Cloud Nothings - Life Without Sound

Carpark Records

De eerste, naamloze plaat ging nog aan ons voorbij, maar sinds ‘Attack On Memory’ zien wij Dylan Baldi graag de zon verduisteren met zijn Cloud Nothings.

Life Without Sound

Rammelende indierock zoals die van deze bende uit Cleveland, Ohio zal er bij ons altijd ingaan, hoe vaak gitaarrock ook dood verklaard wordt en zijn wij ondertussen al ruim te oud om nog met een luchtgitaar te zwaaien. En zo legden we deze vijfde plaat van Cloud Nothings achteloos, maar niet zonder verwachtingen in de cd-lader.

Dat die slok koffie daarna langs de neusgaten terug het kopje zou inspuiten, hadden we dan ook niet zien aankomen. Een rustige piano pingelde ondertussen onverstoorbaar tot, een halve minuut later, het vertrouwde gitaargeluid en de droge drums dan toch boven water kwamen.

Hoewel… vertrouwd klinkt Cloud Nothings toch niet helemaal op haar vijfde plaat. Nooit eerder stond de melodie zo centraal op een plaat van deze band als op dit ‘Life Without Sound’. Niet dat we van een popplaat kunnen spreken, maar een bom als Pattern Walks of een lo-fi kraker als Can’t Stay Away moet je hier niet gaan zoeken.

Nu ja, het vorige album eindigde met I’m Not Part Of Me dat ook al wat aan Green Day deed denken. En Stay Useless van op ‘Attack On Memory’ (die plaat die ook al met een piano-intro startte) was ook al pure powerpop. Waarom schrokken wij dan zo?

Wellicht omdat de algemene feel van die platen toch iets ruwer en hoekiger was. Dit keer staan er veel meer radiovriendelijke tracks op. Dat begint al met Things Are Right With You, de ideale song om op een zomerse dag door de speakers van je auto te jagen met het raampje open. En die gaat zomaar over in single Internal World die zomaar van Weezer had kunnen komen.

Die andere, gladde single, Modern Act, staat verderop, net over het midden. En dus trilt de metalen garageboxpoort enkel bij het vuige, rockende Darkened Rings, want in Enter Entirely overheerst de melodie eveens de energie en hetzelfde kan gezegd worden van Sight Unseen.

Is Dylan Baldi de wilde haren dan kwijt? Nee hoor, zo ver is het nog niet. Op Strange Year klinkt hij wanhopiger dan Kurt Cobain destijds en vliegt het spuug diep de microfoon in en zelfs in de meer gepolijste en doordachte songs zit er af en toe nog venijn.

En zelfs al zou dat niet zo zijn, een plaat die zo mooi eindigt als deze doet met Realize My Fate, gaan wij niet afkraken. “I believe in something bigger!”, schreeuwt Baldi vol overgave om even later te bekennen dat hij moeite heeft om zijn lot te erkennen terwijl hij overspoeld wordt door een tsunami van noise. Ons lijkt het duidelijk: Cloud Nothings is voorbestemd om op de radio te komen.

24 januari 2017
Marc Alenus