Grouper - Louterend indommelen
Cactus@Magdalenakerk, 3 mei 2018
Hoe het zit met de opkomst voor eucharistievieringen in Brugge weten we niet, maar Cactus Muziekcentrum liet de Magdalenakerk aardig vollopen voor een zeldzame passage van Grouper (het was alweer geleden van 2015). De gelovigen hadden geen ongelijk en mochten gelouterd heen gaan in vrede.
Vloeken in de kerk is even des duivels als te laat komen in de kerk, maar helaas konden we dat laatste niet vermijden. De set van opener John Bence set liep al naar zijn eind, toen we eindelijk in Brugge arriveerden, maar in een mum van tijd zoog de bevreemdende man (die er voor de rest heel gewoontjes uit zag) ons mee. Wat hij deed was een soort mime-act; een erg expressieve evocatie van een operazanger als was hij de Klaus Nomi van de eenentwintigste eeuw. We veronderstellen dat deze playback-performance verder borduurde op soundscapes, die hij aan het begin van de set zelf had gelanceerd. ’s Mans muziek - die verschijnt op het Other People-label van Nicolaas Jaar - paste wel in het kerkelijke kader. Een korte en weirde kennismaking met John Bence.
De theatraliteit van Bence had niets van doen met wat Grouper zou brengen. Het eenvrouwsproject van Liz Harris was in Brugge bijwijlen zodanig intiem dat we ons - vooraan gezeten - afvroegen of het de achterste rijen wel bereikte. Op haar onlangs verschenen tiende album “Grid Of Points” sijpelen pianoklanken de sound binnen. Op het altaar van de Magdalenakerk verborg Harris zich dan ook achter een buffetpiano, een tafel met cassettespelertjes en een speeldoos met effectknopjes. Ze sloot zich op in haar cubicle zonder ook maar één keer een blik richting publiek te werpen; zelfs niet toen een onverlaat het nodig vond om met de gsm op het altaar te gaan hangen en ter plaatse ook nog eens (op een fel scherm) zijn halfslachtige foto’s te keuren en selecteren (aan het kruis nagelen, zeggen wij dan).
De sound balanceerde tussen langgerekte drones en flarden van songs. Af en toe moesten we denken aan het concert van Stars Of The Lid in de Brusselse Begijnhofkerk een paar jaar terug. Grouper bouwde subtiel op, maar sprong met zorgvuldig toegevoegde pianonoten of gitaaraanslagen toch enigszins van compositie naar compositie. Ondanks die haakjes konden we ons niet van de indruk ontdoen dat we af en toe indommelden. Enerzijds een teken dat haar set je niet de hele tijd in de ban kon houden, anderzijds een berustend afdalen richting onderbewuste. En laat die laatste, dromerige plek nu net zijn waar de puzzelstukjes van Groupers muziek netjes in elkaar beginnen passen, wars van de wereld buiten de kerk.
Het slot van de set klonk als een trein die traag het station verlaat. Liz Harris draaide de laatste knop om, stapte uit en wandelde zonder omkijken naar de sacristie. Het eind van een meditatie-sessie waarvan we niet eens meer wisten of die nu acht minuten dan wel acht uur had geduurd.