Cloud Nothings - Here And Nowhere Else

Wichita Recordings

‘Attack On Memory’, de vorige plaat betekende voor de grungy punkrockers uit Cleveland de doorbraak, maar dat was twee jaar geleden en ondertussen stroomde er al heel wat water door de Cuyahoga River naar Lake Erie en vetrok gitarist Joe Boyer.

Zonder al hun scherpe kantjes te verliezen, is de kwade grunge van de vorige platen dan ook grotendeels verdwenen en ging de band vooral door op het elan van de oorwurm Stay Useless.

Wie de eerste single uit de nieuwe plaat I’m Not Part Of Me al hoorde, zal beamen dat het net als de genoemde track uit 2012 heerlijk catchy is. De melodie staat voorop, de zang is ondanks de nogal bittere ondertoon (het is een afscheidssong) verzorgd te noemen (zeker in vergelijking met vroeger) en het zijn vooral de scherpe gitaren en de voortjakkerende drums die voor de energie zorgen.

Voor we bij die single beland zijn, hebben we al zeven min of meer gelijkaardige tracks verwerkt, die bijna allemaal geschreven zouden zijn tijdens de tournee voor de vorige plaat. Geen enkel nummer zou in hetzelfde land geschreven zijn.

Aan coherentie echter geen gebrek. Vanaf Now Hear In wordt het gaspedaal stevig tegen de vloer gespijkerd en punkfans zullen dan ook genieten ondanks het feit dat de plaat een pak positiever klinkt dan de voorgangers. Het lijkt wel of frontman Baldi weinig had om zich kwaad op te maken.

In Quieter Today zingt Baldi zelfs: “Everytime I feel okay / my head moves forward”, maar wat de titel en deze zin ook mogen doen vermoeden: een beetje frustratie klinkt er toch wel in door. En er is hoop dat Cloud Nothings nooit helemaal normaal zullen klinken, want in Psychic Trauma klinkt het: “psychic trauma returns with age”.

Zoals dat hoort, staat het beste nummer netjes middenin. Just See Fear  is een frontale aanval met gitaren scherp als scheermesjes en drums als een machinegeweer. En toch heeft ook deze moshpitklassieker in spe een sterke melodie.

Opvallend: de meeste songs draaien rond de drie minuten, maar Pattern Walks overschrijdt vlot het dubbele daarvan. Bassist TJ Duke  opent hier de debatten en ook verder blijft hij de drijvende kracht van de song, waar Baldi en Gerycz hun instrumenten en stem aan vasthaken. Over halfweg dreigt het vlot te zinken in noise, maar dan wordt de song van de verdrinkingsdood gered om aan het eind toch in een maalstroom te verdwijnen. Sterk!

Cloud Nothings maakte met acht songs een rijke en toch gebalde punkplaat en ondanks de positievere toon, moesten we toch vaak aan Joy Division denken tijdens het luisteren. Maar dan wel een Joy Division op speed.

Cloud Nothings speelt op 18 mei op Les Nuits Botanique.