Boomtown '21: Millionaire, Dans Dans, ... - Orde in de chaos

Gent, 24 augustus 2021

Goed nieuws voor veertigers met een stilaan vertragend metabolisme: een voorzichtig beginnend "embonpoint" hoeft niet het einde van de rock-'n-roll te betekenen. Dat bewees dEUS eerder overtuigend in Leuven, en dat bewezen gisteren ook Tim Vanhamel en Millionaire op Boomtown.

De rest van onze dagen zullen we op twee vragen hetzelfde antwoord hebben: wat was je eerste normale concertbelevening post-corona? En waar hoorde je dat Charlie Watts richting eeuwige drumvellen was vertrokken? Boomtown!

Na lang wikken en wegen proberen meer en meer organisatoren toch nog iets te maken van de zomer van 2021. We hadden al Pukkelpopkwartier, in september komt er een Leffingeleuren light. Gisteren trapte in Gent Boomtown af met een avond rond het Unday Records label. Het werd een uiterst warm een aangenaam weerzien met concertvrienden, artiesten, Dixitoiletten, recycleerbare bekers en moshpits.

In amper tien jaar oogstte het kleine Gentse label een impressionante catalogus en helaas was er maar plaats voor vier bands. We kregen twee vertrouwde en twee nieuwe gezichten geserveerd.

Toen Sam De Nef rond halfzes eindelijk onze festivalzomer op gang mocht trekken, was er al aardig wat volk toegestroomd op de Kouter. Mensen die elkaar al in geen anderhalf jaar hadden geknuffeld of getrakteerd. Er werd dus vooral bijgepraat en al dat geroezemoes verdrong de muziek naar de achtergrond. Onterecht, want De Nef zette - zuinig bijgestaan door cello, bas, sax, drums en toetsen – een mooie set neer. Hij deelde songs uit aan zijn moeder en aan de grootmoeder van zijn lief, maar het mooiste zat in de staart: het duet Requiem For A Dreamer aan de zij van Camille Camille.

Later deze week verschijnt op Unday de debuutplaat van Elias, een goeie reden om het soloproject van de drummer van onder andere Hypochristmutreefuzz en Nordmann op Boomtown op een levend publiek los te laten. Ook de filmische dreampop van Elias ging een beetje verloren op de bijkletsende Kouter. Maar die momenten waarop een hemels Day 2 langs je oren zweefde of dat een song ontaardde in een streepje melancholische postrock, besefte je hoe heerlijk het is om muziek terug live te kunnen ondergaan. We geven Elias graag een herkansing in een intiemere setting.

Met het aantreden van Dans Dans leek de speeltijd voorbij. Het trio opende met een greep uit recentste album 'ZINK', waarbij baslijnen langs je rug kriebelden, drumslagen je shirt deden wapperen en nu eens tegendraads, dan weer frivool gitaargefrunnik je ingepilste lichaam overstuur maakte. Kortom, het level zoals het (terug) is in het gezelschap van Dans Dans. De duistere reis leek even ondoorgrondelijk als de QR-code op ons Covid Safe Ticket, maar na een uurtje konden we alleen maar "wow" stamelen.

Dat Tim Vanhamel er zin in had, liet hij blijken middels stevig opgestroopte broekspijpen. Vlak voor het concert liet de Zonhovense Zonderling zich nog even snel een cape(je) en een maskertje aanmeten om vervolgens, klokslag tien, als een mini-"caped crusader" en met een uit de losse pols geschudde sample van Coming Up (Paul McCartney & Wings) Cornucopia in te zetten. Batman en Robin in één, jonger en volwassener dan ooit tevoren.

Na Cornucopia denderde de Millionaire-trein rücksichtlos verder met Wake Up The Children’ uit Millionaire’s alreeds vijftien jaar oude intentieverklaring ‘Paradisiac’. Vanhamel op zijn Evil Superstarst. Oud en nieuw zouden elkaar verder in deze set nog wel vaker innig omarmen.

Bij Whiplash kwamen The Eagles Of Death Metal even om de hoek loeren, terwijl Vanhamel funk, metal, funk en disco aan elkaar reeg en "adlibde" over spierkramp, hete douches en plannen om - alsnog - een revolutie te starten. "But first a cup of tea" - alles op zijn tijd.

Strange Days klonk als donkere witte, eenentwintigsteëeuwse gospel vol bespiegelingen over zondaars en hun zonden en het eind evan de wereld. Dit had perfect geklonken op de soundtrack van de bizarre maar onweerstaanbare serie ‘Perpetual Grace Ltd’.

"Laten we onze herwonnen vrijheid vieren met de helft van het publiek, in een koepel op Mars", riep Vanhamel, terwijl hij, versmeltend met de gitaar, stukjes Crosstown Traffic binnensmokkelde in Love Has Eyes. Vanhamel kronkelt, kreunt, huilt en vindt, geruggensteund door een wonderlijke band, progrock opnieuw uit. Met het nieuwe stem-effect doet hij ons meer dan eens denken aan David Surkamp van Pavlov’s Dog (luister vooral eens naar Julia). Vanhamels bewegingsuniversum is entertainend en meeslepend, maar we kunnen ons niet van de indruk ontdoen dat ook hij zich af en toe eens afvraagt of het wel echt de hele tijd nodig is.

De gemaskerde en gecapete zotskap zingt - voor wie even verder luistert dan zijn neus lang is - tenslotte wel over thema’s als lot van de planeet en ouder worden in een omgeving waarin "ageism" de rigeur is: "We’ve been living on this planet for far too long […] there’s a shitstorm coming and it’s moving fast / I guess some things weren’t meant too last […] something lost, nothing won / look what love has done " Zie ook 'Welcome To The Blue House', Vanhamels hartverscheurend mooie solo-debuut uit 2008.

Na een wat slepend middenstuk drukken Batman en Robin de Batmobiel weer op de staart met eerst I’m Not Who You Think You Are en vervolgens het stomende drieluik Can’t Stop That Noise, I’m On A High en Champaigne. Wanneer het laatste stukje distortion wegsterft, is het klokslag elf uur. Orde in de chaos. Vanhamel was de hele tijd totally in control. Krachtig concert.

(Foto's: Tom Berth / Tekst voorprogramma's: Christophe De Munter)