Alvvays - De hele dag fris

Muziekcentrum Trix, Borgerhout, 4 februari 2015

Voor een groep die zo'n bombastisch, symfonisch stuk kiest als intromuziek kwamen de dames en heren van Alvvays behoorlijk schuchter het podium van Trix op. Daar hadden ze geen enkele reden toe. Want met hun debuut ‘Alvvays’ leverden ze vorig jaar een album af, dat we net te laat in de kijker kregen om het op te nemen in ons eindejaarslijstje.

Frontvrouw Molly Rankin is een telg uit The Rankin Family, een Canadese folkgroep van twaalf broers en zussen, die Keltische muziek maken. Daar valt echter nog weinig van te bespeuren; op het podium heeft ze meer weg van een kruising tussen Debbie Harry van Blondie en Courtney Love. En ook muzikaal flirt Alvvays met grungegitaren en de gestileerde eenvoud van punk, maar schurken ze bovenal tegen sixties girlgroups aan.

Na het onuitgegeven Your Type trapte tweede nummer Next Of Kin de boel in gang. Zelden zo vrolijk meegezongen met een nummer over een verdronken geliefde. Rankins verpakt haar besognes in zulke lieflijke melodieën, dat ze haast banaal gaan lijken. Maar daar luisteren aandachtige mensen als u en ik uiteraard dwars door heen.

Toch schort er vaak iets: Raskin schuwt romantische clichés en in de plaats komen er vaak een soort rauw realisme en een geveinsde onbewogenheid, die hun oorsprong vinden in een spleen en een onzekerheid, die de jongste generatie muzikanten wel vaker parten lijkt te spelen. “You whisper you don’t think of me that way / When I mention you don’t mean that much to me“, klinkt het in The Agency Group.  Nu zijn wij misschien van de oude stempel, maar als mensen echt weinig voor je betekenen schrijf je er ons inziens geen liedjes over.

Ook in het ronduit geweldige Archie, Marry Me werd liefde herleid tot het ondertekenen van wat papier, maar dat kon geenszins de pret bederven voor ons en de andere aanwezigen. Telkens wanneer Rankin het iets te zoeterig begon te maken, kwamen gitarist Alec O’Hanley en toetseniste Kerri MacLellan aanzetten met een scheurende riff of een dreunende synth, die de nummers van de nodige dreiging voorzagen.

Met Nosebleed kregen we een puike cover van Deerhunter, waarna de band sterk afsloot met Party Police en eerste single Adult Diversion. In de onvermijdelijke bissen werd Out Of Reach van The Primitives gevolgd door het nieuwe nummer Haircut. All killer, no filler, wat ons betreft. In de gaten houden!