Autumn Falls 17: Cloud Nothings + The Hotelier - Strak, strakker, Cloud Nothings

Trix, 6 december 2017

Als de president zijn natie niet groot maakt, moeten de outcasts het maar doen. In het kader van Autumn Falls verzamelden In Trix twee rockbands uit The Land of the Brave om er hun vlag te planten.

De Amerikaanse band The Hotelier leverde dit jaar een leuk, derde album af dat naast een iconische hoesfoto, ook een stel goed in het oor liggende, dynamische emorocksongs in petto had. Live leverde die plaat niet meteen onvergetelijke momenten op of het moet Sun geweest zijn. Enkel met die song kregen we wat extra vitamine D binnen.

Bijna alle songs van dit kwartet starten met een ingehouden gitaartje om dan uit te barsten in een golf van energie, maar veel gebeurde er niet op het podium en dus bleef het servies van hotel Trix ongeschonden. En de enige mep, die de jongens er op gaven, was voor de show op de lokale pingpongtafel.

Het slotduo, het lange End Of Reel  en An Introduction To The Album (uit de vorige plaat ‘Home, Like NoPlace Is There’), zorgde nog voor wat bevestigend knikkende hoofden, maar als we de band over pakweg een jaar nog eens kruisen, zullen we ons wellicht niet meer herinneren dat we hen al een keer aan het werk zagen. Graag wat meer overgave jongens!

Dat kregen we gelukkig wel van Cloud Nothings, één van de vlaggenschepen van Carpark Records. In een kwartier tijd joegen de mannen uit Ohio, Cleveland er vijf songs doorheen. De fotografen, die enkel de eerste drie nummers kiekjes mochten maken, keken elkaar vragend aan: “Was dit al song drie?” Jawel dus.

En die songs kwamen uit drie verschillende albums. Up To The Surface, de opener, werd uit de laatste getrokken, Psychic Trauma uit ‘Here And Nowhere Else’ en Stay Useless uit ‘Attack On Memory’. Het zouden trouwens de enige drie platen worden waaruit het viertal putte. In het vervolg van de set werd immers telkens een song uit ‘Life Without Sound’ afgewisseld met eentje uit ‘Attack On Memory’ om tenslotte af te sluiten met het obligate Wasted Days (‘Attack On Memory’) dat met zijn outro van zeven minuten de show toch nog over het uur trok.

Ook Pattern Walks deed qua duurtijd een duit in het zakje. TJ Duke zette de song in met verwoede plukken aan de snaren van zijn bas en Jayson Gerycz geselde zijn drumvellen en cimbalen als waren ze persoonlijk verantwoordelijk voor al wat fout loopt in de VS. Dylan Baldi blafte zijn tekst verbeten in de micro en de song denderde als een pletwals over Trix. Halfweg leek het nummer zich vast te rijden in een poel van noise met schuimbellen van gitaar, maar dan trok Gerycz de boel nog een keer vlot en spoelden de golven kinetische energie opnieuw door de zaal.

Met een okselfrisse riff zette gitarist Chris Brown I’m Not Part Of Me op de rails en Antwerpen reageerde enthousiast op deze best gekende track van Baldi en de zijnen door mee te brullen met “But I'm not, I'm not you / You're a part of me, you're a part of me”. De temperatuur steeg prompt een paar graden en daar deed nieuwtje Things Are Right With You niets vanaf.

Now Hear In was weer goed voor extra blutsen in de cimbalen van Gerycz en ook de rest van de band dreef de instrumenten tot het uiterste als moesten ze de laatste veerboot naar Engeland halen waar ze morgen in Manchester spelen. Het enige relatieve rustpunt kwam er in de intro van de voorlaatste song. Realize My Fate. Dat werd loom en betrekkelijk rustig op gang getrokken, maar eindigde toch ook weer in een potje - weliswaar trage - herrie waarin Baldi een stembanden nog eens net niet forceerde.

Hij hield nog net genoeg stem pver voor Wasted Days dat sinds het verschijnen zowat de vaste afsluiter is geworden van elk Cloud Nothings-concert. Terecht natuurlijk, want het is een beest van een song waarin Baldi zich dan wel elke keer beklaagt over zijn leven, maar tegelijk de fans over de rooie jaagt.

Na dit concert weten wij alvast: je hebt strakke bands, strakkere bands en je hebt Cloud Nothings.