Abel Ghekiere - Fotoboek komt tot leven

Rataplan, 28 maart 2025

Toen we in “De Living”, het café van Rataplan, zaten te wachten tot de deuren van de zaal zouden opengaan, maakten we ons nog de bedenking dat alle geluiden – het gebabbel, het klinken van de glazen, de deur die open- en toeging, … – die je daar hoorde, zo op die plaat van Abel Ghekiere, hadden terecht kunnen komen. Alleen was het dan niet langer "zijn persoonlijke fotoboek” geweest.

Want persoonlijk is dat album zeker, zoals hij ons trouwens ook toevertrouwde. Desondanks zit er voor iedereen wel iets erg herkenbaars in de muziek van Abel Ghekiere. Zo herkenbaar zelfs dat de zaal volledig was uitverkocht voor de release van 'In De Verte, Dit Uitzicht', het album dat hier voor het eerst te koop zou zijn en in eerste instantie dan toch tot vijfhonderd gelimiteerde exemplaren beperkt zou blijven.

Op het stemmig verlichte podium was plaats voor vier muzikanten. Dat waren naast de frontman (gitaar, banjo, klarinet) ook nog zijn broer Orlan (drums, percussie, samples), Tobias Volckaert (sax, klarinet) en Hendrike Scharmann, (viool, gitaar). Abel gaf toe dat het niet eenvoudig was geweest om de plaat te vertalen naar het podium, maar uiteindelijk was het het resultaat dat telde. En dat resultaat mocht er zijn.

Elk liedje werd zorgvuldig opgebouwd. Bij opener A Handful was dat vanuit de elektrische gitaar, die Abel met de vingers streelde, de ogen gesloten, nu eens hoofdschuddend, dan weer knikkebollend. De klarinetten vloeiden in elkaar over, terwijl Orlan de drumkit nu eens streelde, dan weer geselde. Die bleek trouwens erg creatief bij het gebruik van de trommels. Hij gebruikte wel eens de handen in plaats van drumsticks en zette de basdrum in op niet conventionele manier.

Uiteraard was het vooral het meest recente album waaruit werd geput, maar toch kwam ook Kailash voorbij, afkomstig uit de voorganger 'Voor Het Verdwijnt, En Daarna'. En Love Supreme bleek het logische vervolg op A Little Rush. Maar het was vooral bij Caroline dat alle remmen los gingen. De bandleden speelden voor dit nummer rechtopstaand, in tegenstelling tot bij de andere songs, als ging het om een extra eerbetoon aan de band aan wie de song sowieso al was opgedragen. De zaal speelde het spel trouwens vlotjes mee, riep door de song heen, net zoals op de plaat, en de hele groep verloor zich in een enthousiast wohoho-koor.

We hebben ons lang afgevraagd waarom deze plaat ons zo aansprak, maar eigenlijk ligt het antwoord gewoon voor de hand: in de muziek van Abel Ghekiere zit het alledaagse leven. Niet eens verstopt, maar gewoon er dik bovenop. De muziek accentueert dat alles dan nog. Het resultaat kan – en dat hebben we zelf ondervonden – tot tranen toe bewegen. Zoals alleen muziek dat kan.