Cactusfestival 2018 - Dag 3: Eruit met een implosie

Minnewaterpark, 12 juli 2018 - 14 juli 2018

Cactusfestival 2018 - Dag 3: Eruit met een implosie

Een loden hitte hing boven België en dus ook boven het Brugse Minnewaterpark. Na een stevig ontbijt, ons goed ingesmeerd te hebben en met een stevige lading drankbonnetjes waren wij meer dan klaar voor de laatste dag Cactusfestival.

 

Suuns bracht dit voorjaar met ‘Felt’ een nieuwe plaat uit. Een plaat die onze man omschreef als “Meer van hetzelfde maar toch met de nodige accenten.” Suuns heeft nog steeds een patent op donkere en raadselachtige songs. Ook op Cactusfestival presenteerden ze zich van hun meest eigenzinnige kant op klaarlichte dag. Als een varken op een tang zou je denken, maar de loden hitte, als waren we in een dorre woestijn, paste wonderwel en van bij aanvang van de set, waarbij een vijftal minuten stevig gedroned werd, waren wij helemaal mee. We kregen het hele Suuns-spectrum op het bord: van pompende bassen en drums tot ingetogen eerder poppy dingen, van nerveuze zaken tot eerder toegankelijke nummers. Suuns heeft het allemaal enblijft bovenal vooral zijn eigenzinnige zelve.

Eindigen met de song die iedereen verwacht, Strand Of Oaks komt daarmee weg. De song in kwestie, JM, is dan ook een wereldsong en werd live nog wat langer dan de zevenenhalve minuut op plaat. Geen mens die daar rouwig om was. Timothy Showalter had zich voor dit exclusieve festivaloptreden laten omringen door een band met drie Nederlandse muzikanten. Het was er echter niet aan te merken dat dit hun eerste show in deze bezetting was. Degelijke - wat zeggen we? - steengoede muzikanten! Showalter en zijn band speelden een mix van bekende nummers uit doorbraakplaat ‘HEAL’ en opvolger ‘Hard Love’. Het spelplezier spatte van het podium en nummers als Shut In, Radio Kids en Woke Up To The Lights zijn echte, psychedelische stadionfolkrockers… voor een kleine, gezellige arena!

Goldfrapp slaagt er op plaat telkens in zich heruit te vinden. Live zou dit moeten resulteren in een heel gelaagde en verscheiden set, waarin alle invloeden en gedaantes van de afgelopen jaren aan bod komen. Wat we echter kregen, was behoorlijk eenduidig en heel veel al dan niet donkere elektropop. Was het dan al kommer en kwel? Nee dat ook niet, maar vijfenzeventig minuten kon Alison Goldfrapp de aandacht toch niet vasthouden. Lichtpuntjes waren het opzwepende en meeslepende Train, het kittige en sexy Slide In en Systematic met die leuke, terughoudende bridge.

Slowdive is terug van wel heel lang weg geweest. Te lang? Op basis van wat we vandaag in Brugge te zien kregen, durven we zeggen van niet. Slomo kwam zachtjes binnengeslopen, maar vanaf Slowdive (de song) werd het iets potiger en Crazy For You, waar de rustige passages afgewisseld werden met progressief steviger wordende stukken, waren we helemaal in de mood voor shoegaze, ...euh, plezier. Superveel dynamiek zit er niet in de muziek van Slowdive, maar de beperkte dynamiek, die er is, beheersen ze tot in de puntjes. Zo was Sugar For The Pill als een smoelentrekker: zoet omhulsel, maar met een pittige kern. Afronden deden de heren en dame met een cover van Syd Barrett: Golden Hair werd zachtjes ingeleid, maar ontpopte zich tot een minutenlange outro waar de gitaren toch nog eens volledig los mochten gaan.

Een ideaal voorafje op Mogwai. En die wisten alweer onze zwakke plek te vinden. Bij valavond, met een welgemikte en van serieuze weerhaken voorziene pijl troffen ze ons recht in het hart. Songtitels deden er in deze minder toe en op zich was het vaak een vertrouwd recept, maar de dynamiek, schakering en vooral de emotie, die ze in hun muziek wisten te leggen, was om kippenvel van te krijgen. Eigenlijk horen we hen niet graag zingen en de songs, die ze op die manier brachten, leverden eigenlijk nooit een meerwaarde op en al zeker geen hoger niveau. Maar voor de rest zal alles helemaal snor!

Vooraf hoorden we kritiek op afsluiter Nils Frahm: het is niet de feestband om Cactus mee af te sluiten. Maar die kritiek bleek totaal naast de kwestie! Frahm ging met een batterij piano's, orgels en aanverwante toetsenborden vol voor betovering. Het werd een anderhalf uur durende trip van meeslepende schoonheid en fascinerende beats. Vaak hielden we de ogen gesloten, maar als we dan een keer keken, zagen we een minimalistische lichtshow die perfect het gevoel van de muziek wist te versterken. Frahm werd bij de release van ‘All Melody’ door ons “één van de grootste muzikale genieën van deze generatie” genoemd. Hij slaagde er alvast met verve in om het Minnewaterpark op de laatste festivaldag helemaal in stilte en harmonie te brengen. En daar kan geen feest tegenop.

En zo werd Cactusfestival met een implosie platgelegd. Het was opnieuw een editie om in te kaderen met mooi weer, leuke ontmoetingen, boeiende kennismakingen met nieuwe bands en aangenaam terug zien van gekende bands. Op naar volgend jaar op 5, 6 en 7 juli 2019!

Cactusfestival '18 - dag 3 - 15/7/2018

 

16 juli 2018
Patrick Blomme