Nils Frahm - All Melody
Erased Tapes Records
De Duitse pianist-componist Nils Frahm staat vooral bekend om een reeks onwerelds mooie studio-albums die worden gedomineerd door bloedmooie pianostukken (‘Felt’ uit 2011) en een semi-livealbum (‘Spaces’ uit 2013). Toch is hij niet vies van elektronica en andere (toetsen)instrumenten als synthesizer, harmonium of celesta. Tijdens de 'Nils Frahm Has Lost His Mind'-tournee in 2015 voegde hij er een mellotron en een heus pijporgel aan toe; dat laatste aangesloten op een midi-keyboard. Het leverde niet alleen prachtige stukken en torenhoog kippenvel op, maar ook even hoge verwachtingen voor het album dat hij in de door hem zelf gebouwde Saal 3 studio te Berlijn opnam. Op ‘All Melody’ zou de melodie zegevieren en de muziek zo dicht mogelijk in de buurt komen bij wat hij het in zijn hoofd had.
Op ‘All Melody’ laat Nils Frahm zich in alle opzichten van zijn meest veelzijdige en ambitieuze kant zien. Niet alleen heeft hij zijn instrumentarium uitgebouwd, ook nodigde hij een groot aantal muzikanten uit; van een trompettist tot een percussionist.
Ook maakt hij op het album gebruik van Shards, een twaalfkoppig koor. In opener The Whole Universe Wants To Be Touched zingt dit engelachtig en onwerelds mooi over zijn duistere harmoniumpartij heen. Op het dubby A Place, waar we af en toe ook flinterdunne en mistroostige strijkers in horen aanzwellen, heeft dat koor een ritmische functie. Zowel de zang als de strijkers verdwijnen naar het einde toe langzaam naar de achtergrond en in de reverb van Saal 3.
Qua compositie is er op ‘All Melody’ een mooie balans tussen wat we al van de man kennen en wat we nog nooit van hem hoorden. Een goed voorbeeld van dat laatste is Human Range, een filmische en jazzachtige track met een zwoele trompetpartij, exotische percussie en wederom die prachtige koorzang. Het had niet misstaan op ‘Below The Waste’ (1989) van The Art of Noise. Kaleidoscope is nog zo’n voorbeeld. Heeft u wel eens een pijporgel ritmisch horen klinken, haast hypnotiserend? Nils krijgt het voor elkaar. Samen met de melodieën en de waanzinnige opbouw onderstreept dit nog maar eens het enorme creatieve vermogen van de Duitser.
De titeltrack en #2 klinken dan weer heel vertrouwd. In #2 keert zelfs Peter van op de ‘Juno’-ep terug. We horen u inmiddels hardop denken: “En de pianostukken dan!?”. Die domineren het album helemaal niet. Er staan er slechts drie op, waarvan Fundamental Values veruit het mooiste is. Na een korte trompetsolo van Richard Koch tovert Frahm één van zijn mooiste ooit uit de vingers.
Of ‘All Melody’ de plaat is geworden die hij in zijn hoofd had, komen we waarschijnlijk nooit echt te weten. Maar dat het een meesterwerk is, moge duidelijk zijn. Nils Frahm is gewoon één van de grootste muzikale genieën van deze tijd is.