Angèle - Frivool onthaasten voor jong en oud

Entrepot Arolon, 6 mei 2018

Stellen dat Angèle een aanstormend talent is, kun je gerust het understatement van het jaar noemen. De voorbij weken liet de jonge Brusselse moeiteloos zalen als de Vooruit, Botanique, Het Depot of Trix vollopen. Wij kozen voor de uitverkochte passage op het Aralunaires-festival in Arlon.

We doen het nog één keer en dan nooit meer: Angèle introduceren als het zusje van Roméo Elvis. De tweeëntwintigjarige werkte zich pijlsnel via Instagram uit de schaduw van haar rappende broer. "Toen was er amper volk, nu is het propvol, bedankt", zei ze over haar vorige keer in Arlon, nog geen jaar geleden. Dat de jongedame aan de vooravond van De Grote Doorbraak staat, is duidelijk. Ze heeft kortom alles: songschrijftalent (zij het in het lichtere genre), podiumpresence (na drie dagen drones en gitaren begonnen ook wij spontaan te heupwiegen op haar aanstekelijke liedjes) én een enthousiasmerend verhaal en snoetje.

In de voorste helft van de zaal leek de leeftijdsgrens op vijftien jaar te liggen, maar ook de ouders en oudere jongeren achterin – een Orval-glas in de hand – genoten van nu eens massaal meegezongen wereldhitjes in wording als La Loi De Murphy en dan weer (iets te) lichtvoetige vullertjes als Balance Ton Quoi of La Flemme. Tijdens dat laatste nummer mochten we allemaal door de knieën om daarna explosief op te springen. Een vervelende truuk van de foor, maar in haar onschuld kwam Angèle ermee weg (ze porde het publiek ook wel aan door te zeggen dat het een dag eerder in Antwerpen zelfs lukte "chez les Flamands").

Het meisjesachtige? dat ze voorlopig nog over haar heeft, bleek niet alleen uit de oprechte bekommernissen die ze deelde. - zo gaat You Make Me Feel Like Big Shit over het feit dat haar grote springplank Instagram toch ook wel negatieve kantjes heeft - maar ook uit haar je-ne-sais-quoi-zangstijl (denk aan Lily Allen) of haar looks. Of wil je dat we bij blond haar in een staartje, een rode broek en een wit T-shirt met rode zoom niet spontaan aan stripfiguur Wiske denken?

Dat ze meer kan dan vrolijk rondhuppelen op het podium, bewees Angèle tijdens de bisronde. Iets meer ingetogen, bracht ze in haar eentje twee songs aan de toetsen. Het werd muisstil en je hoorde de kinderharten bijna smelten. Haar eigen hart kon ze een laatste keer luchten tijdens slotnummer Trouble.

Om het eufemistisch uit te drukken worden we doorgaans niet wild van het soort variété dat Angèle brengt. Desalniettemin moeten we toegeven dat ze een verdomd entertainende show neerzette, die zonder twijfel appeleert aan een publiek van zeven tot zevenenzeventig jaar. Nu ze België aan haar voeten heeft, gaat Frankrijk binnenkort plat (haar concert in Parijs later deze maand is ook al lang uitverkocht). Heb je deze zomer eens nood aan een complexloze pauze, check haar dan zeker eens uit op Dour, Dranouter of Rock Werchter. Wist je trouwens dat ze in Werchter in de voetsporen van haar vader treedt? Die stond in 1982 op de affiche als bassist van de Belpoplegende Allez Allez.