Ash - Islands

Infectious Music Ltd.

Met Mauro weet je natuurlijk nooit of hij het nu meent of niet, maar ooit noemde hij Shining Light van Ash één van de best geschreven nummers ooit. En wij waren het toen, ironie of niet, volmondig met hem eens (en zijn dat nog steeds).

 

We moeten er geen doekjes rond winden: het Ash van nu is niet meer het Ash van toen. Tim Wheeler schrijft nog steeds leuke liedjes, maar de concurrentie is stukken groter geworden. Blijft de vraag of de nummers van 'Islands' overeind blijven tegenover die concurrentie en tegenover wat hij vroeger al heeft op plaat gezet.

 

Tot en met 'Meltdown' was het geen probleem om de band te volgen. De stevige Britpop van het trio heeft ons menige keer door de kamer doen stuiteren. En onlangs was er nog de viering van doorbraakplaat '1977', waarvoor ze ook (met een bijzonder matige opkomst) in de Muziekodroom passeerden.

 

Maar “Knock, knock, the summer's gone”, zingt Wheeler in Buzzkill met The Undertones’ Damien O’Neill en Mickey Bradley op backing vocals en daarbij moeten wij heel erg hard aan Weezer denken, hoe hard we dat ook probeerden te vermijden (want al elders opgemerkt). Voordeel is wel dat, waar Weezer dezer dagen nog amper een degelijk liedje geschreven krijgt, het bij dat Buzzkill geen probleem is om mee te gaan in de … euh, buzz.

 

En ook opener True Story krijgt ons uiteindelijk op de knieën. Geen idee of dat gaat blijven duren, maar na een paar keer gespeeld te hebben, kunnen we er toch niet om heen: die liedjes van Ash smaken nog steeds zoet zonder tegen te gaan steken.

 

Blijft nog de vraag of ze buiten de kern van diehard-fans gaan scoren met 'Islands' en dan moeten we toch toegeven dat er te weinig (ver)nieuw(s)(ing) zit in deze plaat. Aan de andere kant: who gives a hoot? Want Ash staart zich niet blind op de gitaarpowerpopsong, een nummer als Confessions In The Pool laat voldoende ruimte voor vrolijk huppelende synths. En een ballade als Don't Need Your Love kunnen we ook nog wel slikken. Afsluiter Incoming Waves (waarachter nog een niemendalletje (Easy Girl) verstopt zit) lijkt dan weer te verwijzen naar de 'Mellon Collie'-hoogdagen van Smashing Pumpkins.

 

Dan krijg je als geheel een leuke plaat, die misschien niet eindeloos houdbaar is, maar tussendoor toch lekker smaakt. Een gewaardeerde inspanning van een band, die het dan toch nog steeds kan.