Blonde Redhead - Uit de comfortzone gelokt
undefined, 7 maart 2017
Het New Yorkse Blonde Redhead houdt deze week drie keer halt in ons land. In een uitverkochte Orangerie bewees het trio vooral dat je maar beter één van die andere twee concerten (in Luik of Kortrijk) meepikt. De Botanique genoot van een mooi, verrassend concert.
Vorig jaar vulde de band zichzelf aan met strijkers om ‘Misery Is A Butterfly’ tijdens een korte concertreeks naar een andere dimensie te tillen en brachten ze tevens een verzamelbox uit met al het vroegste werk (toen nog als kwartet en onder de vleugels van het Smells Like-label van Sonic Youths Steve Shelley). Het concert kon dus alle kanten uit, maar na anderhalf uur leken we niet zozeer in het verleden maar eerder in de toekomst te hebben geleefd. Naast een dwarsdoorsnede van het oeuvre tekende immers vooral het handvol nieuwe songs voor de ietwat onverwachte hoogtepunten van de avond.
Falling Man draaide een minuutje warm alvorens over te gaan in de slepende indierocksound die Blonde Redhead kenmerkt. Het continue spanningsveld dat het drietal creëert wordt voor een belangrijk deel gedragen door het afwisselen van Kazu Makino en Amedeo Pace op lead vocals. Na Bipolar – twintig jaar oud en het enige nummer uit de eerste vijf platen dat de setlist haalde – legde Makino de gitaar aan de kant en herinnerde zij het publiek eraan dat niemand op een podium beweegt zoals zij, tegelijk schuchter en verleidelijk.
Uit het vorige album ‘Barragán’ maakte de tegendraadse tandem Mind To Be Had en No More Honey ons eventjes richtingloos, maar toen daarna een nieuwe song werd aangekondigd leek de hele Orangerie tijdens Where Your Mind Wants To Go dezelfde droom te dromen. Niet veel later zou het dromerige, verhalende 3 O'Clock – uit de kersverse gelijknamige ep – nog meer verlangen en passie te laten ronddwarrelen door de zaal. Een contrast met het op gejuich onthaalde Dr. Strangeluv, het bijna sexy Dripping en vooral eindspurtje Spring And By Summer Fall.
De bisreeks werd geen knallende apoteose. Integendeel, Blonde Redhead sleurde ons verder uit de comfortzone. Iemand uit het publiek riep “I love you”, waarop Kazu Makino bevestigde dat ze dat wel wist. Meer zelfs, ze voegde eraan toe dat ze nooit bang is op het podium (of bedoelde ze Brussel?) omdat ze weet dat wij er zijn en van hen houden. Het was een uitnodiging om ons met Give Give, alweer een nieuwe song, kennis te laten maken.
Uiteindelijk kregen we met Golden Light alle nummers uit de 3 O'Clock EP te horen. Makino leidde de mooie, breekbare song gevat in met de opmerking dat ze nog een onbekend liedje zouden spelen maar dat daarna iets zou volgen dat we wel wilden horen. Equus bracht een schoon slot waarna de bandleden nog uitgebreid het publiek kwamen groeten en uitzwaaien.
Wij repten ons naar de merch om de nieuwe ep op te pikken en raden je graag aan om dat ook maar eens te doen. Misschien best gecombineerd met een avondje Blonde Redhead? Het concert in Luik op woensdag 8 maart is uitverkocht, maar voor hun passage in het Wilde Westen (voorheen De Kreun) een dagje later zijn er wel nog tickets beschikbaar.