A Winged Victory For The Sullen - Onderkoelde pracht
Ancienne Belgique, 7 maart 2020
Een van de meest enigmatische ensembles uit het hedendaagse klassiek sloot z’n Europese toer dit weekend af in de Brusselse Begijnhofkerk. De warme, rokerige, rode gloed die ons overviel toen we de kerk betraden, contrasteerde een avond lang met de winterse kou die tot op ons vel doordrong. Een oncomfortabel geknipte setting voor een prachtig concert.
De Fransman Daniel Wohl mocht drie kwartier lang een sfeervol ambient- en drone-tapijt in de kerk uitrollen. Een paar keer grepen zijn composities ons, maar de set zwierde vooral langs ons heen, wat de kerkgangers toch wel mooi in de stemming bracht voor wat nog zou komen.
Deze week was het tien jaar geleden dat Mark Linkous overleed. Zonder hem hadden we niet alleen die prachtsongs van z’n band Sparklehorse moeten missen, maar ook A Winged Victory For The Sullen was er misschien nooit geweest. Het was immers na een concert van Sparklehorse dat Dustin O’Halloran en Adam Wiltzie elkaar ontmoetten. Intussen releaste het duo een handvol albums en soundtracks en trekken ze volle zalen. Een paar weken geleden stonden ze in een uitverkochte Stadsschouwbrug in Brugge, het slotconcert van hun toer vulde de Begijnhofkerk, een mooie externe locatie van de AB.
Wiltzie speelde er al eerder als Stars Of The Lid en anderhalf jaar geleden voor het eerbetoon aan vriend en collega Jóhann Jóhannsson, maar hij woont ook al jaren in de buurt. “Welcome to my neighbourhood”, zei hij toen na een uur intense schoonheid Retour au Champs de Mars net een punt achter de set had gezet. Opgewekt overhaalde hij het publiek (en de band) om een happy birthday te zingen voor de jarige Margaret Hermant (van Echo Collective die A Winged Victory ook op deze tour bijstaat) en droeg hij Aqualung Motherfucker op aan de Antwerpse cineast Jonas Govaerts (met wie ze de clip bij de song draaiden).
Naast die song hoorden we in Brussel slechts drie andere songs uit hun vorig jaar verschenen album ‘The Undivided Five’. Het optreden was vooral opgebouwd rond hun tweede album ‘Atomos’ uit 2014 dat bijna drie kwartier de kerk gedoseerd deed balanceren tussen de ambientklanken van Wiltzie en de toetsen van O’Halloran, zorgvuldig afgewerkt met de strijkers en blazers. Net die subtiele wisselwerking tussen het kernduo zorgde in al z’n minimalisme voor een constant spanningsveld dat het publiek van tijd en ruimte ontdeed.
A Winged Victory For The Sullen is gedoemd voor de buitenstaander een buitenbeentje te blijven wegens net iets te weinig 'schwung' om een groter publiek aan te spreken. Voor de bekeerlingen in de Begijnhofkerk was het andermaal een magische avond. Of we het nu koud hadden gekregen door de imaginaire tocht over poollandschappen met A Winged Victory als cinematische reisgids, dan wel door de Brusselse winterkoude, dat zal een mysterie blijven...