merkten we dat u dit net als wij heerlijk vond.

De muzikale kameleon genaamd Dieter Von Deurne (né Sermeus) plukte voor zijn set uit zijn drie bands. Starten deed hij met Monday Morning, een song van The Go Find. Nostalgici (zoals wijzelf) die zondagen binnenshuis nog steeds associeren met de ter ziele gegane radioshow ‘duyster’, werden gezalfd met een heerlijke versie van de Orange Black-klassieker (We’ve Lost) Gravity. Via nog een song van The Go Find (Dictionary) ging het richting het meeste recente project Dieter Von Deurne & The Politics. De dromedaris die aan het eind van Heart Shaped Stone in de achtergrond opdook, knikte dat het goed was. Wij spraken eigenlijk nog nooit een dromedaris tegen en zouden dat ook nu niet durven doen.