Ão - Overheerlijke stoofschotel

De Roma, 29 november 2023

Als we uitgenodigd worden om te komen kijken naar een band die volgens ons het Belgische debuut van het jaar afleverde, zouden we wel gek zijn niet in te gaan op die invitatie, toch? En dus trokken wij op een kille novemberavond naar De Roma. Daar verwachtten we Ão in de foyer, maar nee, de deuren van de grote zaal stonden open. Zou de band die zaal kunnen vullen?

Aure, kersvers labelgenote van Ão moest openen voor een halflege zaal. De Française heeft nochtans net een heel mooie debuut-ep 'Few Notes' uit en stelde deze voor in de Roma. Haar aarzelende, in een kerkje opgenomen folkliedjes klonken perfect in de grootsheid van de zaal. Terwijl buiten een grote, gele afnemende maan af en toe vanachter de wolken kwam piepen, tokkelde zij zachtjes en zong ze met haar gerookte stem, op drie nummers na begeleid door Babette Rogiers aan de piano.

We kregen alle nummers uit de ep en nog enkele meer die ze solo afwerkte: Mes Idées Noires,  No Soy de Aquí ni Soy de Alláen  en een cover van de Mexicaanse klassieker Cucurrucucu Paloma. Tussendoor verklaarde de zangeres in bedachtzaam Engels waarom ze in drie talen zingt: sommige liedjes klinken gewoon beter in het Engels, het Frans dan wel het Spaans en sommige dingen kan ze zelfs enkel in een bepaalde taal uitdrukken. Het is dus geen gimmick maar een weloverwogen keuze en zo klonk het ook. Aure kreeg iedereen stil.

En dan was het de beurt aan Ão. De band deelde vorige week de affiche met Nabihah Iqbal in het Wintercircus in Gent, maar mocht hier een volwaardige headliner show spelen voor een ondertussen goed volgelopen Roma. Nog maar net genomineerd voor de MIA als Doorbraak van het Jaar dankzij hun prachtige debuutplaat, zou het viertal die nominatie en opkomst alle eer aan doen.

Drummer Bert Peyffers beroerde zijn handpan, geluidenwizard Jolan Decaestecker, plakte er een beat onder en voor we het wisten stond de zaal op zijn kop dankzij een opzwepende versie van Vazio. Even dachten we aan de Britse band Pumarosa, maar Brenda Corijn en de haren, zouden het volgende anderhalf uur bewijzen al een heel eigen klankuniversum opgebouwd te hebben in hun korte bestaan.

Bij dat universum passen adjectieven als: betoverend, bezwerend, verstild en verleidelijk, maar ook opzwepend, begeesterend, dansbaar en meeslepend. En zo kon het gebeuren dat we na de beats van Vazio in veel rustiger vaarwater werden geleid met Crowd, daarna betoverd werden door de grootmoeder van de krokodillen in Avó om dan via het magisch getokkel van Siebe Chau in een fadobar binnengetrokken te worden met Agarrar, een ouder nummer van Ão.

Hebben we trouwens ooit een frontvrouw meer zien stralen dan Corijn? We kunnen het ons alvast niet herinneren. Was het omdat ze later op de avond haar verjaardag zou vieren? Hoe dan ook: de zangeres danste dat het een lieve lust was, opgezweept door het snarenspel van haar maatje Chau, speelde met haar stemvervormer met twinkels in haar ogen en genoot van de respons van het steeds doller wordende publiek.

Zeker bij de combo Guardar (dat uitliep in een elektronische storm) en hoogtepunt Meninas ging de zaal uit z’n dak en volgde een superlang applaus. Het deed Corijn naar haar hartje grijpen en je kon zien dat het haar werkelijk heel veel deugd deed al kon ze tegelijk niet geloven wat haar overkwam.

Na de speelse bandvoorstelling, werd dan met zeldzame Engelstalige nummers (Speak  en Tea) naar de finale toegewerkt die bestond uit Outra/ Muhler en More. Maar dat volstond niet voor de gaargekookte zaal. Ze schreeuwden om nog meer en dit keer (in tegenstelling tot in Gent )kon het ook. En zo kregen we ook nog het oudste nummer van de avond: Best Served Cold, maar niet voordat Peyffers de kalimba en de handpan nog eens beroerde. Het maakte de cirkel mooi rond.

Op weg naar huis rees het besef: we hadden de toekomst van de Vlaamse muziek aan het werk gezien. Wat we voorgeschoteld kregen was een heerlijke stoofpot van ingrediënten van hier, Portugal en Mozambique en in een steeds diverser wordende wereld, zal dit soort cross-over steeds vaker voorkomen. En wie kan daar iets op tegen hebben als het resultaat zo mooi is?