Cloud Nothings - Een te groot pak friet

Botanique, 12 maart 2017

Zelfs al was het een warme lentedag, toch was het iets te fris om zich al een indigestie te vreten rond de barbecue. Wij togen naar Brussel en kwamen verdorie naar huis met een uur moeilijk te verteren indierock in de maag.

Cloud Nothings - Een te groot pak friet

Als er vanavond één beschermengel bovenin de Rotonde van de Botanique hing, dan was het levende legende Bob Mould. Zijn razendsnelle geest droop van elke song af die Cloud Nothings vanavond bracht. Het hele optreden had iets van een partijtje crawl zwemmen waarbij je na elke slag (lees: song) vluchtig even naar adem hapt en weer ondergaat. U begrijpt het al: wij zijn geen erg geoefende waterratten.

De band rond Dylan Baldi raasde - op één song na - doorheen de twee maand geleden verschenen plaat 'Life Without Sound', af en toe geïnjecteerd met een brok uit de twee vorige platen. De Rotonde leek tegen de vloer gedrukt door de verpletterende sound die het viertal uit hun instrumenten kneep. Op een moshpitje van drie man en een paardenkop na, stond het publiek er vooral bij alsof het een veel te groot pak friet had besteld dat toch maar volledig naar binnen gewerkt moest worden. Na vijfenvijftig minuten ging de storm liggen, maar afsluiter Wasted Days breide nog een langgerekt, onstuimig slot aan het weekend.

Cloud Nothings mag dan vooral een band blijven die je live moet meemaken, toch vrezen we dat we dit optreden over een paar dagen alweer vergeten zijn.

13 maart 2017
Christophe Demunter