Abel Ghekiere - In De Verte, Dit Uitzicht
Rotkat Records
Life is music. De leuze van Studio Brussel was nog nooit zo toepasselijk als op de platen van Abel Ghekiere. Dat was al zo op de vorige en dat is nog meer zo op deze.
Want Abel Ghekiere snuift het levenop. Neemt zijn leven gewoon mee in de muziek. Of is het net andersom? Dat doet hij met veldopnames, waaruit niks lijkt te zijn weggefilterd. Eerder nog werden er dingen aan toegevoegd. Buiten de muziek dan, want daar draait het uiteindelijk om. Of toch niet. Want het is het geheel dat dit maakt tot wat het is.
Bij deze plaat hebben wij hetzelfde gevoel als bij dat fantastische debuut van Caroline, dat ook wekenlang in ons hoofd (en in de speler) zat. En eigenlijk is het bizar om dat te zeggen, maar als we dan de plaat NIET horen, is het moeilijk om die voor de geest te halen. Hoe hard je ook probeert om je de muziek te herinneren, het lijkt onbegonnen werk. Hetzelfde hadden we met die machtige plaat van de Londenaars.
Dat dat zo gek nog niet is, blijkt uit het nummer dat naar die groep werd vernoemd en op deze plaat prijkt. Toen we dat voor het eerst hoorden, zagen we eigenlijk meteen de connectie. In het geroep dat erin zit. Of gewoon. Het klopt helemaal, van de eerste tot de laatste noot, kreet, tokkel, van het eerste tot het laatste woord. Misschien omdat je met zoveel informatie overspoeld wordt, is het moeilijk om dat in je hoofd op te roepen. Maar het roept daarentegen wel telkens weer een zalig gevoel op.
Terwijl we dit alles in woorden proberen te vangen, zijn de eerste paar songs gepasseerd en kraakt de vloer (of is het de stoel) in Dit Uitzicht. Waar dat in andere liedjes een storende factor zou kunnen zijn, past het hier als gegoten. Hetzelfde geldt voor A Little Rush met die verdwaalde gesprekken of woorden, die opduiken en weer verdwijnen, terwijl de banjo verderhuppelt en de klarinet daaroverheen gelegd wordt. De ietwat doffe, bijna lompe drums maken het af. Dat klinkt allemaal misschien raar, als je het hier zo leest, maar het is tegelijk perfect zoals het is.
Mogen wij u ook nog wijzen op de prachtige gitaarklanken, die Vitja Pauwels in opener A Handful doet voorbijzweven? Want het zou zonde zijn, als u dat zou missen. Hoewel, we achten de kans klein. Als u daardoor niet betoverd wordt, loont het misschien niet de moeite om verder te luisteren. Maar dat zou ons dan weer verwonderen.
Rode draad door deze muziek zijn, net als op de vorige plaat, die teksten, die soms duidelijk, maar vaker niet helemaal verstaanbaar zijn en je uitnodigen om nog eens te luisteren. En nog eens. En nog een keer. Of zo ging het toch bij ons. Glimlach bij Tussen De Zee En De Bomen, terwijl je iemand lijkt te horen schrijven zonder de pen over het papier te horen gaan. Je hoort het personage vertellen wat hij lijkt te schrijven, omlijnd door de supereenvoud, die uit de spaarzame muziek spreekt.
Misschien slaat dit hier allemaal nergens op. Maar toen we die plaat van Caroline hoorden, dachten we nooit meer iets van dezelfde klasse te horen te krijgen. We zaten ernaast. En dan is "life" even mooi als de "music".