Cactusfestival 2019 - Dag 2: Vroeg pieken

Minnewaterpark, 5 juli 2019 - 7 juli 2019

Het "piekte" op zaterdagmorgen om vroeg in het Minnewaterpark aanwezig te zijn. We wilden er van bij aanvang bij zijn omdat - remember onze tips voor deze editie van Cactusfestival - er vandaag wel eens vroeg gepiekt zou kunnen worden, maar ook omdat de kans niet onbestaande was dat de piek tot diep in de festivaldag zou doorgetrokken worden.

Reena Riot mocht dag twee openen en zorgde voor de best denkbare wake-upcall die een mens zich kon wensen. We zagen een band die zich amuseerde en dat gedreven en intense spelplezier moeiteloos overbracht op het publiek. Naomi Sijmons en haar mannen putten uit de dit voorjaar uitgekomen debuutplaat en lieten daarbij het volledige spectrum van hun kunnen met volle overtuiging zien: nu eens melodieus en poppy, even later wild en rockend tot groots en bluesy. Sijmons toonde zich bijzonder dankbaar, maar het genoegen was geheel aan onze zijde.

“Lay back / sink in / You’re not talking straight”, zong  Rolling Blackouts Coastal Fever in oorwurm Talking Straight met overtuiging. En het Minnewaterpark deed volop mee. Met die melodieuze gitaarpop met een hoek af wisten de Australiërs de verwachtingen met overtuiging in te lossen. De set was opgebouwd rond debuutplaat ‘Hope Downs’ en de nummers passeerden in hoog tempo: My Bellarine, het op heerlijke riffs opgebouwde Exclusive Grave en Mainland, het weemoedige Sisters Jeans en het lekker langgerekte Fountains Of Good Fortune. Rolling Blackouts C.F. zorgde voor een vroeg feestje waarin de gitaar centraal stond.  

Fenne Kuppens van Whispering Sons monsterde even het park bij aanvang van Stalemate om er dan vol overgave in te vliegen. Een week na de zegetocht op die wei in Werchter was het dit keer het Brugse Minnewaterpark dat mocht afgevinkt worden. Kuppens zat volledig "in the zone" en de uiterst strak spelende band stipte één voor één de nummers van de vorig jaar verschenen plaat ‘Image’ aan met een dergelijke overtuiging dat het onmogelijk was om er een topsong uit te kiezen. Whispering Sons wist het volle uur probleemloos te boeien.

Rudy Trouvé maakte van bij aanvang van de set duidelijk dat Dead Man Ray geen nostalgieshow zou spelen en dat er slechts drie oudere songs op de setlist stonden. Wel, we hebben ze niet gemist. Dead Man Ray speelde strak met een nonchalante Trouvé die sterkt contrasteerde met de wild spelende Elko Blijweert, daarachter een glunderende Wouter Van Belle, tussen elk nummer een andere partituur nemend, en centraal Daan Stuyven als euh,.. ja Daan Stuyven. Out passeerde gezapig in de set net als How To Fall, maar dat laatste bediende zich van een majesteuze outro. The Waving Song was legendarisch door de choreografische glansrol van Rudy Trouvé - we kid you not!. We kregen als bisnummer nog een zinderd Copy Of ’78 op het bord, al hadden we zonder ook maar één oud nummer ook van het  concert genoten.

Nog nooit geweten dat een artiest zich excuseert voor de regen, maar Cat Power kreeg op het einde van de set daarvan de première. Chan Marshall had het uur voordien een niet evidente, maar beklijvend concert afgeleverd. He Turns Down en Horizon beten ingetogen de spits af. Na de stevige optredens die we al achter de kiezen hadden, vroeg dit wel om een klik, maar Cat Power slaagde er moeiteloos in het Minnewaterpark echt te laten luisteren. Ze wisselde nummers van de laatste uitstekende plaat 'Wanderer' af met ouder werk. Hoogtepunten waren het intense Ma Voy waarbij we ons in een rokerige club waanden, het iets stevigere, maar nog steeds ingehouden Great Waves en de warme en gezapige slotsong Good Woman.

Ook Joe Jackson had met ‘Fool’ een nieuwe plaat onder de arm, maar ging van start met twee oude binnenkoppers uit 1979: One More Time en Is She Really Going Out With Him. Uit ‘Fool’ passeerde nadien het duo Fabulously Absolute en Strange Land. Het eerste nummer was stevig en steunde op een fijn orgeltje, het tweede was helemaal tegenovergesteld: ingetogen, maar ook best langdradig. Later in de set speelde Jackson ook nog titelsong Fool met een verwijzing naar het lokale bier Brugse Zot. Deze guitige en pittige song vormde een perfect tweeluik met Sunday Papers. What You Want, Ode To Joy (met een geestig freezemoment) en I’m The Man vormden een stevig slottrio, maar het laatste woord was voor het ingetogen bisnummer Stepping Out.

In 2005 hebben we ‘Silent Alarm van Bloc Party vrij regelmatig beluisterd. Toch lijkt het erop dat we deze herinneringen hebben verdrongen, want weinig van de nummers, met uitzondering van This Modern Love, Banquet en Helicopter, deden nog een belletje rinkelen, toen de plaat in de reguliere set integraal passeerde. We hadden bovendien de indruk dat de nummers vaak slordig afgehaspeld werden. Pas in de bisronde leek de band er zelf enig plezier in te vinden en kregen we nog een stevig kwartet met Two More Years, The Prayer, Flux en het razende Ratchet.

Daarmee zat dag twee erop. Maar op dag drie wachtten ons nog mooie vooruitzichten.