Beach House - Collectieve needlespiking
Ancienne Belgique, 30 mei 2022
Onlangs verscheen eindelijk ‘Once Twice Melody’, het achtste album van Beach House. Na een unaniem geprezen passage in De Roma eerder trokken wij maandag naar een uitverkochte AB voor een warm bad.
Omdat het altijd even duurt vooraleer heerlijk warm water uit de kraan stroomt, mocht White Flowers openen met een korte set die wel heel dicht bij de sound van Beach House lag. De jongen met de gitaar en het meisje met de keyboards (en wittebloemetjesjurk!) leken wel het neefje en nichtje van Beach House, behalve dat ze eerder achterin het strand resideren dan ocean front. Een onderhoudend half uurtje in afwachting van tante Victoria en nonkel Alex.
We hadden altijd al gemengde verwachtingen bij een show van Beach House en dat was dit keer niet anders. Maar ook dit keer werden we door de band uit Baltimore overrompeld en anderhalf uur zachtjes bedwelmd. Alsof de voltallige AB collectief het gewillige slachtoffer werd van needlespiking. Naalden vermomd als zestien subtiele en sublieme muzikale prikjes.
Het concert begon rustig met de titeltrack van het kakelverse album, maar kreeg al meteen wat pit met Lazuli, een publieksfavorietje uit ‘Bloom’. De hele avond werd de nieuwe plaat netjes afgewisseld met ouder werk. Hoewel vertrouwde songs als Dark Spring of Superstar verwelkomd werden met een herkenningsapplausje, stonden de nummers uit ‘Once Twice Melody’ minstens op gelijke hoogte. Meer zelfs, toen we bij Silver Soul, het oudste nummer op de setlist, even dachten dat de op zich onderling inruilbare catalogus de dreampoppudding vervaarlijk deed inzakken, bracht het nieuwe Pink Funeral een heerlijke omslag. Hoe verdovend of betoverend de muziek (en de visuals) ook werden, indommelen was geen optie. Integendeel, want we merkten dat het publiek alsmaar enthousiaster werd en zo ergens halfweg de trip Superstar naar een climax stuwde.
Zoals gewoonlijk bleef de band intussen in mysterie gehuld achterin het podium, zelden interagerend met de zaal. Zo zot als die keer dat we Beach House plots Undone / The Sweater Song van Weezer zagen coveren, wordt het nooit meer. In de AB leek het trio vooral contact te zoeken via een paar kleine camera’s die tijdens Through Me inzoomden op de vingers en toetsen van Victoria Legrand of haar in close-up op het grote scherm projecteerden bij New Romance, nog maar eens een song die de klasse van de nieuwe plaat onderstreepte. Beach House kan het zich permitteren een absoluut meesterwerkje als Irene simpelweg thuis te laten ten gunste van de verse aanvoer. Toch waren het twee oudere songs, Space Song en Myth, die ons naar het einde van de show leidden.
Na een uitgebreid rondje dankjewels aan crew en publiek kregen we als bis nog Over And Over, tegen de achtergrond van een fonkelende sterrenhemel. De zaallichten mochten daarna de betovering verbreken. We knepen onszelf nog even in de arm om te checken of we de magische reis met Beach House echt niet gedroomd hadden.