Baroness - De herinnering waard
Trix, 20 november 2019
Baroness had duidelijk geen zin om met de duimen te zitten draaien tussen de concerten met Volbeat in. En Trix had het voorrecht het gezelschap onder te brengen. Aanvankelijk was de bar voorzien, maar die bleek al snel te klein. En hoe!
Al om 20u00 mocht voorprogramma Demon Eyes – Nederlanders, niet te verwarren met die andere, Franse Demon Eyes – het podium op. De mix van Motörhead, Black Sabbath, Kiss (inclusief make-up en Gene Simmons-tong, zij het waarschijnlijk niet zo lang) met een randje van psychedelica mocht er zijn, maar was ook weer niet van dergelijke aard dat we erbij weggeblazen werden. Een leuke opwarmer, zeg maar.
Maar een opwarmer betekent uiteraard dat het beste nog komen moest. En dat beste werd ingeleid door de pompeuze soundtrack van ‘Conan The Barbarian’. Dit moest de avond van Baroness worden. En John Baizley (gitaar, zang), Gina Gleason (gitaar, achtergrondzang), Nick Jost (bas, toetsen) en Sebastian Thomson (drums) merkten al vlug dat de fans hier deze keer wel degelijk voor hen en voor hen alleen waren, in tegenstelling tot het concert dat eerder deze maand een paar honderd meter verder werd gegeven. Al vanaf de aanvang reageerde het publiek superenthousiast, werden de teksten van een nieuwe song als mokerhamer en opener Throw Me An Anchor even vlotjes meegebruld als die van Shock Me, waarop de zaal pas echt uit de bol ging.
Baizley ijsbeert nog steeds over het podium zoals hij dat al deed, toen de band ons een eerste keer wegblies op Dour festival. Zijn ogen priemen nog steeds even doordringend je hersenpan binnen en zijn stem klinkt nog even rauw. Want ondanks dat er op ‘Gold & Grey’ een paar ingetogen nummers – denk maar aan het schitterende I’d Do Anything – staan, was daar hier geen plaats voor. Jawel, een song als A Horse Called Golgotha kreeg een ambient intro, maar brak dan uit dat keurslijf om er nooit meer naar terug te keren.
Wat er wel veranderd was in die tijd was de line-up. Baizley blijft het kloppend hart van deze edelvrouw, maar met deze band heeft hij een uitstekend stel ingewanden om hem te ondersteunen. Gleason is niet enkel een uitstekend gitariste, ze kon ook oudere songs als eerste bis The Sweetest Curse, waarin de zang alternerend door de twee gitaristen voor de rekening wordt genomen, moeiteloos aan en mag zelfs een meerwaarde genoemd worden.
En niet alleen de band genoot. De Antwerpse metalheads lieten zich helemaal gaan, eens Shock Me de finale van de avond inzette. Pas dan werd de pogo bovengehaald (enkele schuchtere, eerdere pogingen niet te na gelaten) en gingen de eerste lijven de lucht in. Ongetwijfeld was dit voor de muzikanten een stevige pleister op de wonde, die het gemis – de band was al eenenzestig dagen op tournee – van de geliefden had geslagen. En dat liet Baizley ook meermaals weten.
Isak en – uiteraard – Take My Bones Away (met Baizley als smoelentrekker) hielden het vuur nog hevig brandend voor de band definitief afscheid nam. Het is zo dat een concert moet zijn: goed voor een herinnering, die maanden nadien nog zorgt voor een glimlach.
