Ash - Nog steeds rechtop

Kavka JC, 15 december 2018

Met 'Islands' had Ash een overtuigende terugkeer gemaakt; iets waar ook wij – we geven het graag toe – aan hadden getwijfeld. In Kavka bleek dat ze er ook live nog steeds stonden.

Ze komen uit Londen en spelen “dirty pop”. Of dat noemen de jongens van Indoor Pets het toch zelf. En eigenlijk klopt het ook wel: een beetje Ash (Het was duidelijk geen toeval dat Tim Wheeler hen had gekozen als support act), een vingerhoed Weezer, een stukje Pixies en een frontman, die veel weg heeft van Alan Carr (inclusief d stem). Het is net hij die zorgde voor de meerwaarde op het podium. Rondspringen, krijsen, trappen, hij deed het allemaal logisch lijken, terwijl zijn bril steed meer aandampte. In maart verschijnt het debuut ‘Be Content’ en songs als Heavy Thoughts lieten ons alvast tevreden achter.

Ook goed fout zat het bij de vestimentaire keuze van Tim Wheeler, nog steeds de as waarrond Ash draait: Hawaii-hemdje en verschrikkelijke snor. Maar het was gelukkig niet voor zijn keuze in kleren dat we naar Kavka waren gekomen. Er was ook nog die nieuwe plaat, die weer – zo beweerde hij toch bij het vorige Belgische optreden – meer de punkkant zou uitgaan. Of dat zo is, laten we graag in het midden, maar het nam niet weg dat we dat album wel konden smaken en – misschien nog belangrijker – dat de liedjes niet misstaan tussen de kleppers, die Wheeler eerder al uit de mouwen schudde.

De opkomst was, om het zacht uit te drukken, matig. Het lijkt erop dat het Belgische publiek zich liever vergaapt aan hippe kereltjes, die ook nog dansjes opvoeren, dan tijd besteedt aan songwriters, die hun werk met zweet, vuur en liefde aan de man brengen. Maar wij lieten het niet aan ons hart komen en genoten van een uitgekiende set.

Net als de nieuwe plaat begon ook de avond met True Story, gevolgd door een geanimeerd Kung Fu, waarvoor het publiek zich alvast een eerste keer in wohoho-vorm liet horen. Het zou op regelmatige voet gebeuren, dat meezingen met de songs van Ash. Je kan dan aanvoeren dat de teksten niet steeds getuigen van diepzinnigheid, zowat iedereen kan ze wel meebrullen en ook dat is een verdienste. Voor Oh Yeah liet Wheeler de outro bovendien volledig over aan de fans, die daar maar wat graag gebruik van maakten.

Maar de toeschouwers waren niet altijd even attent. Toen drummer Rick McMurray de aanwezigen wou aanzetten tot meeklappen voor het daarvoor uitermate geschikte Confessions In The Pool, liep dat op een sisser uit. Maar geen nood, even verder zou het dan wel lukken.

Naast de nieuwe songs werd het hele arsenaal aan (radio)hits bovengehaald met Burn Baby Burn en Orpheus als uitschieters. Blijkt wel dat een nummer als Buzzkill intussen al aanstalten heeft gemaakt om zich daar tussen te nestelen en ook nog een tijdje mee te gaan.

Ash heeft zo zijn eigenaardigheden, waaraan de fans al stilaan gewend zijn. De cover van Cantina Band, afkomstig van de soundtrack van 'Star Wars', is er daar eentje van. Dat bassist Mark Last Christmas van Wham vakkundig de nek omdraaide was een andere. Die bassist dook trouwens voor bisnummer Angel Interceptor het publiek in om daar vrolijk verder te spelen.

Met Lose Control werd het optreden finaal afgesloten. De band was tevreden, dolde nog wat met elkaar op het podium en liet vooral de fans met een gelukzalig gevoel de winterse nacht in trekken. “Summer's gone”? Zonder enige twijfel, maar de winter was net een stukje aangenamer geworden.