Cactusfestival 2017 - Dag 2: Elk feest op zijn manier

Minnewaterpark, 7 juli 2017 - 9 juli 2017

Ook dag twee van Cactusfestival beloofde weer veel hoeken van het muzikale spectrum te laten zien. Wij hadden er weer even veel zin in als de bekerrapende jeugd die er een sport van maakte om bekers op te rapen nog voor ze de grond raakten. 

Wie hoopte om er zachtjes in te komen met een streepje jazz, kwam bedrogen uit. Taxiwars verkocht onmiddellijk wat rake kletsen in je gezicht. Met zanger/mc Tom Barman, saxofonist Robin Verheyen, bassist Nicolas Thys en drummer Antoine Pierre zit een pak ervaring in de band. De twee platen, ‘Taxiwars’ en ‘Fever’, lieten al heel wat moois horen, maar live zijn de heren nog een ander paar mouwen.

Barman mocht de rol van hyperkinetische publieksmenner voor zijn rekening nemen. Verheyen was de melodieuze virtuoos en het duo Thys/Pierre hield de boel strak bijeen. De som van de delen zorgde voor spanning en energie en leidde tot overduidelijk spelplezier.

Al van bij openingssong Taxiwars werden we meegenomen op een trip van ruim een uur. Naar het einde van de set kwam de band er helemaal door en kregen we nog vlammende versies van Who Dat, Let’s Get Killed en het drieste Fever.

Met Coely werd het tempo hoog gehouden. Doorheen de set zaten alle singles; van My Tomorrow over energiebom Don’t Care tot debuutsingle Chasing Pavement, nog steeds met mash-up van Bob Marleys Could You Be Loved, tot het funky en soulvolle All That I Do.

Tussendoor kregen we nog een rondje links tegen rechts en een degelijk stukje beatboxen. Dat haalde het tempo wat uit de set, maar het publiek at desondanks uit Coely’s hand. Dus wie zijn wij om daar dan moeilijk over te doen. Afsluiter was Celebrate en dat werd gedurende een uur ook overtuigend gedaan.

Met Rhye kregen we even de kans om op adem te komen. Zwoele en stijlvolle soul en r&b op een zonnige zaterdagnamiddag. De setting was er dus ook al naar. The Fall en Major Minor Love klonken bijzonder overtuigend en bewezen de perfecte samensmelting van Milosh’ stem en de warme begeleiding.

Last Dance zat bovendien net op tijd in de set om het tempo even de hoogte in te jagen. Het had bovendien zowaar iets dansbaars. Het geheel werd afgewerkt met een heerlijke trombonesolo.

Op het einde van de set kregen we nog het perfecte duo met het gevoelige Open en het behoorlijk potige soulnummer Hunger. Rhye bleek ook op een zonovergoten podium wonderwel te werken.

Rust roest en dus was het aan Millionaire om het Minnewaterpark weer recht te doen veren. Gedaan met de siësta en gewoon gaan! Met ‘Sciencing’ was er plots na twaalf jaar een niet minder dan geweldige nieuwe plaat en de shows in de Botanique en op Best Kept Secret deden de verwachtingen zelfs tot in Brugge hoog oplopen.

Na een rondje "vereren van de cactus" - dat mag u letterlijke nemen - schoot Millionaire met het instrumentale Visa Running als een raket vooruit. Het tempo bleef bijzonder hoog met complexe, maar ongedwongen en vurige songs als Street Life Cherry, I’m Not Who You Think You Are en Blood Shot.

Het mysterieuze Silent River gaf je de kans om heel even op adem te komen, maar niet voor lang want Vanhamel smeet er nog een rondje “gouwe ouwe” tegenaan met onder andere een doortastend I’m On A High, een zinderend Champagne. Afsluiten deden ze even overweldigend als abrupt met Little Boy Blue. Sommigen keken er op dit familiefestival naar als een koe naar een trein. Wij vonden het fantastisch!

Als er iets is dat Jamie Lidell uitstraalt, dan is het wel positivisme en geluk. Het fijne aan Lidell is dat hij dat graag deelt met ons. De man mag er dan uit zien als de gemiddelde IT-er, in dat schriele lichaampje zit zowaar een funk- en souldude verscholen.

Op Cactus had Lidell er bijzonder veel zin in en hij hoopte van ons hetzelfde. Bij opener Mutiply kregen we nog de kans om er wat in te komen, maar vanaf Walk Right Back, het crazy en op speed gebrachte Little Bit Of Feel Good en het door bas gedomineerde Another Day kon je niet anders dan helemaal mee zijn.

Ook wanneer het tempo er even uitging met warme soulballads Building A Beginning en Me & You bleef je bij de les. En de warme song Julian (voor Lidells zoon) was een plezier om mee te pikken. Met afsluiter When I Come Back Around mochten we nog eens ultiem in funkmodus gaan en met een fantastische outro was het feest compleet.

De Kaiser Chiefs weten van aanpakken, zoveel is zeker. Leken ze enkele jaren geleden op sterven na dood, dan zijn ze nu terug alive and kicking. Met nieuwe plaat ‘Stay Together’ sloegen ze niet alleen een nieuwe, meer poppy en elektronische weg in, ze vonden blijkbaar ook een tweede adem.

Die nieuwe plaat ten spijt beseffen de heren van Kaiser Chiefs maar al te goed dat de fans komen voor de hits. En het volk kreeg waarvoor het kwam met splijtende versies van Everyday I Love You Less And Less, Everything Is Average Nowadays, Ruby, Never Miss A Beat, I Predict A Riot en Oh My God. Het door ons wat vergeten, maar militante The Angry Mob en de gevoelige comebacksingle Coming Home deden het ook bijzonder goed.

Van ‘Stay Together’ werden met We Stay Together, Hole In My Soul en Parachutes de drie openingssongs van het album opgediend. Het was wennen aan de stijlbreuk, maar op termijn kan dit wel werken binnen een Kaiser Chiefs-set.

Ricky Wilson kan in elk geval nog steeds het publiek als een volleerde volksmenner naar zijn hand zetten. Kaiser Chiefs zorgden dan ook voor anderhalf uur onomwonden plezier!

Voor de slotdag stonden nog een pak mooie namen te wachten. Note to self: zonnecrème!!