Blonde Redhead - Masculin Féminin

RE:introducing

Hard, teder. Oorverdovend, onhoorbaar. Mannelijk, vrouwelijk. Dat is Blonde Redhead in een notendop. Al sinds de begindagen, zo bewijzen de eerste twee albums en singles van de band. Het cooler dan coole archieflabel Numero Group bundelde de vroegste dagen van het New Yorkse noisepoptrio in de boxset ‘Masculin Féminin’. Een fascinerende kijk in een bodemloos vat vol tegenstellingen.

Doet de bakermat van een band ertoe? In het geval van Blonde Redhead wel. Want je hoeft geen DNA-test uit te voeren om te ontdekken dat de band een kind is van New York. Dissonantie, clair-obscur-dynamiek, verwrongen stemmen, Guggenheim-waardige songs en royaal geknipoog naar de no wave-stroming geven het weg. Op het zevenendertig nummers lange ‘Masculin Féminin’ hoor je dan ook een band “teeming with the energy and grit of pre-Giuliani Manhattan”, zoals de perstekst treffend verwoordt.

Het is in New York - geboortegrond van Ornette Colemans ‘Free Jazz’, van The Velvet Underground en van Sonic Youth en Codeine - dat de Italiaanse Pace-tweeling in 1993 de Japanse kunststudenten Kazu Makino and Maki Takahashi tegen het lijf loopt. Twee jaar later levert het kwartet zijn uitstekende, naamloze debuut af, waarna Takahashi de bas aan de wilgen hangt.

‘Blonde Redhead’ is meteen het strafste wat je op ‘Masculin Féminin’ te horen krijgt. De acht songs trekken je bij de enkels onderuit en laten je alle hoeken van de kamer zien. Zo is I Don’t Want U primal scream-therapie over een grondlaag van droompop. Zodra we van de eerste schok bekomen zijn, toont Makino met haar gekwetste stem tot wat voor immense pracht de band in staat is. Om dan weer in Sonic Youth-overdrive te gaan.

Songs als Astro Boy en Mama Cita geven de geheime wapens van de prille band prijs: de eigenaardige, conflicterende stemmen van Amadeo Pace en Mazu Makino en de tomeloze vindingrijkheid met vier basisinstrumenten. Die elementen hoor je ook op album nummer twee ‘La Mia Vita Violenta’. Waar goeie songs als Down Under nog steeds de scepter zwaaien, maar waar de focus van het debuut wat zoek is. 

En wat te denken van de negentien (!) opgediepte tracks? Je mag gerust zijn: Numero Uno jaagt niet elke studioscheet door je luidsprekers. De vroege demo This Is The Number Of Times I Said I Will But Didn’t schopte het terecht tot single bij deze boxset. En een andere demo, It Was All So Sudden, laat met zijn breakbeat nóg een andere kant van Blonde Redhead horen. Net wanneer je denkt dat je het allemaal hebt gehad. Ook niet te missen: de pre-debuut-singles Amescream en Vague, en radio-opname Pier Paolo, inclusief introductie door één van de Pace-broers.

Wat 'Masculin Féminin' nog meer bijzonder maakt? Dat ‘Blonde Redhead’ en ‘La Mia Vita Violenta’ al laaaaang out-of-print zijn. Het bijgeleverde boek met ongezien fotomateriaal en inzichtrijke essays maakt de Blonde Redhead-ervaring compleet. Toprelease!

Op 6 maart speelt Blonde Redhead in de Botanique, op 8 maart in Reflektor en op 9 maart in Wilde Westen (voorheen De Kreun).