Alvvays - Onweerstaanbare sprankeling

Trix, 16 september 2017

Het beloofde een frisse avond te worden in Trix met op de affiche een band met de naam Alaskalaska en een andere uit Canada. En buiten mag dat dan wel het geval geweest zijn, maar binnen bleek dat reuze mee te vallen want de beide, kleine frontdames joegen (zeker bij sommige mannelijke toehoorders) de temperatuur serieus de hoogte in.

Alaskalaska mocht mee de bus op voor de Europese tournee van Alvvays. De Londense band ontstond pas vorig jaar, maar Lucinda John-Duarte en haar vijf mannen brachten zes lange, knap uitgewerkte songs waar moeilijk een genre op te kleven viel.

Zelf noemen ze het altdreampop, maar wij hoorden evengoed jazz, funk, disco en het introotje van 'The Fresh Prince Of Bel-Air'. Met hoofdrollen voor een vocoder, een sax en synths komen we tot een samensmelting van Pumarosa, tUnE-yArDs en Dirty Projectors of zoiets.

In Londen zou de band al een heuse livereputatie hebben opgebouwd. Die kwam er niet echt uit, maar dit klonk zeker al veelbelovend. Op 29 september komt een eerste ep uit via Marathon. Toch maar in het oog houden.

Toen Molly Rankin en haar band Alvvays in februari 2015 een eerste keer in Trix speelden, brak Rankin een snaar en moest de pocketzangeres de gitaar van stadsgenoot Moonking lenen. Dit keer hield haar kindgitaartje (zoals ze het zelf noemde) het en verliep de show rimpeloos tot aan Party Police, het laatste nummer.

Toen haalde een onverlaat het in zijn hoofd om doodleuk het podium op te stappen om Rankin te kussen. Die reageerde verschrikt en ook haar bandleden waren te verbouwereerd om in te grijpen. Gelukkig had de onverbiddelijke zoener niet al te veel vijzen los en verdween hij uit eigen beweging naar de uitgang, ook al misten zijn lippen doel.

Dat krijg je als je jong, blond en knap bent en even daarvoor in Your Type zingt van: “Hop that fence if you wanna / Then dissolve into the night”. Nee serieus, dit soort fratsen hoort niet in een concertzaal. En gast, had je het niet begrepen? In datzelfde nummer gaat het ook van: “I die on the inside every time / You will never be alright / I will never be your type”. Dus ban Molly uit je Dreams Tonight en kruip terug onder je steen.

Alvvays klonk natuurlijk wel opwindend. De band bewees op tweede album ‘Antisocialites, dat pas vorige week vrijdag uitkwam, dat ze meer dan één troefkaart in de mouw hebben. Met openers Saved By A Waif en oudje Adult Diversion lieten ze zich wel van hun gekende, punchy kant kennen, maar nieuwe songs als Dreams Tonight en In Undertow , waarin de synths meer de bovenhand nemen, bewezen dat ze zich niet volledig in het hoekje van Potty Mouth en Honeyblood laten drummen.

De band bleek na een lange tour al goed op elkaar ingespeeld, maar maakte bij aanvang wel een wat vermoeide indruk. Die indruk werd door Rankin snel en met veel humor weggemoffeld. Ze vroeg of “people from Antwerp Twerps” werden genoemd en hoe je witbier bestelt in België, waarop een snoodaard haar “Blanchke” probeerde te laten zeggen en een andere “Hoegaerden”. Het kwam er niet echt uit.

Wat er wel uitkwam, waren sprankelende songs als Archie, Marry Me, een met overstuurde gitaren startend Lollipop (Ode To Jim) en een traag opbouwend Ones Who Love You. Tot de hoogtepunten behoorden zeker ook Forget About Life, dat na een jakkerend Atop A Cake even rust bracht om dan toch weer zelf uit te barsten vanuit een marsritme; en Plimsoll Punks met de glinsterende gitaarlijn en de altijd verleidelijk kronkelende meisjesstem van Rankin.

Alvvays doet niet veel meer dan The Pains Of Being Pure At Heart, Yuck, Best Coast of Girlpool ook al voor hen deden, maar toch bleken ze onweerstaanbaar. En zo hing het bordje “uitverkocht” verdiend aan de deur en kregen we, nadat de band zeker was dat de kusgrage weirdo de deur uit was gezet, nog twee bissen om huppelend de nacht in te trekken.